Οἱ δὲ Ἅγιοι ἐχάρησαν πολύ, δοξάζοντες τὸν Θεόν, διότι τοὺς ἔδωκεν ἕως τέλους δύναμιν· φθάσαντες δὲ εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον, ἐξῆλθον ἀπὸ τὸ ἅρμα ἀγαλλιώμενοι καὶ λαβόντες ἀπὸ τοὺς δημίους διορίαν, ἔκαμαν τὴν προσευχὴν ταύτην οἱ ταπεινόφρονες: «Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρόσδεξαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν μὲ εἰρήνην καὶ ἀξίωσόν μας τῆς Βασιλείας Σου». Τότε στραφεὶς ὁ Σαμωνᾶς λέγει πρὸς τὸν δήμιον· «Κάμε, ἀδελφέ, τὸ πρόσταγμα τοῦ αὐθέντου σου». Καὶ κλίναντες τὰ γόνατα, ἀποκεφαλίζονται κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ δουκὸς Ἀντωνίνου ἐν ἔτει τγ’ (303).

Τοῦτο εἶναι τὸ μαρτύριον τῶν μακαρίων Σαμωνᾶ καὶ Γουρία. Ἂς εἴπωμεν δὲ τώρα ὀλίγα τινὰ καὶ διὰ τον μακάριον Ἄβιβον, ὅστις ἦτο εἰς τὰ ἔτη ὑστερώτερος, ἀλλ’ ἐμαρτύρησε τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ιε’ (15ῃ) τοῦ Νοεμβρίου, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι δύο ὡς ἄνωθεν εἴπομεν.

ΑΒΙΒΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἐγεννήθη εἰς χωρίον τῆς Ἐμέσης [2] καλούμενον Ἀποθελσαία· ἦτο δὲ εἰς τὴν ἀξίαν Ἱεροδιάκονος κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου τοῦ βασιλέως ἐν ἔτει τιϛ’ (316), ὅταν ἡγεμόνευεν ὁ Λυσανίας εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἦτο εἰς τοὺς Χριστιανοὺς διωγμὸς μεγαλώτατος· ὁ δὲ Ἄβιβος ἡρμήνευε τὰς Ἁγίας Γραφὰς διδάσκων τοὺς πιστοὺς νὰ φυλάττουν ἀκριβῶς τὴν εὐσέβειαν. Ταῦτα μαθὼν ὁ ἡγεμὼν ἔστειλεν ἀναφορὰν πρὸς τὸν βασιλέα διὰ τὸν Ἄβιβον, ἐὰν ἤθελε νὰ τὸν θανατώσῃ, διότι δὲν εἶχεν ἐξουσίαν τινὰ κατ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἔστειλε γραπτῶς ἐξουσίαν, νὰ ἠμπορῇ νὰ παιδεύῃ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι δὲν προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα. Λαβὼν λοιπὸν τὸ γράμμα τοῦ Λικινίου ὁ Λυσανίας, ἔστειλε στρατιώτας νὰ φέρουν τὸν Ἄβιβον, ὅστις ἦτο μὲ τὴν μητέρα του καὶ ἄλλους τινὰς συγγενεῖς καὶ φίλους του εἰς ἕνα μέρος τῆς πόλεως καὶ ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν. Ἀκούσας δὲ ὅτι τὸν ἐζήτουν, ἐπῆγε μόνος του πρὸς τὸν πρῶτον τῆς τάξεως ὀνομαζόμενον Θεότεκνον καὶ τοῦ λέγει· «Ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ζητεῖτε». Ὁ δὲ στρατηγὸς ἦτο καλόγνωμος ἄνθρωπος, καὶ λέγει εἰς τὸν Ἅγιον· «Ὕπαγε φυλάξου τώρα ὅπου δὲν γνωρίζει τις ὅτι σὲ εὗρον καὶ μὴ ἔχῃς διὰ τὴν μητέρα καὶ τοὺς συγγενεῖς σου καμμίαν φροντίδα, διότι τοῦτο δὲν θέλει τοὺς λυπήσῃ· μόνον τὸν ἑαυτόν σου φύλαξον».