Καὶ θέλεις εἴπει: τὶ κέρδος ἔχω εἰς τὴν ψυχήν μου, ἐὰν ἀκούω τὴν διδαχήν, ἔπειτα δὲ δὲν κάμνω καθὼς ἀκούω; Ἄκουσον, ἄνθρωπε· εἰπέ μοι, ἐάν τις ἔχῃ δύο δοχεῖα παλαιὰ καὶ βάλῃ ἐντὸς τοῦ ἑνὸς ὕδωρ διὰ νὰ τὸ πλύνῃ, τὸ δὲ ὕδωρ ἐκεῖνο πάλιν τὸ χύσῃ, εἰς τὸ ἕτερον δὲ δοχεῖον δὲν βάλῃ παντελῶς ὕδωρ, ποῖον ἤθελεν εἶναι καθαρώτερον; ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐδέχθη τὸ ὕδωρ, ἂν καὶ αὐτὸ ἐχύθη ἢ τὸ ἄλλο τὸ ὁποῖον δὲν ἐδέχθη παντελῶς ὕδωρ ἐντὸς αὐτοῦ; φανερὸν εἶναι ὅτι τὸ πρῶτον. Ὁμοίως εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος· ἐὰν ἀκούσῃ τὴν διδαχὴν καὶ δὲν τηρῇ, βεβαίως δὲν ποιεῖ καλῶς, ὅμως εἶναι καλλίτερος ἀπὸ ἐκεῖνον ὅστις δὲν θέλει ἀκούσει τελείως. Διότι ἐκεῖνος μέν, ὅστις δὲν ἀκούει διδαχήν, δὲν γνωρίζει ποῖον εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζει ποία λέγεται ἀρετὴ καὶ ποία εἶναι ἡ κακία. Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν ἐννοεῖ ποῖον ἔργον εἶναι ἀρεστὸν εἰς τὸν Θεὸν διὰ νὰ τὸ κάμῃ καὶ ποῖον εἶναι τὸ κακὸν διὰ νὰ τὸ ἀποφύγῃ, διὰ τοῦτο ἐκεῖνος κολάζεται. Ὅστις ὅμως ἀκούει τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ πάντοτε, μεταμελεῖται, διὰ τὰς ἁμαρτίας του, ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς συνειδήσεως δι’ αὐτὰς καὶ ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ σωθῇ ἐὰν μετανοήσῃ.
Διὰ τοῦτο, εὐλογημένοι Χριστιανοί, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν ἐνταῦθα τὰς πράξεις καὶ τὰ κατορθώματα τῶν Ἁγίων τούτων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν ὁποίων τὴν μνήμην ἑορτάζομεν σήμερον, ἵνα μιμούμενοι τὰς πράξεις αὐτῶν φανῶμεν καὶ ἡμεῖς τέκνα ἄξια ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἐπουρανίου πατρὸς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἂς προσηλώσωμεν λοιπὸν τώρα τὸν νοῦν εἰς τὴν διήγησιν τῶν σήμερον ἑορταζομένων Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ ἂς ἴδωμεν ποῖα ἔργα οὗτοι εἰργάσθησαν, πῶς ἐπολιτεύθησαν καὶ πῶς τέλος ἐτιμήθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων.
Οὗτοι λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς ὠνομάσθησαν Ἀνάργυροι, ὡς εἴπομεν, διότι ἰάτρευον τοὺς ἀσθενεῖς, χωρὶς νὰ λαμβάνουν παρ’ αὐτῶν καμμίαν ἀνταμοιβὴν τῆς ἐργασίας των, οὔτε ἀργύρια οὔτε ἄλλα δῶρα. Ἡ οἰκογένειά των ἦτο εὐκατάστατος καὶ ὁ μὲν πατήρ των κατ’ ἀρχὰς ἦτο Ἕλλην τὴν θρησκείαν, ὕστερον ὅμως, ἀφ᾽ ὅτου δηλαδὴ ἐγέννησε τοὺς δύο τούτους Ἁγίους, ἀπηρνήθη τὴν μυσαρὰν εἰδωλολατρίαν καὶ ἠσπάσθη τὸν Χριστιανισμόν, μετὰ παρέλευσιν δὲ ὀλίγου χρόνου, κατὰ τὸν ὁποῖον ἐβίωσεν ἐν ἀρετῇ καὶ σωφροσύνῃ, παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς τὸν Πλάστην καταλιπὼν τοὺς δύο παῖδας του εἰς τὴν θείαν βοήθειαν καὶ τὴν προστασίαν τῆς μητρός των.