ὅθεν ὅλοι οἱ Ἀγαρηνοὶ ἔγιναν σύντρομοι ἀπὸ τὸν φόβον των καὶ κανεὶς πλέον δὲν ἐτόλμα νὰ πειράξῃ τὸν Μάρτυρα, βλέπων ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾷ καὶ ἐκδικεῖται ὅλους ἐκείνους, οἵτινες ἤθελον τὸν ἐνοχλήσει. Ἔμεινε λοιπὸν ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς μέσα εἰς τὴν φυλακὴν πέντε σχεδὸν μῆνας, ταλαιπωρούμενος ἀπὸ τὴν πεῖναν, θλιβόμενος ἀπὸ τὴν δίψαν, κακουχούμενος ἀπὸ τὰς φθεῖρας καὶ κατατυραννούμενος ἀπὸ τὰς ἄλλας κακοπαθείας καὶ στενοχωρίας, ὅσας φυσικῷ τῷ τρόπῳ συνηθίζει νὰ ἔχῃ μία φυλακή, καὶ μάλιστα φυλακὴ τουρκικὴ καταδίκων ἀνθρώπων τοῦ καιροῦ ἐκείνου. Εἷς μόνος εὐλογημένος Χριστιανὸς εὑρέθη, ὅστις τὸν ἐπεσκέπτετο καὶ εἰς κάθε δέκα ἡμέρας τοῦ ἔφερε τὴν ἁγίαν Κοινωνίαν καὶ μετελάμβανεν, ὑπὸ τῆς ὁποίας ἐνδυναμούμενος καὶ παρηγορούμενος ὁ ἀοίδιμος ἐλογίαζε τὰς στενοχωρίας ὡς πλατυσμούς, τὰς θλίψεις ὡς ἀναπαύσεις καὶ τὴν σκοτεινὴν φυλακὴν ὡς φωτεινὸν παλάτιον· διότι τοιαύτην δύναμιν καὶ χάριν ἔχει ἡ μετάληψις τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν ἀξίως καὶ συνεχῶς λαμβάνεται παρὰ τῶν Ὀρθοδόξων μεταβάλλει τὰ λυπηρὰ εἰς χαροποιά· ὁ μεταλαμβάνων νομίζει τὰς κακοπαθείας ὡς τρυφὰς καὶ τὸν φοβερὸν θάνατον νομίζει ὡς ζωήν.
Ἡ δὲ αἰτία διὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἡγεμὼν ἐκράτει τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν φυλακὴν εἰς τόσον πολὺ διάστημα καιροῦ ἦτο, διότι ἐφοβεῖτο τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν τὴν ὁποίαν εἶχον οἱ Ὑδραῖοι πλησίον εἰς τὴν Τουρκικὴν κυβέρνησιν καὶ μάλιστα εἰς τὸν Καπετὰν πασᾶν τοῦ Ἀρχιπελάγους. Ὅθεν καὶ ἐφοβεῖτο νὰ θανατώσῃ Ὑδραῖον. Διὰ τοῦτο ἔγραψεν εἰς τὸν καπετὰν Γεώργιον τὸν Βούλγαρην, ὅστις τότε εὑρίσκετο εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, δηλοποιῶν εἰς αὐτὸν τὴν τοῦ Μάρτυρος ὑπόθεσιν καὶ διὰ τοῦτο ἀνέβαλλε τὸν καιρὸν τοῦ θανάτου του, ἕως νὰ λάβῃ παρ’ ἐκείνου ἀπόκρισιν. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς τοῦτο μαθών, γράφει ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν φυλακὴν γράμματα πρὸς τὸν ρηθέντα καπετὰν Γεώργιον, παρακαλῶν αὐτὸν θερμῶς νὰ φυλαχθῇ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὸ Μαρτύριον, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσῃ νὰ ἀποθάνῃ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· ὅτι τοῦτο θὰ εἶναι ἔνδειξις τῆς ὑπερβολικῆς του ἀγάπης, τὴν ὁποίαν ἔχει εἰς τὸν συμπατριώτην του καὶ τοῦτο εἶναι ἡ μεγαλυτέρα εὐεργεσία, τὴν ὁποίαν δύναται νὰ τοῦ προξενήσῃ· ὤ θαυμαστοῦ ἔρωτος, ὁ ὁποῖος ἤναπτεν εἰς τὴν καρδίαν σου, γενναιότατε Κωνσταντῖνε! ὤ τοῦ ἀσβέστου πυρὸς τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἥτις κατέφλεγεν ὅλα του τὰ ἐντόσθια!