Τί ὠφελήθησαν λοιπὸν ἐκεῖνοι; οὐδέν· ἐκτὸς ἐκείνων ὅσα ἐπράχθησαν συμφώνως μὲ τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ· ἐκτὸς μόνον τῶν ἀγαθῶν πράξεων. Ἐνῷ ἀπὸ τὰ πλούτη, τὰ μεγαλοπρεπῆ οἰκοδομήματα, τοὺς ἐκτεταμένους ἀγροὺς καὶ τὰς εὐφόρους ἀμπέλους, οὐδὲν ἐκέρδησαν. Μετὰ θάνατον ὁ ἄνθρωπος δὲν φέρει μεθ’ ἑαυτοῦ, ἀνερχόμενος εἰς τοὺς οὐρανούς, ἵνα κριθῇ ἐνώπιον τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ, ἄλλο τι, εἰμὴ μόνον τὰς καλὰς καὶ κακὰς τῆς ψυχῆς του πράξεις. Ἓν πρᾶγμα εἶναι ἀθάνατον, ἡ ἀρετή, τὰ δὲ ἄλλα εἶναι σκιά, καπνός, ὄνειρον. Λοιπὸν ἂς ἐργασθῶμεν τὰ καλά, ἵνα κληρονομήσωμεν τὰ ἀθάνατα. Ἡ ζωὴ ἡμῶν εἶναι πρόσκαιρος, ἀλλ’ ἡ μέλλουσα εἶναι αἰώνιος. Καθεὶς τέλος Χριστιανὸς ἂς κτίσῃ τὸν οἶκον τῆς ψυχῆς του ἂς βάλῃ θεμέλιον τὴν ἐξομολόγησιν· ἂς τὸν τειχίσῃ μὲ τὰς ἀρετάς· ἂς τὸν σκεπάσῃ μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ προθυμίαν μόνον θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον καὶ αὐτὸς τὸν τελειοποιεῖ. Μὴ θαρρῶμεν δὲ ὅτι ἄνευ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ κατορθώσωμέν τι, διότι «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον (τὸν τῆς ψυχῆς), εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμ. ρκϛ’ 1). Ἂς παρακινῶμεν τέλος ὁ εἷς τὸν ἄλλον εἰς τὸ ἀγαθόν, ἵνα οὕτως ἐνταῦθα μὲν διέλθωμεν ζωὴν εὔθυμον, εἰρηνικήν, ἀνεπίδεκτον πάσης διαβολικῆς συνεργείας, ἐκεῖ δὲ ἀξιωθῶμεν τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ· ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.