Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε· «Πράγματα τὰ ὁποῖα βούλεται ὁ Θεὸς νὰ τελειώσῃ, ποῖος ἄνθρωπος δύναται διαφοροτρόπως νὰ ποιήσῃ;». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος, τὸ πρωῒ συνάξας τοὺς Πατέρας τοῦ Μοναστηρίου, τοὺς εἶπε τὴν ὀπτασίαν ἐκεῖνοι δὲ ἀκούσαντες ἔκλαυσαν λυπούμενοι, διότι μέλλει νὰ τοὺς ἀφήσῃ ὁ Ἅγιος. Αὐτὸς δὲ μὲ διδακτικοὺς λόγους τοὺς παρηγόρησε καὶ τοὺς ἐδίδαξεν, ὅσα ἦσαν τὰ συμφέροντα. Διδάσκοντος τοῦ Ἁγίου ἔφθασε καὶ ὁ Πατριάρχης Φλαβιανὸς καὶ ἰδὼν τὸν Ἅγιον ἐχάρη, διότι δὲν εἶχεν ἴδει αὐτὸν ἄλλοτε καὶ μετὰ χαρᾶς τοῦ εἶπε· «Ἐγώ, ὦ τιμιώτατε καὶ φιλοσοφώτατε ἄνθρωπε, εἶχα καὶ πρότερον διάθεσιν καὶ ἐπιθυμίαν νὰ σὲ ἀπολαύσω καὶ νὰ ἴδω τὴν σεβασμίαν σου κεφαλήν, ἀλλ’ ἀπὸ πολλὰς συγχύσεις τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔλαβον καιρόν· ὅμως εὐχαριστῶ τὸν Θεόν, ὅστις μὲ ἠξίωσε κἂν τώρα νὰ σὲ ἴδω, καὶ μάλιστα διότι ὁ Θεὸς μὲ ἔστειλε διὰ νὰ σὲ ὁδηγήσω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μου, καθόσον ἐφάνη εἰς ἐμὲ Ἄγγελος Κυρίου καὶ μοῦ εἶπε νὰ σὲ καλέσω νὰ ἔλθῃς μετ᾽ ἐμοῦ, νὰ σὲ χειροτονήσω Ἱερέα. Μὴ λοιπὸν φανῇς ἐναντίος εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ». Τότε ὁ Ἅγιος τὸν παρεκάλεσε νὰ μείνῃ ἐκεῖ νὰ λειτουργήσῃ τὴν ἡμέραν ἐκείνην εἰς τὸ Μοναστήριον, ἵνα μεταλάβωσιν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ νὰ λάβουν καὶ τὴν εὐλογίαν του.

Ἐλειτούργησε λοιπὸν ὁ Πατριάρχης κατὰ τὴν αἴτησιν τοῦ Ἁγίου, τὸ δὲ πρωΐ, ὅταν ἐκίνησεν ὁ Ἅγιος νὰ ὑπάγῃ ὄπισθεν τοῦ Πατριάρχου, ἔγινε πρᾶγμα λύπης καὶ δακρύων ἄξιον. Συνήχθησαν οἱ Πατέρες κύκλῳ τοῦ Ἁγίου καὶ θρηνοῦντες μετὰ δακρύων παρεκάλουν νὰ μὴ τοὺς ἀφήσῃ ὀρφανούς, ὀνομάζοντες αὐτὸν πατέρα καὶ διδάσκαλον. Τέλος ἰδὼν ὁ Πατριάρχης τὰ δάκρυά των, τοὺς ὡμίλησε λόγους παρηγορητικοὺς καὶ ἀπεχωρίσθησαν. Ὅταν δὲ ἤκουσαν οἱ Ἀντιοχεῖς, ὅτι ἔρχεται ὁ Ἅγιος, ἐξῆλθον πάντες οἱ κάτοικοι νὰ προϋπαντήσουν τὸν Ἅγιον, διὰ νὰ λάβωσι τὴν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν του, οὐχὶ δὲ μόνον ἡ Ἀντιόχεια, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ περίχωρα τὸν προϋπήντησαν μετὰ πίστεως. Κατὰ δὲ τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ χειροτονηθῇ ὁ Ἅγιος, ἔγινε θαῦμα παράδοξον, διότι ὅλοι οἱ Ἱερωμένοι καὶ οἱ καθαροὶ Χριστιανοί, οἱ εὑρεθέντες εἰς τὴν χειροτονίαν, εἶδον ὀφθαλμοφανῶς περιστερὰν λευκήν, ἥτις ἐπέτα εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα· καὶ ὅταν ἐξεφώνησεν ὁ Πατριάρχης τὸ «Ἡ θεία Χάρις κ.τ.λ.», κατέβη ἡ περιστερὰ ἐκείνη καὶ ἐκάθησεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ἁγίου· ἦτο δὲ αὕτη ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐγένετο ἡ χειροτονία τοῦ Ἁγίου εἰς μὲν Διάκονον κατὰ τὸ ἔτος τοη’ (378), Ἱερέα κατὰ τὸ ἔτος τπγ’ (383) καὶ αἱ δύο αὗται χειροτονίαι ἐτελέσθησαν ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Φλαβιανοῦ.