Ἀπελθὼν λοιπὸν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἱερὰν καὶ βασιλικὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων, ἐκεῖ δὲ διέτριψε πέντε μῆνας ὑπακούων εἰς τοὺς ἐν αὐτῇ Ὁσίους Πατέρας, ἐξομολογούμενος συνεχῶς τόσον εἰς τοὺς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ πνευματικοὺς Πατέρας, ὅσον καὶ εἰς τὸν ἐν τῇ Σκήτῃ τῆς αὐτῆς Μονῆς ἐνασκούμενον περίφημον καὶ κοινὸν τοῦ Ὅρους Πνευματικὸν Πατέρα Σέργιον. Πρὸ πάντων προσέφερε διάπυρον εὐλάβειαν εἰς τὴν ἐκεῖσε ἁγίαν καὶ θαυματουργὸν Εἰκόνα τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου τὴν καλουμένην Πορταΐτισσαν, δεόμενος νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ νὰ ὑπομείνῃ ἀνδρείως τὸ πρὸ πολλοῦ μελετώμενον ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ποθούμενον μαρτύριον· διότι, ἀφοῦ ἠρνήθη τὸν Δεσπότην Χριστόν, δὲν ἠδυνήθη νὰ εὕρῃ καμμίαν εἰρήνην εἰς τὴν συνείδησίν του, ἀλλὰ τοῦ ἐφαίνετο πάντοτε ὅτι ἀκούει νοερῶς μὲ τὰ ὦτα τῆς καρδίας του ἐκεῖνον τὸν φοβερὸν λόγον ὅπου εἶπε περὶ τῶν ἀρνησιχρίστων ὁ Κύριος, ἤτοι τὸ «Ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι’ 33). Οὗτος ὁ λογισμὸς ἦτο ἐντετυπωμένος εἰς τὸ ἡγεμονικὸν τῆς ψυχῆς του, καὶ κατέτρωγεν αὐτὸν ὡς σκώληξ καὶ τὸν ἐτυραννοῦσεν ὡς ἕνας δήμιος, ἐπειδὴ κατὰ τὸν Σολομῶντα «Σὴς ὀστέων καρδία αἰσθητικὴ» (Παροιμ. ιδ’ 30), καὶ κατὰ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον «Νοῦς ἐμμέριμνος, σὴς βιβρώσκων ὀστέα».

Τέλος πάντων ἐνδυναμωθεὶς ἀοράτως ἀπὸ τὴν ἄμαχον δύναμιν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ ἀπὸ τὴν Χάριν αὐτῆς περιφραχθεὶς τὴν ψυχήν, ἤναψεν ὅλος ἀπὸ τὸν πόθον τοῦ μαρτυρίου καὶ πλέον νὰ ὑπομείνῃ δὲν ἠδύνατο ἀλλά, καίτοι ἠμποδίζετο ἀπὸ τοὺς Πνευματικοὺς καὶ τοὺς Πατέρας τοῦ Μοναστηρίου, λέγοντας, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ σώσῃ τὴ ψυχήν του καὶ χωρὶς μαρτύριον, αὐτὸς ὅμως ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης καταφλεγόμενος ἀνταπεκρίνετο εἰς αὐτούς, ὅτι «ὅπου ἀρνήθηκα τὸν Χριστόν μου, ἐκεῖ πάλιν ἐπιθυμῶ νὰ τὸν ὁμολογήσω». Ὅθεν λαβὼν τὰς εὐχὰς τῶν Πατέρων ὡς ὅπλα πτευματικά, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ ἐπῆγε κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν Ρόδον. Ἐκεῖ φθάνων ἐπῆγεν εἰς Πνευματικὸν καὶ ἐξωμολογήθη, φανερώσας εἰς αὐτόν, ὅτι ἔχει σκοπὸν νὰ παρρησιασθῇ καὶ νὰ ὁμολογήσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Πνευματικός, φοβούμενος τὸ ἄδηλον τῆς ἐκβάσεως, συνεβούλευεν αὐτὸν λέγων· «Τέκνον μου, ὁ καιρὸς εἶναι ἀκατάστατος καὶ αἱ ἡμέραι πονηραί· ὅθεν λεῖπε ἀπὸ τοιοῦτον κίνημα καὶ σκοπὸν καὶ πήγαινε πάλιν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος καὶ δέχεται τὴν μετάνοιάν σου, καθὼς ὑπεσχέθη μόνος αὐτὸς ὁ ἀψευδέστατος λέγων· «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13).