Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ ἔνθους ἐραστὴς Κωνσταντῖνος οὔτε ἀκρόασιν ἔδιδεν εἰς τοὺς λόγους τοῦ Πνευματικοῦ, ὢν ὅλως δι’ ὅλου προσηλωμένος εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν ὁμολογίαν του· καὶ ὅσον μᾶλλον οἱ ἄλλοι τὸν ἠμπόδιζον ἀπὸ τὸ μαρτύριον, τόσον περισσότερον αὐτὸς ηὔξανεν εἰς τὸν πόθον τοῦ μαρτυρίου· καὶ ὅσον ἐκεῖνοι προσεπάθουν νὰ σβέσουν τὴν φλόγα τῆς καρδίας του μὲ τὰ λόγια των, τόσον ἡ φλόγα ἐκείνη ἤναπτε περισσότερον. Καὶ λοιπόν, ἀφοῦ ἀπεφάσισε νὰ παρρησιασθῇ ἔκαμε τοιαύτην προσευχὴν πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν, μετὰ κατανύξεως λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν σὺ ὅστις κατεδέχθης νὰ καταβῇς ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ φορέσῃς σάρκα ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, νὰ λάβῃς ἐμπτυσμούς, κολαφισμούς, ἐμπαιγμοὺς καὶ μάστιγας καὶ τελευταῖον θάνατον σταυρικόν, διὰ νὰ σώσῃς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν καταδυναστείαν τοῦ διαβόλου, αὐτὸς βοήθησόν μοι ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καὶ ἐνδυνάμωσόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου, διὰ νὰ σὲ ὁμολογήσω παρρησίᾳ, ὅτι σὺ εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινός, ὅτι σὺ ἐποίησας τὸν οὐρανόν, τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ ὅλα τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα κτίσματα. Ναί, Βασιλεῦ τῶν αἰώνων γλυκύτατε Ἰησοῦ Χριστέ μου, ἐπάκουσον ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ δός μοι δύναμιν νὰ νικήσω τὸν ἐχθρόν, ὅστις μὲ ἐνίκησε καὶ νὰ καταπατήσω ὅλους τοὺς ὑπηρέτας του, εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τοῦ ἁγίου σου Ὀνόματος».
Ταῦτα εἰπὼν παρευθὺς τρέχει ὡς πρόβατον εἰς τὴν σφαγὴν καὶ χωρὶς νὰ τὸν ζητῇ τις αὐτὸς ἀφ᾿ ἑαυτοῦ αὐτόκλητος πηγαίνει εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου καὶ φανερώνεται εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἠρώτων δι’ αὐτὸν καὶ εὑρίσκεται ἔμπροσθεν εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν τὸν ἐζήτουν, ὡς λέγει ὁ Ἡσαΐας· «Ἐμφανὴς ἐγεννήθην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσιν, εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν» (Ἡσαΐας ξε’ 1), καὶ οὕτω παρρησιάζεται ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ρόδου Χασὰν Καπιτάνιου ἐπονομαζομένου, τοῦ πρῴην ἰδικοῦ του αὐθέντου καὶ λέγει· «Χαίροις ἐξ ἐμοῦ τοῦ δούλου σου, αὐθέντα». Ὁ ἡγεμὼν ἀποκρίνεται· «Ποῖος δοῦλός μου εἶσαι σύ;». Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ μεγάλην παρρησίαν τοῦ ἀποκρίνεται· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Κωνσταντῖνος ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον σὺ μὲ κατέπεισες νὰ ἀρνηθῶ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ νὰ πιστεύσω τὸν προφήτην σου Μωάμεθ». Ὁ ἡγεμὼν τοῦ εἶπε· «Ἐγὼ δὲν σὲ γνωρίζω ποῖος εἶσαι, ἐπειδὴ σὺ εἶναι Μοναχός». Τοῦτο δὲ εἶπε διότι ἐφόρει ὁ Ἅγιος ράσον μαῦρον ἁγιορείτικον καὶ σκοῦφον καὶ ἐφαίνετο ὡς Μοναχός.