Γεννήσασα δὲ παιδίον ἀρσενικόν, ἦτο τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ὅμοιον· τοῦτο βλέπουσα ἡ σύζυγος τοῦ Γότθου ἐζηλοτύπησε καὶ ἐμελέτα νὰ θανατώσῃ τὸ βρέφος ἡ ἄδικος. Ἡμέραν λοιπὸν τινὰ ἔστειλεν εἰς ὑπηρεσίαν τὴν ἀντίζηλόν της καὶ μείνασα μοναχὴ ἔβαλε δηλητήριον εἰς τὸ στόμα τοῦ παιδίου καὶ τὸ ἀπέκτεινεν· ἐλθοῦσα δὲ ἡ μήτηρ αὐτοῦ εἰς ὀλίγον διάστημα, εὗρε νεκρὸν τὸ βρέφος, ἔχον εἰς τὸ στόμα του ἀφρούς. Ὅθεν ἐπόνεσεν ἡ ψυχή της καὶ εἶχε θλῖψιν ἀνείκαστον· πλὴν ὡς φρόνιμος δὲν ἔδειξε τίποτε φανερά, ἀλλὰ ἐσύναξε τὸν ἀφρὸν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ παιδὸς εἰς ἕνα τεμάχιον δέρματος μαλλίνου καὶ τὸ ἐφύλαξεν ἐπιμελῶς διὰ νὰ δοκιμάσῃ τὴν πρᾶξιν εἰς τὴν φονεύτριαν.
Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἔκαμε δεῖπνον ὁ ἄνδρας της καὶ ἐκάλεσε τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους του· ἡ δὲ νεᾶνις, εὑρίσκουσα καιρὸν ἐπιτήδειον, ἠθέλησε νὰ γνωρίσῃ ἐὰν εἰς τὸν θάνατον τοῦ παιδίου ἦτο αἰτία ἡ ζηλοτυποῦσα· καὶ πλύνασα τὸ μαλλὶ ἐπιμελῶς εἰς ποτήριον ἐπότισε τὴν κυρίαν της, διὰ νὰ λάβῃ ἡ ἄδικος δικαίως τὴν ταυτοπάθειαν· εὐθὺς δὲ ὡς τὸ ἔπιεν, ἔστρεψε, κατὰ τὸ ψαλμικόν, κατὰ τῆς κεφαλῆς της ὁ πόνος της καὶ εἰς τὴν κορυφήν της ἡ ἀδικία της [4] καὶ πεσοῦσα εἰς τὴν γῆν νεκρὰ ἐτρύγησε τοὺς καρποὺς τῶν ἔργων της καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς μεγάλως ἐθλίβησαν. Ἀφοῦ τὴν ἔθαψαν εἶχον ὑποψίαν εἰς τὴν αἰχμάλωτον, ὅτι αὐτὴ θὰ τὴν ἐθανάτωσε καὶ ἔλεγον νὰ τὴν φονεύσουν, ἀλλὰ μὴ ἔχοντες ἐξουσίαν νὰ ἀποκτείνουν ἄνθρωπον, τὴν ἔκλεισαν κρυφίως ζῶσαν εἰς τὸν τάφον τῆς ἀποθαμμένης κυρίας της, βάλλοντες φύλακας ἔξωθεν νὰ βλέπουν τὸν τάφον ἐπιμελέστατα· ἔχουσα λοιπὸν διπλῆν τὴν ὀδύνην καὶ βάσανον, τὴν δυσωδίαν, δηλαδή, τῆς νεκρᾶς καὶ τὸ σκότος εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο, ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα λέγουσα· «Κύριε ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, ὁ προσδεξάμενος ὡς ζῶσαν θυσίαν τὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων σου αἵματα, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ, δός μοι βοήθειαν καὶ λύτρωσόν με ἀπὸ τοῦτον τὸν κίνδυνον. Καὶ σεῖς Ἅγιοι Ὁμολογηταὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ Μάρτυρες, τοὺς ὁποίους ἔβαλεν ἐγγυητὰς πρὸς τὴν μητέρα μου ὁ ἄσπλαγχνος ἐκεῖνος καὶ ἀσεβέστατος, προφθάσατε ταχέως καὶ ἐκβάλετέ με ἀπὸ τὸν λάκκον τοῦτον τὸν σκοτεινότατον».
Ταῦτα λέγουσα βλέπει τρεῖς ἄνδρας ἐξαστράπτοντας, οἵτινες μετέβαλον τὴν δυσωδίαν εἰς εὐωδίαν θαυμάσιον λέγοντες· «Μὴ φοβεῖσαι, ὅτι δὲν ἀθετοῦμεν τὴν ἐγγύησιν, ἀλλὰ ἤλθομεν νὰ σὲ ὑπάγωμεν ἀβλαβῆ καὶ σῴαν εἰς τὴν μητέρα σου».