καί, (ὤ τῆς πολλῆς περὶ τὸν σὸν Μάρτυρα συγκαταβάσεως καὶ ἀγαπητικῆς διαθέσεώς σου, φιλανθρωπότατε Δέσποτα!) ἀπὸ τὴν δύναμιν καὶ θαυμαστὴν ἐνέργειαν τοῦ θείου ἐκείνου καὶ οὐρανίου φωτὸς ἐλύθη παρευθὺς ὁ γενναῖος Κωνσταντῖνος ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὰς ἁλυσίδας, ἠλευθερώθησαν οἱ πόδες του ἀπὸ τὸ τιμωρητικὸν ξύλον καὶ εὑρέθη ἱστάμενος κατὰ ἀνατολὰς καὶ προσευχόμενος.
Τούτου τοῦ θείου καὶ γλυκυτάτου φωτὸς τὴν θεωρίαν ἰδόντες μὲν οἱ ἐκεῖσε εὑρισκόμενοι δύο Ἱερεῖς καὶ ἓξ λαϊκοὶ ἠγέρθησαν παρευθὺς καὶ προσεκύνησαν· οἱ δὲ τέσσαρες Τοῦρκοι ἐφώναζον μὲ τὴν συνήθη αὐτῶν Ἀραβικὴν φωνήν· «Ἀλλάχ, Ἀλλάχ». Φήμη δὲ διεδόθη εἰς τοὺς στρατιώτας τοῦ ἡγεμόνος, τοὺς φυλάττοντας τὴν πύλην, ὅτι ἔπεσε πῦρ εἰς τὴν φυλακήν· ὅθεν ἔτρεξαν παρευθὺς νὰ ἴδουν καὶ ἐμβαίνοντες εἰς τὴν φυλακὴν βλέπουν τὸν Μάρτυρα, ὅστις ἵστατο ἔξω ἀπὸ τὸ ξύλον λυτὸς ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ ἐλεύθερος καὶ λέγουν εἰς τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους Τούρκους καὶ Χριστιανούς· «Ποῖος ἔλυσεν ἀπὸ τὰ δεσμὰ αὐτὸν τὸν κακὸν ἄνθρωπον;». Ἀπεκρίθησαν οἱ Τοῦρκοι· «Ἡμεῖς ὅλοι ἐκοιμώμεθα αὐτὴν τὴν νύκτα καὶ κατὰ τὸ μεσονύκτιον εἴδομεν φῶς μέσα εἰς τὴν φυλακήν, αὐτὸν δὲ τὸν Μοναχὸν εἴδομεν ἱστάμενον ὄρθιον καὶ προσευχόμενον· ὅθεν ἀπὸ τὸν θαυμασμόν μας ἐφωνάξαμεν τὸ «Ἀλλάχ, Ἀλλάχ»· τοῦτο εἴδομεν καὶ τοῦτο μαρτυροῦμεν». Τότε οἱ στρατιῶται ἀνήγγειλαν ταῦτα πρὸς τὸν ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐπετίμησε λέγων· «Σιωπή φυλαχθῆτε νὰ μὴ τὸ εἴπητε εἴς τινα, διότι εἶναι κρῖμα καὶ ἐναντίον εἰς τὴν πίστιν μας». Ἐκάλεσε δὲ καὶ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς Χριστιανούς, οἵτινες ἦσαν εἰς τὴν φυλακήν, καὶ τοὺς εἶπεν· «Ἴδετε, ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ Μοναχὸς εἶναι ἁμαρτωλός, ἔρριψεν ὁ Θεὸς πῦρ νὰ σᾶς καύσῃ καὶ προσέχετε καλὰ νὰ μὴν τὸ εἰπῆτε εἰς κανένα, διότι ὕστερον θὰ σᾶς θανατώσω εἰς τὸ ξύλον». Ἀπὸ τότε δὲ καὶ ὕστερον πλέον δὲν ἔφερεν ὁ ἡγεμὼν τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ κριτήριον, διότι ἐφοβήθη ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ οὐρανίου φωτός, ὅπερ ἠκολούθησε, μόνον δὲ ἐκεῖ μέσα εἰς τὴν φυλακὴν ἐπαίδευον αὐτὸν ἀνελεήμονα.
Ἀκούσατε δὲ καὶ ἄλλο θαυμάσιον, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὅπερ ἐνήργησεν ὁ Θεὸς εἰς τιμὴν τοῦ Μάρτυρός του, Ἰμάμης τις τῶν Ἀγαρηνῶν, βάρβαρος εἰς τὸ ἦθος καὶ βαρβαρώτερος εἰς τὴν γνώμην, ἐσήκωσε τὴν μιαράν του χεῖρα διὰ νὰ ραπίσῃ τὸν τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα καὶ ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἡ θεία δίκη δικαίως τὸν ἄδικον ἐτιμώρησε καὶ ἔγινεν ὅλη ἡ χείρ του κατάμαυρος·