ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ὁ γενναιότατος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε γέννημα καὶ θρέμμα τῆς νήσου Ὕδρας. Οἱ γονεῖς αὐτοῦ τοῦ τρισμάκαρος ἐχρημάτισαν μετρίας καταστάσεως ἄνθρωποι, καὶ ὁ μὲν πατὴρ αὐτοῦ ὠνομάζετο Μιχαλάκης, ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ Μαρίνα, ἡ ὁποία ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τοῦτον τὸν καλόν της υἱὸν στεφανηφόρον εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φανῇ ὡς ἀληθῶς, κατὰ τὸν Προφητάνακτα Δαβίδ, «μήτηρ ἐπὶ τέκνοις εὐφραινομένη» (Ψαλμ. ριβ’ 9).
Ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν ἐτῶν δεκαοκτώ, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ρόδον καὶ συνανεστρέφετο συχνάκις εἰς τὸ κονάκι τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ρόδου, Χασὰν Καπιτάνιου κοινῶς ὀνομαζομένου· πλὴν εἴθε νὰ μὴ ἤθελεν ὑπάγει τελείως οὔτε εἰς τὴν Ρόδον, οὔτε εἰς ἐκεῖνο τὸ κατηραμένον κονάκι· ἐπειδὴ ἐκεῖ συχνάζων καὶ μέσα εἰς ἐκεῖνο τὸ σατανικὸν σπίτι συναναστραφόμενος, τί ἄλλο ἦτο ἀκόλουθον νὰ πάθῃ, παρὰ ἐκεῖνο ὅπερ λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, ὅτι «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» (Α’ Κορ. ιε’ 33). Διότι ὁ ἡγεμών, βλέπων τὸν νέον προκομμένον καὶ ἔξυπνον, ἔβαλε τὴν σπουδήν του ὅλην ὁ μιαρὸς διὰ νὰ διαστρέψῃ τὴν γνώμην του καὶ νὰ τὸν γυρίσῃ εἰς τὸν Μωαμεθανισμόν. Ὅθεν μὲ διαφόρους κολακείας καὶ μὲ πολλὰς τιμὰς καὶ δωρήματα ἔπεισε τέλος πάντων τὸν ἁπαλὸν νέον καὶ ἠρνήθη, φεῦ! τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀληθῆ πίστιν καὶ ἐδέχθη τὴν πεπλανημένην θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ οὕτως εὑρίσκετο εἰς τὴν πλάνην ταύτην ἔτη τρία, ὑπηρετῶν εἰς τὸν ἡγεμόνα, δόξης καὶ τιμῆς πολλῆς πλησίον εἰς αὐτὸν ἀξιούμενος. Ὦ συμφορὰ μεγάλη, ἥτις κινεῖ εἰς δάκρυα πάντα ὀφθαλμόν! ὦ πτῶμα ἐλεεινόν, ὅπερ προξενεῖ εἰς τὰς καρδίας τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν λύπην ἀνείκαστον!
Ἀλλ’ ὅμως φαίνεται, ἀδελφοί, ὅτι ὁ νέος οὗτος ἔλαχε ψυχῆς ἀγαθῆς· ὅθεν καὶ δὲν ἐστάθη ἀναίσθητος, καθὼς ἄλλοι, εἰς τὸ μέγα κακὸν ὅπερ ἔπραξε δὲν ἔμεινεν ἕως τέλους εἰς τὸ πτῶμα εἰς τὸ ὁποῖον κατέπεσεν, ἀλλ’ ἤρχισε παρευθὺς νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν συνείδησιν ἀκατάπαυστα· ἤρχισε νὰ λυπῆται, νὰ ἀναστενάζῃ, νὰ κλαίῃ καὶ νὰ θρηνῇ διὰ τὸ μέγα κακὸν ὅπερ ἔπαθεν· ὅθεν καὶ ὅσα ἀργύρια τοῦ ἐτύχαιναν, ὅλα τὰ ἐμοίραζε καλῶς ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς. Ἠγάπα περισσότερον τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἐτίμα τοὺς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ μὲ μεγάλην εὐλάβειαν· ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν τόσον πῦρ τῆς θείας ἀγάπης ἤναψεν εἰς τὴν καρδίαν του, ὥστε ἀπεφάσισε νὰ παρρησιασθῇ καὶ νὰ ὁμολογήσῃ φανερὰ τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ἠρνήθη, ἔμπροσθεν τοῦ ἰδίου κυρίου του ἡγεμόνος·