Λαβόντες λοιπὸν αὐτὸν οἱ δήμιοι τὸν ἐπῆγαν ἔξω τῆς χώρας, ἠκολούθουν δὲ καὶ οἱ συγγενεῖς μετὰ τῆς μητρός του. Ὅταν λοιπὸν ἡτοίμασαν τὰ ξύλα καὶ ἤναψαν τὸ πῦρ, ἔκαμε προσευχὴν ὁ Ἅγιος καὶ ηὐλόγησεν αὐτούς, ἐφίλησε δὲ τὴν μητέρα καὶ τοὺς λοιποὺς συγγενεῖς τε καὶ φίλους του καὶ οὕτως ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὸ πῦρ οἱ δήμιοι καὶ μετὰ ὥραν πολλὴν καταφλεγόμενος παρέδωκεν εἰς χεῖρας Θεοῦ τὸ πνεῦμά του· τὸ δὲ σῶμα ἔλαβον οἱ συγγενεῖς του καὶ ἀλείψαντες αὐτὸ μὲ ἀρώματα καὶ ψάλλοντες Ὕμνους καὶ ᾨδὰς εἰς τὸν Κύριον, τὸ ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς ὁμοῦ μὲ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Σαμωνᾶ καὶ Γουρία, εἰς δόξαν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Τρισυποστάτου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος.
Τοιοῦτον τέλος ἠξιώθη ὁ ἱερὸς Ἄβιβος, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λικινίου ἐν ἔτει τιϛ’ (316), εἰς ὀλίγον δε καιρον ἔπαυσεν ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμός, βασιλεύσαντος τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, εἰς τὰς ἡμέρας τοῦ ὁποίου ἐπαρρησιάσθη εἰς δόξαν Θεοῦ ἡ εὐσέβεια. Ἀλλὰ διὰ νὰ ἐννοήσητε πόσην παρρησίαν ἔχουσι πρὸς Θεὸν οἱ Ἅγιοι, θὰ γράψωμεν ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἔτη πολλὰ μετὰ τὴν τελείωσίν των ἐτέλεσαν. Οἱ Οὗννοι, οἵτινες ἦσαν ἔθνος βάρβαρον, ἐπολεμοῦσαν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ πολλὰς πόλεις ἐκυρίευσαν, ἐξόχως δὲ ἔφθασαν εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἐκυρίευσαν τὰ περίχωρα. Οἱ δὲ βασιλεῖς τῶν Χριστιανῶν ἔστειλαν πολλοὺς στρατιώτας εἰς βοήθειαν τῶν Ἐδεσσηνῶν, διὰ νὰ μὴ νικήσουν αὐτοὺς οἱ ἐχθροὶ καὶ διότι ἦτο ἐκεῖ ἡ ἀχειροποίητος εἰκὼν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν ἔστειλε πρὸς τὸν Αὔγαρον, γράφων ὅτι θέλει φυλάττει τὴν χώραν των ἀνάλωτον νὰ μὴ τὴν νικήσουν οἱ βάρβαροι [3]· μεταξὺ δὲ τῶν στρατιωτῶν ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἔστειλαν οἱ βασιλεῖς, ἦτο Γότθος τις, εἰς τὴν γνώμην βάρβαρος, κακότροπος καὶ ὀλέθριος· οὗτος ἔμεινεν εἰς τὴν οἰκίαν εὐλαβοῦς καὶ σώφρονος χήρας, Σοφίας ὀνόματι, ἥτις εἶχε μονογενῆ θυγατέρα ὡραιοτάτην, τὴν ὁποίαν βλέπων ἡμέραν τινὰ ὁ ἄσεμνος ἐτρώθη τὴν καρδίαν ὑπὸ ἔρωτος· ὅθεν προσποιούμενος, ὅτι ἦτο πλούσιος καὶ καλὸς ἄνθρωπος, παρεκάλεσε πολὺ τὴν μητέρα τῆς κόρης μὲ κολακείας καὶ πανουργίας, νὰ τὴν δώσῃ εἰς αὐτὸν διὰ γυναῖκά του νόμιμον· ἡ χήρα ὅμως οὐδόλως ἐδέχετο.
Ὅταν λοιπὸν εἶδεν ὁ Γότθος ὅτι μὲ τὴν ταπείνωσιν δὲν κατώρθωσε τίποτε, τὴν ἐφοβέρισε νὰ τὴν κακοποιήσῃ, ἐὰν δὲν κάμῃ τὸν λόγον του.