Ὁ δὲ βασιλεὺς ἔγραψεν ἐπιστολὴν εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς Ἀντιοχείας διατάσσων ὅπως παντὶ τρόπῳ δυνηθῇ νὰ στείλῃ τὸν Ἅγιον καὶ δίχως τὴν θέλησίν του κρυφίως ἀπὸ τὸν λαόν. Ὅθεν ἡμέραν τινὰ τὸν ἐκάλεσεν ὁ ἔπαρχος ἔξωθεν τῆς πόλεως, δῆθεν διὰ νὰ τὸν συμβουλευθῇ περί τινων κατεπειγουσῶν ὑποθέσεων· ἔχων δὲ ἐκεῖ ἑτοίμους ἵππους καὶ ἀνθρώπους βασιλικούς, παρέδωκε τὸν Ἅγιον· καὶ ἐκεῖνοι παραλαβόντες αὐτὸν καὶ μετὰ σπουδῆς περιπατοῦντες, ἔφθασαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ὅταν ἤκουσαν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ λοιποὶ Κληρικοὶ ὡς καὶ οἱ ἄρχοντες τῶν ἀνακτόρων, ὅτι ἔρχεται ὁ Ἅγιος, ἐξῆλθον ἓξ μίλια ἔξωθεν τῆς πόλεως καὶ προϋπήντησαν αὐτὸν μετὰ μεγάλης χαρᾶς καὶ τιμῆς. Ἔτυχε δὲ τότε ἐκεῖ ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος, ὡς λέγουσιν, ἦτο ἀνεψιὸς τῆς βασιλίσσης Εὐδοξίας, τῆς γυναικὸς τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου, καὶ αὐτὸς συνήργησε περισσότερον εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἁγίου· ἀνεβιβάσθη δὲ ὁ Ἅγιος εἰς τὸν ἀρχιεπισκοπικὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῇ δεκάτῃ πέμπτῃ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους τϟη’ (398). Τίς νὰ διηγηθῆ τὴν χαρὰν ἥτις ἔγινε τὴν ἡμέραν ἐκείνην; Τίς νὰ παραστήσῃ τὴν συρροὴν τοῦ λαοῦ; καὶ οἱ Ἄγγελοι τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἐχάρησαν, βλέποντες τὸν ἄξιον ποιμένα καθήσαντα ἐν τῷ ὕψει τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας· τὴν δὲ ἐπαύριον ἐπῆγεν ὁ βασιλεὺς καὶ πάντες οἱ ἄρχοντες τοῦ παλατίου καὶ τῆς πόλεως εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ἵνα εὐλογηθῶσιν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου.
Τότε ὁ Ἅγιος ηὐχήθη ὅλους καὶ τοὺς ηὐλόγησε, πρὸς δὲ τὸν βασιλέα εἶπε· «Μέγα καὶ φοβερον εἶναι, ὦ βασιλεῦ, τὸ ἀξίωμα τοῦτο τῆς Ἀρχιερωσύνης καὶ χρειάζεται Ἄγγελον νὰ τὸ διακυβερνᾷ· διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ ἐφοβούμην καὶ ἐδειλίων, γνωρίζων ἐμαυτόν, ὅτι δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ἀναλάβω τοσαύτην μέριμναν ψυχῶν· ὅμως ἐπειδὴ ὁ Θεός, διὰ τρόπων τοὺς ὁποίους αὐτὸς γνωρίζει, ἠξίωσεν ἐμὲ τὸν εὐτελῆ καὶ ἐλάχιστον δοῦλόν του τοῦ ἀξιώματος τούτου τοῦ ὑψηλοῦ, δέομαι καὶ παρακαλῶ τὴν μεγαλειότητά σου νὰ μὴ ἀποβῇ τοῦτο εἰς βάρος μου· διότι ἐγώ, ἕως οὗ ἤμην ἔξω ἀπὸ τὴν τοιαύτην τιμήν, καὶ δὲν εἶχον τόσας ψυχὰς ἐπάνω μου, ἐφρόντιζον νὰ σώσω μόνον τὴν ἰδικήν μου ψυχήν· τώρα δέ, ἐπειδὴ ἐδέχθην τοσούτων ψυχῶν ἐπιμέλειαν, ἀνάγκη εἶναι νύκτα καὶ ἡμέραν νὰ μὴ σιωπῶ, ἀλλὰ ὅ,τι βλέπω παράνομον νὰ τὸ διορθώνω. Πρέπει ὅθεν καὶ ἡ μεγαλειότης σου, ἐὰν ὡς ἄνθρωπος σφάλῃς εἴς τι, νὰ δέχεσαι τὴν διόρθωσιν καὶ νὰ μιμῆσαι τὸν βασιλέα Δαβίδ, ὅστις ἐδέχθη τὴν ἐπιτίμησιν τοῦ Νάθαν καὶ μετενόησε διὰ τὴν ἁμαρτίαν του, τὴν μοιχείαν καὶ τὸν φόνον.