Τῇ ΚΕ’ (25ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῆς Ἁγίας καὶ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

Ταῦτα γνωρίζοντες τὸν παλαιὸν καιρὸν οἱ ἄνθρωποι, ὡς καλοπροαίρετοι καὶ εὐγνώμονες ἐβιάζοντο κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ ἀξιωθῶσι ταύτης τῆς μακαριότητος καὶ ἄλλοι μὲν ἐδίδοντο εἰς ἄκραν ἄσκησιν καὶ σκληραγωγίαν τοῦ σώματος, φεύγοντες τοὺς ἀνθρώπους καὶ κατοικοῦντες εἰς ὄρη καὶ σπήλαια, μόνοι πρὸς μόνον τὸν Θεὸν προσευχόμενοι. Ἕτεροι δὲ πάλιν, θερμότεροι εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ ζηλωταὶ τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πίστεως, κατεφρόνουν ὄχι μόνον τὸν πλοῦτον καὶ τὰ ὑπάρχοντά των, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν ζωήν των παραδίδοντες εἰς θάνατον, διὰ τὴν πολλήν των ἀγάπην καὶ τὸν ἄμετρον ἔρωτα, τὸν ὁποῖον εἶχον πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν· ὅσον δὲ ἔβλεπον τοὺς αἱμοβόρους τυράννους ἐφευρίσκοντας κατ’ αὐτῶν διάφορα κολαστήρια, τόσον αὐτοὶ παρρησιάζοντο ἐθελουσίως πρὸς θάνατον.

Τὸ δὲ θαυμασιώτερον ἦτο ὅτι ὄχι μόνον ἄνδρες, τοὺς ὁποίους βοηθεῖ καὶ δυναμώνει ἡ φύσις, ἀλλὰ καὶ κοράσια τρυφερὰ δεκαπέντε χρόνων καὶ δώδεκα, ἀπὸ τὸν ἄπειρον πόθον τὸν ὁποῖον εἶχον καὶ τὸ ἐγκάρδιον φίλτρον πρὸς τὸν Νυμφίον τὸν ἐπουράνιον, ἐλησμόνουν τοῦ θήλεος τὴν χαυνότητα. Δὲν ἐπτοοῦντο βασιλέων καὶ τυράννων θρασύτητα, δὲν ἐσυλλογίζοντο κολαστηρίων δριμύτητα, οὔτε ἐλυποῦντο σωματικὴν ὡραιότητα, ἀλλ’ ἀπηρνοῦντο πᾶσαν ἀπόλαυσιν πρόσκαιρον καὶ σαρκικὴν ἡδυπάθειαν καὶ ἔτρεχον ἑκουσίως εἰς θάνατον, ἠξεύρουσαι ὅτι διὰ μέσου τούτου τοῦ θανάτου ἠξιοῦντο τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος καὶ μάλιστα αὕτη ἡ σήμερον παρ’ ἡμῶν χαρμονικῶς ἑορταζομένη καὶ προκειμένη εἰς ἔπαινον, ἡ ὄντως ὡραία καὶ πάγκαλος νύμφη τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, ἡ πάσας τὰς λοιπὰς ὑπερβαίνουσα εἰς σοφίαν καὶ ὡραιότητα καὶ εἰς ἄλλα πολλὰ ἀξιώματα, ἡ βασιλὶς Αἰκατερῖνα, ἡ περίφημος ὄντως καὶ πάνσοφος.

Αὕτη ἡ ἀοίδιμος ἦτο θυγάτηρ τοῦ πρῴην βασιλίσκου τῆς Ἀλεξανδρείας Κώνστα (ἢ Κέστου) ὑψηλοῦ ἀναστήματος, πολλὰ ὡραία καὶ εἰς τὸ κάλλος ἀμίμητος, ἐκπαιδευθεῖσα εἰς πᾶσαν Ἑλληνικὴν παιδείαν, καὶ μαθοῦσα ὅλους τοὺς ποιητάς, Ὅμηρον, Βιργίλιον, Ἀριστοτέλην καὶ Πλάτωνα· ὄχι δὲ μόνον τοὺς φιλοσόφους, ἀλλὰ καὶ τὰς βίβλους τῶν ἰατρῶν Ἀσκληπιοῦ, Ἱπποκράτους καὶ Γαληνοῦ καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ὅλην τὴν Ρητορικὴν καὶ Λογικὴν καὶ πᾶσαν λέξιν καὶ γλῶσσαν ἔμαθεν, ὥστε ὅλοι ἐθαύμαζον τὴν σοφίαν της, ὄχι μόνον οἱ ὁρῶντες ἀλλὰ καὶ οἱ ἐξ ἀκοῆς ἐξεπλήττοντο. Πολλοὶ πλουσιώτατοι ἄρχοντες τῆς συγκλήτου ἐζήτησαν αὐτὴν εἰς γάμον ἀπὸ τὴν μητέρα της, ἡ ὁποία ἦτο κεκρυμμένη Χριστιανὴ διὰ τὸν μέγαν διωγμόν, τὸν ὁποῖον ἐκίνησε τὸν καιρὸν ἐκεῖνον κατὰ τῶν πιστῶν ὁ Μαξιμιανός.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τῶν βασιλέων τούτων ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, εἰς τὴν καʹ (21ην) Μαΐου (Τόμος Εʹ) τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».