καὶ βέβαια πρὸ πολλῶν ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος ἤθελε λάβει τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον, ἂν ὁ πνευματικός του Πατὴρ δὲν τὸν ἠμπόδιζεν ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν ταύτην. Διότι, ἀφοῦ ὁ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἐξωμολογήθη ἐκ βάθους καρδίας εἴς τινα Πνευματικὸν πάσας τὰς ἁμαρτίας του, καὶ ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν τὸν σκοπόν του καὶ τὴν ἀπόφασιν, τὴν ὁποίαν εἶχε, διὰ νὰ παρρησιασθῇ, ὁ Πνευματικός, φοβηθεὶς τὴν νεαρὰν καὶ τρυφερὰν ἡλικίαν του, μήπως δειλιάσῃ τὰ βάσανα τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀρνηθῇ ἐκ δευτέρου τὸν Χριστόν, τοῦ εἶπεν· «Ἄφες, ὦ τέκνον μου, τὸν σκοπὸν αὐτὸν καὶ τὴν ἀπόφασιν αὐτήν· φύγε κατὰ τὸ παρόν, πήγαινε εἰς ἄλλον τόπον, καὶ ἀφοῦ ἔλθῃς εἰς ἀνδρικὴν καὶ τραχυτέραν ἡλικίαν, τότε, σὺν Θεῷ ὄχι μόνον ἠμπορεῖς νὰ τελειώσῃς τὸν σκοπόν σου τοῦτον, ἀλλὰ καὶ μὲ περισσοτέραν εὐκολίαν δύνασαι νὰ ὑπομείνῃς τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου».
Εἰς ταῦτα τὰ λόγια τοῦ Πνευματικοῦ του ἀκούσας ὁ τῆς ὑπακοῆς υἱὸς Κωνσταντῖνος, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀφήνων πᾶσαν δόξαν καὶ σωματικὴν ἀνάπαυσιν καὶ κυβέρνησιν, τὴν ὁποίαν εἶχε πλησίον εἰς τὸν αὐθέντην του, καὶ ὡς σκύβαλα καὶ καπνὸν λογισάμενος πᾶσαν ἡδονὴν τοῦ κόσμου καὶ ματαιότητα, ἐμβῆκεν εἰς πλοῖον καὶ ἀνεχώρησεν εἰς τὴν νῦν λεγομένην Κριμαίαν, καὶ ἐκεῖ διέτριψεν ἔτη τρία, Χριστιανὸς εἰς τὸ φανερὸν ὢν καὶ παρὰ πᾶσι γινωσκόμενος καὶ πολιτείαν διάγων τὴν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς πρέπουσαν. Ἔπειτα ἀναχωρήσας ἀπὸ τὴν Κριμαίαν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ τῆς Πατριαρχείας τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’. Ἐκεῖ διατρίβων, ζητεῖ θερμῶς, διὰ νὰ εὕρῃ ἔμπειρον Πνευματικὸν πρὸς θεραπείαν τῆς πεπληγωμένης του ψυχῆς, καὶ κατὰ τὸν πόθον του εὑρίσκει εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ μεγάλην Ἐκκλησίαν. Εἰς τοῦτον λοιπὸν προσελθὼν ὁ καλὸς Κωνσταντῖνος μετὰ συντετριμμένης καρδίας καὶ θερμῆς κατανύξεως, ἐξομολογεῖται ὅλας τὰς ἁμαρτίας του, καὶ μάλιστα τὴν πρὸς τὸν Χριστὸν ἄρνησίν του καὶ τοὺς ἐν τῷ βάθει τῆς καρδίας του λογισμοὺς καὶ κλαίων πικρῶς διὰ τὴν συμφοράν του ζητεῖ τὴν διόρθωσιν. Ὁ δὲ Πνευματικὸς παρουσιάζει αὐτὸν εἰς τὸν Πατριάρχην, ὅστις ἰδὼν καὶ μαθὼν πάντα τὰ κατ’ αὐτόν, ἐχάρη μὲν διὰ τὴν καλὴν ἐπιστροφὴν τοῦ ἀπολωλότος, ἐλυπήθη δὲ μὴ εὑρίσκων εὔλογον νὰ ἀφήσῃ τὸν νέον νὰ ἀποπειραθῇ νὰ τελειώσῃ τὸν πόθον του. Ὅθεν νουθετήσας αὐτὸν πατρικῶς νὰ ἐλπίζῃ εἰς τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴ ἀπελπίζεται, τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, διὰ νὰ δυνηθῇ νὰ ἀντιπαλαίσῃ καὶ νὰ νικήσῃ τὸν νικήσαντα πρῴην αὐτὸν διάβολον.