Τῇ Α’ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ Θαυματουργῶν Ἀναργύρων ΚΟΣΜΑ καὶ ΔΑΜΙΑΝΟΥ.

Ὅθεν ἀπεφάσισε νὰ ἀπέλθῃ πάλιν εἰς τὸν οἶκόν του· ἐν τούτοις ὅμως τὴν νύκτα πρὸς τὴν ἐπαύριον ἡμέραν, ὅτε ἔμελλε νὰ ἀναχωρήσῃ, ἀφοῦ πάντα τὰ πρὸς τὴν ὁδοιπορίαν ἀναγκαιοῦντα ἡτοιμάσθησαν, ἐπιφαίνεται ἄνθρωπός τις εἰς τὸν ὕπνον του καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Μὴ βιάζεσαι, ἄνθρωπε, νὰ ἐπιστρέψῃς εἰς τὸν οἶκόν σου, ἀλλὰ πρόσμενε ἀκόμη μέχρι τῆς ἐρχομένης Κυριακῆς, καὶ θέλεις ἴδει τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δόξαν τῶν πανευφήμων Ἁγίων Ἀναργύρων».

Ὡς ἔφθασε λοιπὸν ἡ Κυριακή, πάλιν κατὰ τὴν συνήθειάν του ὁ ἀσθενὴς ἔπεσε πρὸς τῆς Εἰκόνος τῶν Ἁγίων, καὶ πρὸς τὸ μεσονύκτιον βλέπει φανερῶς, ὅτι ἐξῆλθε τοῦ Ἁγίου Βήματος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, καὶ περιῆλθεν ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν ἐπισκεπτόμενος τοὺς ἀσθενεῖς, πρὸς αὐτὸν δὲ τὸν ἀσθενῆ, ὁ ὁποῖος, ἔβλεπε τὴν ὀπτασίαν, δὲν ἔστρεψε παντελῶς τὸν ὀφθαλμόν του· ἐνόμισε δὲ τότε ὁ ἄρχων ἐνεῖνος, ὅτι εἰς τὴν ἐπιστροφὴν τοὐλάχιστον ὁ Ἅγιος θὰ τὸν ἔβλεπεν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Τότε λοιπὸν ἰδὼν ὁ ἀσθενὴς ὅτι ἐπλησίαζε νὰ εἰσέλθῃ πάλιν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα, ἐνῷ αὐτὸν καθ’ ὁλοκληρίαν δὲν τὸν παρετήρησε, προσέδραμεν εἰς τοὺς πόδας του δεόμενος αὐτοῦ νὰ τὸν ἰατρεύσῃ. Λέγει τότε εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Λάβε αὐτὸ τὸ γλύκισμα καὶ ἀφοῦ τὸ φάγῃς θέλεις ἰατρευθῆ». Ὡς ἔλαβε δὲ ὁ ἄρχων ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Ἁγίου τὸ γλύκισμα ἐκεῖνο, πάλιν προσέπεσεν ἐνώπιόν του λέγων· «Παρακαλῶ σε, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, νὰ εὐδοκήσῃς νὰ μὴ μὲ πειράξῃ πλέον ἡ ἐπάρατος αὕτη ἀσθένεια». Τότε ἁπλώσας ὁ Ἅγιος τὴν χεῖρά του ἐπὶ τοῦ ἄρχοντος καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶπεν· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ σὲ πειράξῃ πλέον ἡ τοιαύτη ἀσθένεια, σοῦ παραγγέλλω ὅμως ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς νὰ μὴ γευθῇς οὐδέποτε ὄσπρια, καθ’ ὅλην σου τὴν ζωήν».

Εἶχε δὲ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὡς ἔλεγε, καὶ ἄλλην ἀσθένειαν, καὶ αὕτη ἦτο ἐκ διαλειμμάτων μονομερὴς πόνος τῶν ὀδόντων του· παρεκάλεσεν ὅθεν τὸν Ἅγιον νὰ ἰατρεύσῃ καὶ αὐτὴν τὴν ἀσθένειαν· ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν· «Ἀρκετή σου εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ στομάχου, αὐτὴν δὲ τὴν μικρὰν ἀσθένειαν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ τὴν ἔχῃς· διότι «Ὃν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει» (Παροιμ. γ’ 12). Οὕτω λοιπὸν τυχὼν ὁ ἄρχων ἐκεῖνος ἐντελοῦς ἰατρείας τοῦ στομάχου ἐπανῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ μεγαλύνων τοὺς αὐτοῦ θεράποντας Ἁγίους Ἀναργύρους. Ἀκούσατε δὲ καὶ ἄλλο θαῦμα, τὸ ὁποῖον θὰ διηγηθῶ, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καὶ οὕτως εἰς δόξαν τοῦ Θεοῦ νὰ περατώσω τὴν περὶ τῶν Ἁγίων τούτων διήγησιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐπειδὴ τρεῖς εἶναι αἱ συζυγίαι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων πρέπει οἱ ζωγράφοι οἱ ζωγραφίζοντες τὰς ἁγίας αὐτῶν Εἰκόνας, πρὸς ἀποφυγὴν συγχύσεως, νὰ γράφωσι κάτωθι τοῦ ὀνόματος αὐτῶν τὴν πατρίδα τῶν εἰκονιζομένων, ἤτοι: οἱ ἐκ τῆς Ἀσίας, ἢ οἱ Ρωμαῖοι ἢ οἱ ἐκ τῆς Ἀραβίας. Πρέπει ἐπίσης νὰ τοὺς ζωγραφίζωσι μὲ τὰς ἐθνικὰς ἑκάστης συζυγίας ἐνδυμασίας πρὸς διάκρισιν.

[2] Βλέπε εἰς τὴν αʹ (1ην) Ἰουλίου (Τόμος Ζʹ) τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Βλέπε εἰς τὴν ιζʹ (17ην) Ὀκτωβρίου (Τόμος Ιʹ) τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».