Τότε ἡ Αἰκατερῖνα ἔπεσε κατὰ γῆς μὲ δάκρυα λέγουσα· «Δὲν εἶμαι ἀξία, Ὑπερένδοξε Δέσποτα, νὰ βλέπω τὴν Βασιλείαν σου, ἀλλὰ ἀξίωσόν με νὰ συναριθμηθῶ μὲ τοὺς δούλους σου». Ἡ δὲ Θεοτόκος ἔλαβε τὴν δεξιὰν χεῖρα τῆς κόρης καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Δός της διὰ ἀρραβῶνα, Τέκνον μου, δακτυλίδιον νὰ τὴν νυμφευθῇς, διὰ νὰ τὴν ἀξιώσῃς τῆς Βασιλείας σου». Τότε ὁ Δεσπότης Χριστὸς τῆς ἔδωκεν ἓν δακτυλίδιον ὡραιότατον, λέγων ταῦτα· «Ἰδοὺ σήμερον σὲ λαμβάνω διὰ νύμφην μου ἄφθορον καὶ αἰώνιον καὶ φύλαξον ἀκριβῶς τὴν συμφωνίαν ταύτην, νὰ μὴ λάβῃς ποσῶς ἄλλον νυμφίον ἐπίγειον». Ταῦτα εἶπε καὶ ἔλαβε τέλος ἡ ὅρασις, ἐγερθεῖσα δὲ ἡ κόρη βλέπει κατὰ ἀλήθειαν εἰς τὴν δεξιάν της τὸ δακτυλίδιον καὶ τότε ἠχμαλωτίσθη ἡ καρδία της εἰς τὸν θεῖον ἔρωτα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ὁ δὲ παράνομος βασιλεύς, ἔχων ζῆλον πολὺν καὶ ἀνείκαστον εἰς τοὺς ἀναισθήτους θεούς, ὁ ἀναισθητότερος τούτων καὶ ἀλογώτερος, ἔστειλεν εἰς τὰς πόλεις καὶ χώρας τῆς βασιλείας του πρόσταγμα, γράφων μεταξὺ ἄλλων καὶ ταῦτα· «Ἐγὼ ὁ βασιλεὺς χαιρετῶ ὅλους ἐκείνους, οἵτινες εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν μου καὶ προστάσσω νὰ συναχθῆτε ὅλοι τὸ γρηγορώτερον εἰς τὰ βασίλεια νὰ τιμήσωμεν ἀξίως τοὺς μεγάλους θεούς, δεικνύοντες πρὸς αὐτοὺς εὐγνωμοσύνην τὴν πρέπουσαν καὶ προσφέροντες τούτοις θυσίας ἕκαστος ὅσον δύναται, ἐπειδὴ καὶ μᾶς ἔκαμαν πολλὰς εὐεργεσίας καὶ χάριτας. Ὅστις δὲ καταφρονήσῃ τοῦτο μου τὸ πρόσταγμα καὶ τολμήσῃ νὰ προσκυνήσῃ ἄλλον Θεόν, θέλει λάβει ἀπὸ ἡμᾶς πολλὰς ζημίας καὶ διάφορα κολαστήρια». Ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς πάσας τὰς πόλεις τὰ τοιαῦτα προστάγματα, συνηθροίσθη πλῆθος λαοῦ ἀναρίθμητον φέροντες ἕκαστος κατὰ τὸ δυνατόν, ἕτερος βόας καὶ ἄλλος πρόβατα, οἱ δὲ πτωχοὶ πετεινὰ καὶ ἕτερα ὅμοια. Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ἡμέρα τῆς βδελυρᾶς αὐτῆς πανηγύρεως, ἐθυσίασεν ὁ ἀσεβὴς βασιλεὺς ταύρους ἑκατὸν καὶ τριάκοντα, οἱ δὲ λοιποὶ ἡγεμόνες καὶ ἄρχοντες ὀλιγωτέρους καὶ ἁπλῶς ἕκαστος προσέφερεν εἰς θυσίαν ἀναλόγως τῆς δυνάμεώς του, διὰ νὰ δείξουν εὐγνωμοσύνην πρὸς αὐτὸν καὶ σεβασμὸν πρὸς τοὺς ἀνοσίους θεούς των. Ἐπλήσθη λοιπὸν ὅλη ἡ πόλις ἀπὸ τὰς φωνὰς τῶν σφαγέντων ζῴων καὶ ἀπὸ τὴν κνίσσαν τῶν θυσιῶν, ὥστε ἦτο πανταχοῦ μεγάλη στενοχωρία καὶ σύγχυσις.

Βλέπουσα ἡ εὐλαβὴς καὶ περικαλλεστάτη Αἰκατερῖνα τὸ χαλεπώτατον ναυάγιον, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχον περιπέσει οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτρεχον βιαίως εἰς τὴν ἀσέβειαν, διὰ νὰ φύγουν δὲ θάνατον πρόσκαιρον ἐπρόδιδαν τὴν ψυχήν των εἰς τὸν αἰώνιον, ἐπλήγη δεινῶς τὴν καρδίαν, συμπονοῦσα τὴν ἀπώλειαν αὐτῶν καὶ συμπάσχουσα.