Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν ΓΟΥΡΙΑ, ΣΑΜΩΝΑ καὶ ΑΒΙΒΟΥ.

ἀλλὰ ὅταν ἐπλησίαζεν εἰς τὸν οἶκόν του τὴν ἐγύμνωσεν ἀπὸ τὰ πλούσια ἱμάτια καὶ τὰ κοσμήματα, τὰ ὁποῖα ἐφόρει, καὶ τὴν ἐνέδυσεν ὡς αἰχμάλωτον μὲ παλαιὰ ἐνδύματα, λέγων· «Γνώριζε ὅτι ἔχω γυναῖκα καὶ τέκνα καὶ φυλάττου νὰ μὴ ὁμολογήσῃς εἰς οὐδένα τὴν ὑπόθεσίν μας, ἀλλὰ ὑπηρέτει ὡς δούλη προθύμως τὴν γυναῖκα μου, διὰ νὰ μὴ κινδυνεύσῃς εἰς θάνατον».

Ταῦτα ἀνελπίστως ἡ δυστυχὴς ἐκείνη ἀκούσασα ἔμεινε, σχεδὸν ὡς λίθος ἀπὸ τὴν λύπην της ἡ τάλαινα, βλέπουσα ὅτι ἠπατήθη ἀπ᾽ ἐκεῖνον τὸν ἀσεβέστατον καὶ ὑστερήθη μητρός, πατρίδος, φίλων καὶ συγγενῶν καὶ εἰς τόσην ἀθυμίαν ἔπεσεν, ὥστε ἐκινδύνευσε νὰ ξεψυχήσῃ. Πλὴν οἱ Ἅγιοι, τοὺς ὁποίους ἔβαλεν ἡ μητέρα της ἐγγυητάς, τὴν ἐβοήθησαν καὶ ὑπέμεινε τὴν λύπην μεγαλοψύχως, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον· εἶτα λέγει ταῦτα πρὸς τὸν σύζυγον· «Αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὑπεσχέθης μὲ ὅρκους, ἀχάριστε, καὶ δὲν ἐφοβήθης τοὺς Ἁγίους, νὰ γίνῃς τοιουτοτρόπως προδότης μου, νὰ μὲ λάβῃς ἀπὸ τὰς μητρικὰς ἀγκάλας, καὶ ἀπηρνήθην τοὺς συγγενεῖς καὶ τὰ ὑπάρχοντά μου διὰ τὴν ἰδικήν σου ἀγάπην, ἀγνωμονέστατε, διὰ νὰ μὲ κάμῃς αἰχμάλωτόν σου; θαυμάζω πῶς δὲν μὲ ἐφόνευσες, ἄσπλαγχνε». Ταῦτα εἰποῦσα προσηύχετο πρὸς τὸν οὐρανὸν βλέπουσα καὶ λέγουσα μὲ θερμότατα δάκρυα· «Κύριε ὁ Θεὸς τῶν πατέρων μου, ἴδε τὴν θλῖψιν μου τῆς ταλαιπώρου καὶ λύτρωσαι ἀπὸ τὰ δεινὰ τὴν ἀθλίαν ψυχήν μου, διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων σου, ὅτι μετὰ τὴν βοήθειαν καὶ Χάριν σου, ἔχουσα εἰς ἐκείνους τὸ θάρρος μου, ἠκολούθησα τὸν ἄγνωστον».

Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Γότθου καὶ εἶδεν ἡ γυνή του τὴν ὡραιότητα τῆς κόρης, ἐζηλοτύπησε καὶ τὸν ἠρώτα πόθεν ἦτο καὶ τί τὴν ἤθελεν· ὁ δὲ ἀπεκρίθη ὅτι τὴν ἐπῆρεν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσαν αἰχμάλωτον, διὰ νὰ δουλεύῃ εἰς τὴν οἰκίαν των· ἡ δὲ νεᾶνις ἐσιώπα καὶ ἐξετέλει ὡς δούλη προθύμως ὅλα τὰ προστασσόμενα, πρὸς δὲ τοὺς Ἁγίους ἔλεγεν εἰς τὴν καρδίαν της πάντοτε· «Ἅγιοι Μάρτυρες, μὴ ὑπομείνετε τὸν δόλον, μήτε ἀφήσετε τὴν κακουργίαν ἀπαίδευτον, ἀλλὰ βοηθήσατε ταχέως τὴν δούλην σας». Ἡ δὲ κυρία της τὴν προσέτασσεν εἰς βαρείας ὑπηρεσίας διὰ τὸν φθόνον της, διὰ νὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν κακοπάθειαν καὶ ὅσον ἐπλησίαζεν ὁ καιρὸς νὰ γεννήσῃ, τόσον αὐτὴ τὴν ἐβασάνιζε χειρότερα, διὰ νὰ ἀποθάνῃ τὸ βρέφος εἰς τὴν κοιλίαν της, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὴν ἐφύλαξε.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ σημερινὴ Ὄρφα ἢ Οὔρφα, ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου Σκίρτσου ἀσπασθεῖσα ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου.

[2] Ἡ Ἔμεσα ἦτο πόλις περίφημος τῆς ἀρχαίας Κοίλης Συρίας ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ Ὀρόντου, τοῦ σημερινοῦ Νὰρ ἐλ Ἀσί· σήμερον ἀνήκει εἰς τὸ κράτος τῆς Συρίας καὶ ὀνομάζεται Χόμς.

[3] Τὴν Ἐπιστολὴν αὐτὴν τοῦ Κυρίου, ὡς καὶ περὶ τῆς ἀχειροτεύκτου Μορφῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ βλέπε ἐν τῷ Συναξαρίῳ τῆς ιϛʹ (16ης) Αὐγούστου, ὅτε ἑορτάζεται, ἐν Τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[4] «Ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ κορυφὴν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καταβήσεται» (Ψαλμ. ζʹ 17).