Ἔλαβον λοιπὸν αὐτοὶ τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν ἔστησαν ἔξω εἰς τὴν ὁδόν, καὶ τὸ πρωΐ, ὦ Χριστὲ Βασιλεῦ, ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου! εὑρέθη ὁ λέων κείμενος νεκρὸς ἔμπροσθεν ἐκείνου τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλὰ περὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου ἂς καταπαύσωμεν τὸν λόγον μας.

Τέσσαρα ἔτη ἔμεινεν εἰς τὸ Μοναστήριον ἐκεῖνο ὁ Ἅγιος, οὕτω θαυματουργῶν καὶ οὕτω τὴν ἀρετὴν μετερχόμενος· ἀλλὰ μετὰ ταῦτα, φεύγων τὸν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων, ἐπῆγεν εἰς ἔρημον τόπον καὶ ἠσκήτευσεν ἐπὶ δύο ἔτη· οὔτε λύχνον εἶχεν, οὔτε στρῶμα, οὔτε τράπεζαν, οὔτε ἄλλο τι, ὅσα εἶναι πρὸς παρηγορίαν τῶν ἀνθρώπων. Ὡς μόνην δὲ τροφὴν εἶχεν ἄρτον δίπυρον (παξιμάδι) καὶ ὕδωρ, τὸ ὁποῖον τοῦ ἐπήγαινεν ἄνθρωπος γνωστός του, τὴν δὲ ψύχραν τῆς νυκτὸς καὶ τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας τόσον τὰς ὑπέμεινεν, ὡς νὰ ἦτο λίθινος· ἀλλ᾽ ὅμως ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ἦτο καὶ ὁ Θεὸς ἤθελεν, ἠσθένησεν ἀπὸ πολλὴν κακοπάθειαν καὶ εἶχε πόνον πολὺν εἰς τὰ νεφρά· ἐκ τούτου ἠναγκάσθη νὰ καταβῇ εἰς τὴν πατρίδα του Ἀντιόχειαν· αὐτὸ δὲ ἦτο τοῦ Θεοῦ οἰκονομία, νὰ τεθῇ τὸ φῶς ἐπὶ τὴν λυχνίαν καὶ νὰ λάμψῃ εἰς τοῦ κόσμου τὰ πέρατα. Ὁ δὲ Πατριάρχης τῆς Ἀντιοχείας Μελέτιος, περὶ τοῦ ὁποίου προείπομεν ὅτι ἐβάπτισε τὸν Ἅγιον, τὸν ἐδέχθη μετὰ πάσης χαρᾶς καὶ τὸν ἐχειροτόνησεν ἀναγνώστην. Ἐπειδὴ δὲ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον συνεκαλεῖτο ἡ Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Β’ Σύνοδος, ἀνέβη ὁ Πατριάρχης Μελέτιος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔνθα καὶ ἐτελεύτησεν, ὁ δὲ Ἅγιος, εὑρὼν καιρόν, ἐπῆγεν εἰς τὴν ἠγαπημένην του ἡσυχίαν καὶ ἐκεῖθεν ἐπῆγε πάλιν εἰς τὸ πρῶτόν του Μοναστήριον.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου Μελετίου [2] ἐγένετο Πατριάρχης Ἀντιοχείας ὁ Φλαβιανός, ὅστις, προσευχόμενος ποτε εἰς τὸ κελλίον του, εἶδεν Ἄγγελον Κυρίου λέγοντα πρὸς αὐτόν· «Ὕπαγε εἰς τὸ Μοναστήριον ὅπου εἶναι ὁ Ἰωάννης, καὶ φέρε αὐτὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Πατριαρχείου σου, νὰ τὸν χειροτονήσῃς Ἱερέα, διότι εἶναι δοχεῖον ἐκλεκτὸν τῆς κατοικίας τοῦ Θεοῦ, ὡς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καὶ μέλλει νὰ φωτίσῃ τὴν Οἰκουμένην ὅλην». Τὴν νύκτα δὲ ἐκείνην ἐφάνη ὁ αὐτὸς Ἄγγελος καὶ πρὸς τὸν Ἅγιον προσευχόμενον, καὶ τοῦ εἶπεν· «Αὔριον, εὐθὺς ὡς ἔλθῃ ὁ Πατριάρχης Φλαβιανὸς καὶ σὲ ζητήσῃ, νὰ ὑπάγῃς μετ’ αὐτοῦ, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ δεχθῇς τὴν Ἱερωσύνην». Ὁ δὲ Ἅγιος ἐγίνωσκε μὲν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ εἶναι ἡ ὀπτασία, ἀλλ᾽ ὅμως εἶπε πρὸς τὸν Ἄγγελον· «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ἄξιος, Ἅγιε Ἄγγελε, διὰ τοιαύτας ὑπηρεσίας, διότι τοῦτο εἶναι ὑπεράνω τῆς δυνάμεώς μου, μόνον συγχώρησόν μοι».