Ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν παρέβλεψε λυπημένας καρδίας, κατὰ τὸν θεῖον Δαβίδ· «Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει!» (Ψαλμ. ν’19), ἀλλ’ ἐκίνησεν εἰς ἔλεον ἄρχοντά τινα πρόθυμον, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη τοὺς ταπεινοὺς ἐκείνους καὶ δεδιωγμένους Μοναχούς, καὶ τοὺς ἔστειλεν εἰς Ἐκκλησίαν τινὰ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, λέγων εἰς αὐτούς· «Πηγαίνετε, Πατέρες μου εὐλογημένοι, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μου, καὶ καθήσατε ἐκεῖ ὅσον θέλετε, ἐγὼ δὲ σᾶς δίδω πᾶσαν σωματικὴν χρείαν πλουσιοπάροχα· καὶ ἂν σᾶς ἀρέσῃ μείνατε ἐκεῖ, ἄλλως πηγαίνετε ὅπου θελήσετε». Ἐπειδὴ δὲ οἱ Μοναχοὶ ἔλαβον τοιαύτην περιποίησιν, χωρὶς νὰ τὴν ἀναμένουν, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὅστις ἐπρονόησε περὶ αὐτῶν ὡς προνοεῖ καὶ περὶ παντὸς ὅστις ἐλπίζει εἰς αὐτόν.
Διαμείναντες ἐπί τινα χρόνον οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εἶχον τὰ πρὸς τὸ ζῆν πλούσια ἀπὸ τὸν εὐλογημένον ἐκεῖνον ἄνθρωπον, κατόπιν ὅμως, ἐπειδὴ ἐκεῖ δὲν εἶχον τὴν ποθουμένην ἡσυχίαν, ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν καὶ μετέβησαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, περιελθόντες δὲ αὐτὸ ἐξέλεξαν τὸ Μοναστήριον τῆς Σιμονόπετρας, εἰς τὸ ὁποῖον ἔζων ἐν μεγάλῃ στενοχωρίᾳ ὡς μὴ ἔχοντες τὰ πρὸς σωματικὴν χρείαν, ἐπειδὴ τοῦτο εἶχε καταπατηθῆ ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνοὺς καὶ μόνον ἄλλοι δύο ἢ τρεῖς Μοναχοὶ διέμενον ἐν αὐτῷ διὰ τὸ δύσβατον τοῦ τόπου καὶ τὴν ἔνδειαν τῶν ἀναγκαίων, ἀπολαμβάνοντες ὅμως ἐκεῖ πλουσίους τοὺς καρποὺς τῆς ἡσυχίας.
Ἀφοῦ παρῆλθον τρία ἔτη ἀπὸ τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἠκολούθησε το ἑξῆς θαῦμα. Ἱερεύς τις ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Ἄρτης, Νικόλαος τὸ ὄνομα, εἶχεν ἀδελφόν, ὅστις κατῴκει εἰς τὰ παρὰ τὸν Δούναβιν πλησίον τῆς Νικοπόλεως, ἐπῆγε δὲ ὁ Ἱερεὺς νὰ τὸν ἴδῃ. Ὁ ἀδελφός του τὸν ἐδέχθη καὶ τοῦ ἔδωσε διάφορα δῶρα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἕνα ἵππον· ἐπιστρέφων δὲ ὁ Ἱερεὺς καὶ εὑρισκόμενος πλησίον τῆς Ἀδριανουπόλεως ἠσθένησεν ὁ ἵππος του καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ περιπατήσῃ τελείως· στενοχωρούμενος δὲ καὶ μὴ γνωρίζων τί νὰ ποιήσῃ, ἐνεθυμήθη τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον καὶ τὸν ἔκραξεν εἰς βοήθειάν του λέγων· «Ἅγιε Ὁσιομάρτυρ Ἰάκωβε, βοήθησόν μοι εἰς ταύτην τὴν ὥραν τὸν ξένον ὁδοιπόρον».