καὶ σεῖς, ὡς τυφλοί, τὸν πιστεύετε ὡς προφήτην καὶ διὰ τοῦτο ἔχετε νὰ ὑπάγετε μὲ αὐτὸν εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν καὶ εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον, διὰ νὰ κατακαίεσθε πάντοτε ὁμοῦ μὲ τοὺς ἀδελφούς σας δαίμονας· μόνον ἔλα νὰ γίνῃς Χριστιανός, διὰ νὰ χαίρεσαι αἰώνια μὲ τὸν Χριστὸν εἰς τὸν Παράδεισον».
Εὖγε τῆς ἐλευθεροστομίας σου, γενναῖε τοῦ Κυρίου ἀγωνιστά! Εὖγε τῆς σῆς μεγαλοψυχίας, τῆς οὔσης οὐρανίων ἐπαίνων ἀξίας! Κατὰ ἀλήθειαν, ἀδελφοί, ἐπληρώθη εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἐκεῖνο ὅπερ γράφει ὁ σοφὸς Σολομὼν εἰς τὰς Παροιμίας του: «Δίκαιος δὲ ὥσπερ λέων πέποιθε» (κη’ 1), καὶ τὸ τοῦ Προφήτου Δαβίδ: «Ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων καὶ οὐκ ᾐσχυνόμην» (Ψαλμ. ριη’ 46). Ταῦτα λοιπὸν τὰ λόγια ὡς ἤκουσεν ὁ τῆς ἀσεβείας προστάτης ἠλλοιώθη ὅλος ἀπὸ τὸν θυμὸν καὶ μὴ δυνάμενος πλέον νὰ ὑποφέρῃ τὴν τόσην παρρησίαν καὶ τόλμην τοῦ Μάρτυρος, ἐφώναξεν εἰς τοὺς στρατιώτας του λέγων· «Δείρετε ἀνηλεῶς αὐτὸν τὸν τολμηρὸν καὶ ἀδιάντροπον· ἀνασπάσατε τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του· ξεσχίσατε τὰς σάρκας του». Καὶ οἱ μὲν ἀνέσπων τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του, οἱ δὲ ἔσυρον αὐτὸν ἀπὸ τοὺς πόδας καὶ ἀπὸ τὰς χεῖρας ἐπάνω εἰς τὰς πέτρας καὶ εἰς τὸ ἔδαφος τῆς γῆς· διότι ἦτο πλῆθος ἄτακτον καὶ εἰς τὴν κακίαν φύσει ὁρμητικόν, ὅταν δὲ καὶ τὴν ἄδειαν ἔλαβον τοῦ ἡγεμόνος των, ἂς στοχασθῇ πλέον ἕκαστος τὶ δὲν ἔπραξαν καὶ τὶ πληγὰς δὲν ἐπροξένησαν εἰς τὸν τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητήν, τοῦτο μὲν διὰ νὰ χορτάσουν τὴν ἔμφυτον κακίαν των, τοῦτο δὲ καὶ διὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὴν θηριώδη γνώμην τοῦ ἡγεμόνος των. Πολλοὶ δὲ ἀπ’ αὐτοὺς ἔπτυον ἀναισχύντως καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Μάρτυρος, ἐμπαίζοντες αὐτὸν καὶ λέγοντες· «Ἂς ἔλθῃ τώρα ὁ Χριστός σου νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μας». Καὶ οὕτω μὲν οἱ τῆς πλάνης ὑπηρέται ἔκαμνον καὶ ἔλεγον ἄξια τῆς ἰδικῆς των μανίας καὶ ἀγριότητος· ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ γενναιότατος Ἀθλητής, τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα πάσχων ὑπὸ τῶν παρανόμων, ἀνεξικάκως καὶ μεγαλοψύχως ὑπέμεινε τοῦτο καὶ μόνον κράζων, τὸ τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ λόγιον· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ’ 42). Τελευταῖον δὲ ἡμιθανὴς ὢν ἀπὸ τὰς πληγὰς ὁ Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, ρίπτεται εἰς τὴν φυλακὴν ὑπὸ τῶν δημίων, δεδεμένος μὲ βαρείας ἁλύσεις ἀπὸ τοὺς πόδας καὶ ἀπὸ τὸν λαιμόν, ἕως εἰς δευτέραν ἐξέτασιν.