Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οὗτος δὲν ἔχει πατέρα ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ ἐγεννήθη ἀφράστως καὶ ὑπὲρ φύσιν ἀπὸ μίαν εὐγενεστάτην Ὑπεραγίαν Κεχαριτωμένην Παρθένον, ἥτις ἠξιώθη διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν αὐτῆς ἁγιότητα καὶ ἔμεινεν ἀθάνατος ψυχῇ τε καὶ σώματι, ἀναληφθεῖσα ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν καὶ προσκυνεῖται ὑπὸ πάντων τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὡς Βασίλισσα πάσης τῆς κτίσεως». Λέγει πάλιν ἡ Αἰκατερῖνα· «Εἶναι δυνατόν, νὰ ἴδω τὸν νέον αὐτὸν περὶ τοῦ ὁποίου διηγεῖσαι τόσα θαυμάσια;». Ἀπεκρίθη ὁ Γέρων· «Ἐὰν κάμῃς καθὼς θὰ σοῦ εἴπω, θέλεις ἀξιωθῆ νὰ ἴδῃς τὸ ὑπέρλαμπρον αὐτοῦ καὶ πάμφωτον πρόσωπον». Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Σὲ βλέπω ἄνθρωπον γνωστικὸν καὶ σεβάσμιον γέροντα, πιστεύω δὲ ὅτι δὲν ψεύδεσαι εἰς ὅσα μοῦ εἶπες. Λοιπὸν ἕτοιμος εἶμαι νὰ τελέσω πάντα τὰ παρὰ σοῦ προσταττόμενα». Τότε ὁ Ἀσκητὴς ἔδωσεν εἰς αὐτὴν Εἰκόνα τινά, εἰς τὴν ὁποίαν ἦσαν ἱστορημένη ἡ Παναγία Θεοτόκος, ἔχουσα τὸ θεῖον Βρέφος εἰς τὰς ἀγκάλας, καὶ τῆς λέγει· «Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀειπάρθενος Μήτηρ ἐκείνου περὶ τοῦ ὁποίου σοῦ εἶπα τοιαῦτα θαυμάσια. Λάβε λοιπὸν αὐτὴν εἰς τὸν οἶκον σου καὶ ἀφοῦ κλείσῃς τὴν θύραν τοῦ κοιτῶνος σου, κάμε προσευχὴν ὁλονύκτιον μὲ εὐλάβειαν πρὸς αὐτήν, ἥτις ὀνομάζεται Μαρία καὶ παρακάλεσέ την νὰ καταδεχθῇ νὰ σοῦ δείξῃ τὸν Υἱὸν αὐτῆς καὶ ἐλπίζω, ὅτι, ἐὰν δεηθῇς μετὰ πίστεως, θέλει σοῦ ἐπακούσει, νὰ ἴδῃς ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ποθεῖ ἡ ψυγή σου».
Ἡ κόρη λοιπόν, λαβοῦσα τὴν ἱερὰν Εἰκόνα, ἀπῆλθεν εἰς τὸ παλάτιον καὶ τὴν νύκτα ἐκλείσθη μόνη εἰς τὸν θάλαμόν της, καθὼς ὁ Γέρων τὴν ὡδήγησε. Προσευχομένη δὲ ἀπὸ τὸν κόπον ὕπνωσε καὶ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά της τὴν Βασίλισσαν τῶν Ἀγγέλων, καθὼς ἦτο ἱστορημένη μὲ τὸ Ἅγιον Βρέφος, τὸ ὁποῖον ἠκτινοβόλει ὑπὲρ τὸν ἥλιον. Ἀλλ’ ἔστρεφε πρὸς τὴν Μητέρα του τὸ πρόσωπον· ὅθεν ἡ κόρη ἔβλεπε τὰ τούτου ὀπίσθια· καὶ ποθοῦσα νὰ τὸ ἴδῃ ἀπ’ ἔμπροσθεν, ἀπῆλθεν ἀπὸ τὸ ἕτερον μέρος· ὁ δὲ Χριστὸς ἔστρεφε πάλιν ἐκεῖθεν τὸ πρόσωπον. Τούτου γενομένου τρισσῶς, ἀκούει τὴν Παναγίαν καὶ ἔλεγε ταῦτα· «Κύτταξε, τέκνον, τὴν δούλην σου Αἰκατερῖναν, πόσον εἶναι ὡραία καὶ πάγκαλος». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μάλιστα εἶναι ζοφώδης καὶ ἄσχημος τόσον ὥστε δὲν δύναμαι ποσῶς νὰ τὴν ἴδω». Λέγει ἡ Θεοτόκος· «Δὲν εἶναι πάνσοφος ὑπὲρ πάντας τοὺς ρήτορας, πλουσία καὶ εὐγενὴς ὑπὲρ τὰς νεάνιδας πασῶν τῶν πόλεων;».