Οἱ δὲ συγγενεῖς καὶ ἡ μήτηρ αὐτῆς τὴν συνεβούλευον νὰ ὑπανδρευθῇ διὰ νὰ μὴ ὑπάγῃ ἡ βασιλεία τοῦ πατρός της εἰς ἀλλότριον ἄνθρωπον καὶ τὴν ἀποξενωθῶσιν ὁλοτελῶς. Ἡ δὲ Αἰκατερῖνα ἠγάπα τὴν παρθενίαν κατὰ πολλὰ ὡς φιλόσοφος, καὶ προφασιζομένη διαφόρους αἰτίας ἔλεγεν, ὅτι δὲν ἐπεθύμει οὐδόλως νὰ ὑπανδρευθῇ. Ὅταν ὅμως εἶδεν ὅτι τῆς ἔδιδον περὶ τούτου πολλὴν ἐνόχλησιν, εἶπεν εἰς αὐτούς, διὰ νὰ μὴ τὴν πειράζωσιν· «Εὕρετε ἕνα νέον νὰ εἶναι ὅμοιός μου εἰς τὰ τέσσαρα χαρίσματα, κατὰ τὰ ὁποῖα ὁμολογεῖτε ὅτι ὑπερβαίνω τὰς λοιπὰς νεάνιδας, καὶ τότε νὰ τὸν λάβω σύζυγον, διότι δὲν καταδέχομαι νὰ λάβω ἀναξιώτερόν μου καὶ εὐτελέστερον. Ἐρευνήσατε λοιπὸν πανταχοῦ ἐὰν ὑπάρχῃ τις ὅμοιός μου εἰς τὴν εὐγένειαν, εἰς τὸν πλοῦτον, εἰς τὴν σοφίαν καὶ τὴν ὡραιότητα· εἰ δὲ καὶ τοῦ λείπει ἀπὸ ταῦτα κανὲν χάρισμα, δὲν εἶναι ἄξιος δι’ ἐμέ».
Γνωρίζοντες αὐτοὶ ὅτι ἦτο ἀδύνατον νὰ εὑρεθῇ τοιοῦτος ἄνθρωπος, ἀπεκρίθησαν ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ βασιλέως τῆς Ρώμης καὶ ἄλλοι τινὲς ἦσαν εὐγενεῖς καὶ πλουσιώτεροι ἀπὸ ταύτην, μόνον εἰς τὴν σοφίαν καὶ ὡραιότητα δὲν ὡμοίαζον. Ἡ δὲ ἔλεγεν, ὅτι δὲν κατεδέχετο νὰ λάβῃ ἄνδρα κανένα ἀγράμματον. Ἡ δὲ μήτηρ αὐτῆς εἶχε πνευματικὸν ἕνα ἁγιώτατον ἄνθρωπον, ὅστις ἦτο κεκρυμμένος ἔξω τῆς πόλεως. Ἔλαβε λοιπὸν τὴν Αἰκατερῖναν καὶ ἐπῆγαν εἰς αὐτὸν νὰ συμβουλευθῶσιν. Ὁ δὲ Ἀσκητής, βλέπων τὴν εὐταξίαν τῆς κόρης καὶ ἀκούων αὐτῆς τὰ γνωστικὰ καὶ μέτρια λόγια, ἔβαλε κατὰ νοῦν νὰ τὴν ἑλκύσῃ πρὸς ἐπίγνωσιν τοῦ οὐρανίου Βασιλέως Χριστοῦ καὶ τῆς λέγει· «Γνωρίζω ἕνα θαυμάσιον ἄνθρωπον, ὅστις σὲ ὑπερβαίνει ἀσυγκρίτως εἰς ὅλα τὰ χαρίσματα, τὰ ὁποῖα εἶπες καὶ ἕτερα ἀναρίθμητα. Ἡ ὡραιότης αὐτοῦ ὑπερνικᾷ εἰς τὴν λάμψιν τὸν ἥλιον· ἡ σοφία του κυβερνᾷ ὅλα τὰ αἰσθητὰ καὶ νοούμενα κτίσματα· ὁ πλοῦτος τῶν θησαυρῶν αὐτοῦ διαμερίζεται εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ ποτὲ δὲν ὀλιγοστεύει, ἀλλὰ μᾶλλον αὐξάνει διαδιδόμενος· ἡ εὐγένειά του εἶναι ἄρρητος, ἀνεκλάλητος, ἀσύλληπτος καὶ ἀκατανόητος».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα εἶπεν ὁ Ἀσκητής, ἡ δὲ κόρη ἐνόμισεν ὅτι δι’ ἐπίγειόν τινα ἄρχοντα ἔλεγεν· ὅθεν ἠλλοιώθη τὴν ὄψιν καὶ τὴν καρδίαν καὶ ἠρώτα καταλεπτῶς ἐὰν ἦσαν ἀληθινὰ ὅλα τὰ ἐγκώμια καὶ οἱ ἔπαινοι, τοὺς ὁποίους εἶπε διὰ τὸν ρηθέντα ἄνθρωπον. Ὁ δὲ ἐβεβαίωνε τὰ λαληθέντα διηγούμενος καὶ τὰς λοιπὰς αὐτοῦ Χάριτας. Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ κόρη· «Τίνος εἶναι υἱὸς ὁ τοσοῦτον παρὰ σοῦ εὐφημούμενος;».