Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν ΓΟΥΡΙΑ, ΣΑΜΩΝΑ καὶ ΑΒΙΒΟΥ.

Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Πολλάκις σοῦ εἴπομεν τὴν γνώμην μας, καὶ μὴ χάνῃς τὸν καιρὸν ματαίως, ἀλλὰ κάμε καθὼς ὁ βασιλεὺς σὲ προσέταξε». Τότε κελεύει νὰ κλίνουν τὸν ἕνα πόδα τοῦ Σαμωνᾶ ἀπὸ τὸ γόνατον, καὶ τούτου γενομένου ἐκρέμασε κατακέφαλα ἀπὸ τὸν κεκλιμένον πόδα τὸν Ἅγιον, καὶ ἔδεσαν βάρος σιδήρου εἰς τὸ κάτω μέρος τοῦ ποδός του, διὰ νὰ κατασπάσῃ ἡ κλείδωσις, τὸν δὲ Γουρίαν δὲν ἐτιμώρησε, διότι τὸν εἶδεν εἰς τὴν ὄψιν χλωμὸν καὶ ἀδύνατον, ὄχι ὅτι τὸν ἐλυπήθη, ἀλλὰ φοβούμενος μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὰ παιδευτήρια καὶ δὲν τὸν φέρῃ εἰς τὴν πλάνην του. Ὁ μὲν Σαμωνᾶς λοιπὸν ἐκρέματο ὥρας τέσσαρας σφοδρῶς καὶ δεινῶς ὀδυνώμενος ὑπὸ τῆς χαλεπῆς ἐκείνης βασάνου καὶ πικρῶς πιεζόμενος· οἱ δὲ στρατιῶται συμπονοῦντες τὸν συνεβούλευον νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὸν ἄρχοντα, διὰ νὰ λυτρωθῇ τῆς κολάσεως· ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ποσῶς δὲν τοὺς ἀπεκρίνετο, μόνον βλέπων εἰς τὸν οὐρανὸν τοιαῦτα ἐκ βάθους καρδίας προσηύχετο· «Κύριε ὁ Θεός, ὅστις ἐθαυμάστωσας τὸν Δανιὴλ εἰς τοὺς λέοντας καὶ τοὺς τρεῖς Παῖδας νικητὰς τῆς φλογὸς ἀνέδειξας, αὐτὸς καὶ τώρα, πολυέλεε, ὅστις ἠξεύρεις τὴν ἀσθένειαν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐπίβλεψον πρὸς ἡμᾶς καὶ φύλαξον εἰς ἡμᾶς τὸ φῶς τῶν προσταγμάτων σου ἄσβεστον, καὶ ἀξίωσόν μας νὰ ἀπολαύσωμεν τὴν αἰώνιόν σου μακαριότητα, ὅτι εὐλογημένος εἶσαι ἀεὶ καὶ πάντοτε».

Ταῦτα τὰ ὁποῖα ἔλεγεν ὁ Ἅγιος ἔγραφε γραμματεύς τις, ὅστις παρίστατο εἰς τὸ μαρτύριον, οἱ δὲ τύραννοι καταβιβάσαντες τὸν Ἅγιον, τοὺς ἐφυλάκισαν ὡς καὶ πρότερον, καὶ τὴν ιε’ (15) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς καθήσας τὸ πρωῒ ὁ ἡγεμὼν εἰς τὸν θρόνον, ἔφερον τοὺς Ἁγίους βαστάζοντες, διότι δὲν ἠδύναντο νὰ περιπατήσουν ἀπὸ τὰς πληγὰς καὶ τὴν λοιπὴν κακοπάθειαν· καὶ ἐρωτήσας αὐτοὺς ἐὰν ἤθελον νὰ προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα διὰ νὰ μὴ λάβουν πικρότατον θάνατον, τοῦ ἀπεκρίθησαν λέγοντες· «Ἡμεῖς ἄλλο δὲν ποθοῦμεν, μόνον αὐτό, ὅπερ μᾶς φοβερίζεις, καὶ κάμε το, ὅτι πολὺ θὰ σὲ εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν τοιαύτην μεγάλην χάριν, μὲ τὴν ὁποίαν μᾶς κάμνεις κληρονόμους διὰ θανάτου τῆς ἀθανάτου ζωῆς καὶ ἀτελευτήτου μακαριότητος». Τότε ὁ μὲν ἡγεμών, βλέπων τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης αὐτῶν, ἔγραψε τὴν ἀπόφασιν, νὰ τοὺς βάλουν εἰς ἅμαξαν καὶ νὰ τοὺς ὑπάγουν μακρὰν τῆς πόλεως, ἐκεῖ δὲ νὰ κόψουν τὰς τιμίας αὐτῶν κεφαλάς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ σημερινὴ Ὄρφα ἢ Οὔρφα, ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου Σκίρτσου ἀσπασθεῖσα ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου.

[2] Ἡ Ἔμεσα ἦτο πόλις περίφημος τῆς ἀρχαίας Κοίλης Συρίας ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ Ὀρόντου, τοῦ σημερινοῦ Νὰρ ἐλ Ἀσί· σήμερον ἀνήκει εἰς τὸ κράτος τῆς Συρίας καὶ ὀνομάζεται Χόμς.

[3] Τὴν Ἐπιστολὴν αὐτὴν τοῦ Κυρίου, ὡς καὶ περὶ τῆς ἀχειροτεύκτου Μορφῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ βλέπε ἐν τῷ Συναξαρίῳ τῆς ιϛʹ (16ης) Αὐγούστου, ὅτε ἑορτάζεται, ἐν Τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[4] «Ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ κορυφὴν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καταβήσεται» (Ψαλμ. ζʹ 17).