Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπέρασεν ἡ Τρίτη καὶ ἀνέτειλεν ἡ ἡμέρα τῆς Τετάρτης, εἰς τὰ πέντε ὥρας τῆς νυκτός, ἔπνιξαν οἱ ἀλιτήριοι τὸν γενναῖον Κωνσταντῖνον τὴν ιδ’ (14ην) τοῦ Νοεμβρίου μηνός, καὶ οὕτως ἀπῆλθεν ἡ μακαρία του ψυχὴ εἰς χεῖρας Θεοῦ, διὰ νὰ λάβῃ παρ’ αὐτοῦ τὸν ἀμάραντον στέφανον τοῦ Μαρτυρίου καὶ νὰ συνευφραίνεται μετὰ πάντων τῶν Μαρτύρων εἰς τὰ οὐράνια. Τὸ δὲ σῶμα του προσέταξεν ὁ ἡγεμὼν καὶ τὸ ἔρριψαν ἐν μέσῳ τῶν ἐκεῖ εὑρισκομένων ξύλων. Τὸ πρωῒ ἔδωκεν ἄδειαν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ τὸ θάψουν καθὼς ἠξεύρουν, προτοῦ νὰ λάβουν οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι τὴν εἴδησιν. Τότε ἐπῆγαν οἱ Ἱερεῖς μετὰ τῶν ἄλλων Χριστιανῶν καὶ λαβόντες τὸ μαρτυρικὸν σῶμα τὸ ἐνεταφίασαν ἐντίμως εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τὸ Βαρούσιον. Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς ἐτέλεσε δι’ αὐτοῦ πάμπολλα θαύματα εἰς ὅλους ἐκείνους ὅσοι ἔπασχον ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας καὶ μάλιστα εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἔπασχον ἀπὸ θέρμην· καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, ὅλοι ὅσοι μετὰ πίστεως ἐπλησίαζον εἰς τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος καὶ εἰς τὸν τάφον του, ἐλάμβανεν ὁ καθ’ εἷς τὸ αἰτούμενον καὶ δὲν ἔμεινεν οὐδεὶς παραπονούμενος.

Ἀκούσατε δέ, ἀδελφοί μου, καὶ ἓν θαυμάσιον ὅπερ ἐτέλεσεν ὁ Κύριος. Μετὰ τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου, οἱ δήμιοι ἐκεῖνοι οἵτινες ἔπνιξαν τὸν Ἅγιον, ἦσαν δύο, ὁ εἷς Τοῦρκος καὶ ὁ ἄλλος Ἑβραῖος· κατ᾽ αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν τὸν ἐθανάτωσαν, ὁ εἷς ἐξ αὐτῶν, ὁ Τοῦρκος δηλαδή, ἐκεῖ ὅπου ἐκοιμᾶτο, εὗρε τὴν παρὰ Κυρίου ἐκδίκησιν, διότι κεραυνὸς πεσὼν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν κατέκαυσε, παρ᾽ ὅλον δὲ ὅτι ἦσαν ἐκεῖ πλησίον του τέσσαρες Χριστιανοὶ καὶ πέντε ἄλλοι Τοῦρκοι, ἐν τούτοις τὸ ἀστροπελέκι ἐκεῖνο, ὡς νὰ εἶχε λόγον καὶ αἴσθησιν, τοὺς μὲν ἄλλους ἀφῆκεν ἀβλαβεῖς, ἐκεῖνον δὲ μόνον τὸν ὑπηρέτην τοῦ φόνου τοῦ Ἁγίου δικαίως τὸν ἄδικον ἐθανάτωσεν· ὅθεν οἱ ἀνωτέρω ἄνθρωποι, ἰδόντες τοῦτο τὸ παράδοξον, ἐπῆγαν καὶ τὸ ἀνήγγειλαν εἰς τὸν ἡγεμόνα. Τοιαῦτα μὲν θαυμάσια ἐτέλεσεν ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, τόσον εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Μαρτυρίου ὅσον καὶ εἰς τὸ τέλος καὶ μετὰ τὸ τέλος αὐτοῦ, ὡς τὰ ἠκούσατε. Τελειωθέντος λοιπὸν τοῦ Μάρτυρος, ἡ καλὴ αὐτοῦ μήτηρ μαθοῦσα ὅτι ὁ φίλτατος υἱός της ἐδόξασε τὸν Θεὸν μὲ τὴν θυσίαν τοῦ αἵματός του καὶ τὸ μαρτυρικόν του σῶμα εἶναι τεθαμμένον εἰς τὴν Ρόδον, ἔδραμεν ὡς ἡ διψῶσα ἔλαφος νὰ ὑπάγῃ εἰς ἀπόλαυσίν του καὶ νὰ φέρῃ ἐκεῖθεν εἰς τὴν πατρίδα της τὸ θεῖον λείψανον τοῦ υἱοῦ της τοῦ ἀγαπητοῦ.