Ὁ δὲ Χριστὸς ἀπεκρίνατο· «Μάλιστα σοι λέγω, Μῆτερ μου, ὅτι εἶναι ἀμαθής, πένης καὶ τοσοῦτον εὐκαταφρόνητος, ἐν ὅσῳ εὑρίσκεται εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ὥστε δὲν καταδέχομαι νὰ μὲ ἴδῃ εἰς τὸ πρόσωπον». Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Δέομαί σου, γλυκύτατον Τέκνον μου, μὴ καταφρονήσῃς τὸ πλάσμα σου, ἀλλὰ νουθέτησον καὶ ὡδήγησον αὐτὴν τί νὰ πράξῃ, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ τὴν δόξαν σου, καὶ νὰ ἴδῃ τὸ ὑπέρλαμπρον καὶ παμπόθητον πρόσωπόν σου, τὸ ὁποῖον ἐπιθυμοῦσι νὰ βλέπουν οἱ Ἄγγελοι». Ὁ δὲ Χριστὸς ἀπεκρίνατο· «Ἂς ὑπάγῃ εἰς τὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος τῆς ἔδωσε τὴν Εἰκόνα, καὶ ὅ,τι τὴν συμβουλεύσῃ, ἂς κάμῃ· καὶ τότε θέλει μὲ ἴδει, νὰ λάβῃ πολλὴν ἀγαλλίασιν καὶ ὠφέλειαν».
Ταῦτα ἰδοῦσα ἡ κόρη ἐξύπνησε καὶ θαυμάζουσα τὴν ὀπτασίαν αὐτήν, ἀπῆλθε τὸ πρωῒ μὲ ὀλίγας γυναῖκας εἰς το κελλίον τοῦ Γέροντος καὶ πίπτουσα μετὰ δακρύων εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, διηγήθη τὰ ὁραθέντα καὶ παρεκάλει μετὰ δεήσεως νὰ τὴν νουθετήσῃ τὶ νὰ πράξῃ, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ τὸν ποθούμενον. Ὁ δὲ Ὅσιος τῆς διηγήθη καταλεπτῶς πάντα τὰ Μυστήρια τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν Πίστεως, ἀρχίζων ἀπὸ τὴν κοσμοποιΐαν καὶ πλάσιν τοῦ προπάτορος, ἕως τὴν τελευταίαν ἔλευσιν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ περὶ τῆς ἀνεκλαλήτου δόξης τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς πανωδύνου καὶ ἀτελευτήτου κολάσεως καὶ τὴν κατήχησεν ἱκανῶς, ὥστε ἔμαθεν εἰς ὀλίγον διάστημα πᾶσαν τὴν ἀκρίβειαν τῆς πίστεως, ὡς ἐγγράμματος καὶ πάνσοφος· ὅθεν πιστεύσασα ἐξ ὅλης καρδίας, ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ἔπειτα τῆς παρήγγειλε νὰ δεηθῇ πάλιν μετὰ πόθου πολλοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, νὰ τῆς ἐμφανισθῇ ὡς τὸ πρότερον.
Ἐκδυθεῖσα λοιπὸν ἡ Ἁγία τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον καὶ ἐνδεδυμένη στολὴν θεοΰφαντον, ἀπῆλθεν εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ τὴν νύκτα ὅλην ἐδέετο νῆστις καὶ μετὰ δακρύων προσηύχετο, ἕως οὗ πάλιν ὕπνωσε καὶ τότε βλέπει τὴν οὐράνιον Ἄνασσαν μὲ τὸ θεῖον Βρέφος, τὸ ὁποῖον ἐκύτταζε τὴν Αἰκατερῖναν μὲ πολλὴν ἱλαρότητα. Καὶ ἡ μὲν Θεομήτωρ ἠρώτησε τὸν Δεσπότην, ἐὰν τοῦ ἤρεσκεν ἡ Παρθένος. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Τώρα ἔγινε λελαμπρυσμένη καὶ ἔνδοξος ἡ πρῴην ζοφώδης καὶ ἄσχημος· ἡ πένης καὶ ἄγνωστος ἐγένετο πλουσία καὶ πάνσοφος, ἡ καταφρονημένη καὶ ἄσημος ἔγινεν εὐγενὴς καὶ περίφημος καὶ τοσούτων ἀγαθῶν καὶ χαρίτων εἶναι ἐμπεπλησμένη καὶ τόσον τὴν εὐνοῶ, ὥστε στέργω νὰ τὴν μνηστευθῶ διὰ νύμφην μου ἄφθορον».