ἀλλὰ δὲν ἐχρειάζοντο καὶ τόσον αὐτὰ ὅσον τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντες αὐτὸ καὶ μόνον εἰς τὰς θεραπείας των ὁδηγὸν καὶ βοηθόν. Καὶ ἡ μὲν τέχνη τῆς ἰατρικῆς τυφλὸν δὲν δύναται νὰ ἰατρεύσῃ, οὐδὲ χωλὸν νὰ περιπατήσῃ, οὐδὲ νεκρὸν νὰ ἀναστήσῃ. Αὐτοὶ ὅμως μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ὅλα ταῦτα ἐνήργουν διὰ τοῦτο καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀκούοντες ἀπὸ μακρὰν τὴν τόσην θαυματουργὸν αὐτῶν δύναμιν, καθ’ ἑκάστην συνέτρεχον, φέροντες ἀσθενεῖς, τυφλούς, χωλούς, δαιμονιζομένους, κλινήρεις ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν· καὶ ἐν τούτοις οἱ τοιοῦτοι δὲν ἀνεχώρουν ἀνωφελῶς, ἀλλ’ ἀπήρχοντο χαίροντες καὶ ἀπολαμβάνοντες διπλῆν τὴν θεραπείαν, τὴν τοῦ σώματος δηλαδὴ καὶ τὴν τῆς ψυχῆς. Τὰ μὲν λοιπὸν θαύματα τούτων νὰ διηγῆται τις εἶναι κόπος πολύς, εὐλογημένοι Χριστιανοί· ἐν τούτοις ὅμως διὰ παράδειγμα τῆς θαυματουργίας τῶν Ἁγίων θὰ σᾶς διηγηθῶ τώρα ἓν ἢ δύο μόνον θαύματα· τὰ δὲ ἐπίλοιπα, ἀναρίθμητα ὄντα, θὰ ἀντιπαρέλθω προσωρινῶς ἵνα μὴ γίνῃ φορτικὸς ὁ λόγος μου.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτο μία γυνή, ὀνόματι Παλλαδία, κατὰ πολλὰ ἀσθενὴς καὶ κλινήρης, ἕως οὗ παντελῶς δὲν ἠδύνατο ἐπὶ πολλὰ ἔτη νὰ κινηθῇ ἀπὸ τὸν τόπον της· ἀλλ’ οἱ Ἅγιοι οὗτοι, ἅμα εἰσῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν της, παρευθὺς τὴν ἰάτρευσαν καὶ τοσοῦτον ὥστε ἤθελέ τις νομίσει ὅτι παντελῶς δὲν εἶχεν ὑποπέσει εἰς ἀσθένειαν. Αὕτη λοιπόν, θαυμάζουσα καὶ χαίρουσα διὰ τὴν μεγάλην καὶ παράδοξον ταύτην τῶν Ἁγίων θαυματουργίαν, θέλουσα δὲ νὰ τοὺς ἀνταμείψῃ μὲ μικράν τινα δωρεάν, ἔλαβε τρία αὐγὰ καὶ τὰ παρουσίασεν ὡς ἐλάχιστον δῶρον εἰς τοὺς Ἁγίους· ἀλλ’ ἐκεῖνοι, ἰδόντες αὐτά, ὄχι διότι ἦσαν ὀλίγα, ἀλλὰ μὴ θέλοντες καθ’ ὁλοκληρίαν νὰ λάβωσι μισθὸν διὰ τὴν ἰατρείαν, δὲν τὰ ἐδέχθησαν. Ὡς δὲ εἶδεν ἡ γυνὴ αὕτη, ὅτι δὲν ἐδέχθησαν οἱ Ἅγιοι τὴν δωρεάν της, κατὰ πολλὰ ἐλυπήθη. Ὅθεν καιροφυλακτοῦσα καὶ εὑροῦσα τὸν Ἅγιον Δαμιανόν, τὸν μικρότερον ἀδελφόν, προσῆλθον εἰς αὐτόν, καὶ σταθεῖσα ἔμπροσθέν του εἶπε κλαίουσα· «Διατί ἔχετε ἐμὲ τὴν ἀθλίαν ὡς βδελυκτήν; διατί μὲ ἀποβάλλετε ὡς μιαράν; διατί μὲ ἀποστρέφεσθε τὴν ταλαίπωρον καὶ δὲν θέλετε νὰ λάβητε τὴν παραμικρὰν δωρεάν μου; ὁρκίζω σε εἰς τὸν Χριστόν, τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν ὁποῖον πιστεύω ἡ ἀθλία, νὰ μὴ μὲ πικράνῃς τὴν δούλην σου, ἀλλὰ νὰ δεχθῇς τὸ ἐλάχιστον τοῦτο χάρισμα ὡς μέγα». Αὐτοὺς τοὺς λόγους ἀκούσας ὁ Ἅγιος Δαμιανός, ἐλυπήθη τὴν γυναῖκα καὶ ἔλαβε τὰ τρία ἐκεῖνα αὐγά.