Ἀφοῦ παρῆλθεν ὀλίγος καιρὸς ἀνεχώρησαν οἱ μαθηταὶ τοῦ Ὁσίου ἀπὸ τὴν Σιμόπετραν καὶ λαβόντες τὰ τίμια λείψανα ἦλθον πλησίον εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἔνθα εὗρον μικρὸν Μοναστήριον πεπαλαιωμένον τῆς Μεγαλομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας καὶ ἔμειναν ἐκεῖ, κτίζοντες αὐτὸ καλὰ καὶ κελλία τῶν ἀδελφῶν πολλά. Ἀφοῦ δὲ ἠκούσθη ἡ φήμη τῶν ἁγίων λειψάνων παντοῦ, ἤρχοντο πολλοὶ φιλόθεοι Χριστιανοὶ ἀπὸ τὰ πλησιόχωρα καὶ ἀπὸ μακρόθεν γενόμενοι Μοναχοί, ὄχι δὲ μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες καὶ παιδία καὶ ὁ καθεὶς ἐλάμβανε κατὰ τὸν πόθον του εἰς ὀλίγον δὲ καιρὸν ἔγιναν (Χάριτι τοῦ Χριστοῦ) ἕως ἑκατὸν πεντήκοντα Μοναχοί, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ὁσιομάρτυρος. Περὶ δὲ τοῦ ἐν Ἁγίοις Θεωνᾶ τοῦ μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου πῶς ἐποίμαινε τοὺς ὑπὸ τοῦ Ὁσίου ἐμπιστευθέντας ἀδελφούς, περὶ τῆς οἰκοδομῆς τοῦ Μοναστηρίου, καὶ πῶς ὕστερον δι’ ἀποκαλύψεως θείου Ἀγγέλου ἐχρημάτισε Θεσσαλονίκης Μητροπολίτης καὶ περὶ τῆς ζωῆς αὐτοῦ καὶ τοῦ ἁγίου λειψάνου του, τὸ ὁποῖον εἶναι σῷον ἕως τὴν σήμερον, ἰαμάτων ρεῖθρα πηγάζον, ἡ κατὰ πλάτος αὐτοῦ ἱστορία διηγεῖται ἀκριβῶς [6]. Ἂς ἀφήσωμεν ἐπίσης καὶ τὰ πολλὰ θαύματα τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου ὅπου ἔγιναν καὶ γίνονται ἕως τῆς σήμερον, καὶ μόνον ὀλίγα νὰ εἴπωμεν ἀκόμη καὶ νὰ καταπαύσωμεν τὸν λόγον.
Ἱερομόναχός τις Βαρλαάμ, ὅστις ἦτο μετὰ τῶν μαθητῶν τοῦ Ὁσίου, παρήκουσέ ποτε τὸν Ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἐδαιμονίσθη· τόσον δὲ δεινῶς ἐβασανίζετο, ὥστε ἐπὶ τεσσαράκοντα φορὰς τὸ ἡμερονύκτιον τὸν ἐσπάραττε τὸ δαιμόνιον καὶ ἤφριζε. Τοῦτο βλέποντες οἱ Μοναχοὶ τοῦ ἔδεσαν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας καὶ ἀνέμενον τὸν Ἡγούμενον νὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην, ὅστις ἐλθὼν καὶ ἰδὼν τὸ γινόμενον, ἔπλυνε τὰ ἅγια λείψανα τοῦ Ἁγίου καὶ ἐπότισε τὸν δαιμονισθέντα, ὅστις εὐθὺς ἰάθη, ὅλοι δὲ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον. Καὶ ἄλλος μισθωτὸς χωρικοῦ τινος ἐδαιμονίσθη καὶ αὐτός, προστρέξας δὲ εἰς τὴν θήκην τῶν ἁγίων λειψάνων καὶ πιὼν ἀπὸ τὸ ἀπόνιμμα εὐθὺς ἰατρεύθη· καὶ ὄχι μόνον τὰ τίμια λείψανά του, ἀδελφοί, ἰατρεύουν τοὺς ἀσθενεῖς, ἀλλὰ καὶ ἔνδυμα βαλλόμενον ἐπάνω εἰς γυναῖκας, αἵτινες δὲν ἠδύναντο νὰ γεννήσωσιν, εὐθὺς ἠλευθεροῦντο.
Καὶ ἄνθρωπός τις ἐνάρετος Θεσσαλονικεύς, Φίλιππος ὀνομαζόμενος, κινδυνεύσας εἰς τὴν θάλασσαν μὲ ἄλλους ὁμοῦ, παρακαλέσαντες τὸν Ἅγιον εὐθὺς ἐλυτρώθησαν τοῦ κινδύνου· λυτρωθεὶς δὲ δὲν ἐλησμόνησεν ὁ Φίλιππος τὸ θαῦμα, ἀλλ’ ἐπῆγε μὲ βίαν εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ ἔδωκε τὴν πρέπουσαν εὐχαριστίαν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ ἕως τέλους τῆς ζωῆς του ἔδιδεν ἔλαιον διὰ τὰς κανδήλας τῆς Ἐκκλησίας.