ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ὁ μέγας φωστὴρ καὶ μεγαλόφωνος τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος, κατήγετο ἀπὸ τὴν μεγαλόπολιν Ἀντιόχειαν, ἐγεννήθη τῷ τνδ’ (354) ἔτει, υἱὸς ὢν γονέων πατρὸς μὲν Σεκούνδου ἀρχιστρατήγου, μητρὸς δὲ Ἀνθούσης, οἵτινες ἦσαν ἀμφότεροι πλούσιοι εἰδωλολάτραι πρότερον· ὅταν δὲ ἐγέννησαν τὸν Ἅγιον ἐβαπτίσθησαν καὶ ἐγένοντο Χριστιανοί. Ἀπὸ τοιούτους γονεῖς γεννηθεὶς ὁ Ἅγιος, ὅτε ἦτο παιδίον, ἐδείκνυεν ὁποῖος θέλει καταστῆ εἰς τὸ ὕστερον· δεκαοκταετὴς δὲ γενόμενος, ἐβαπτίσθη διὰ χειρὸς τοῦ Ἁγίου Μελετίου, τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀντιοχείας.
Εὐθὺς λοιπὸν κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς ζωῆς του πολλὴν ἀγάπην καὶ ἔρωτα εἶχεν ὁ Ἅγιος οὗτος εἰς τοὺς λόγους καὶ τὰ μαθήματα. Δὲν παρῆλθε πολὺς καιρὸς καὶ ὁ μὲν πατήρ του ἀπέθανεν, ἡ δὲ μήτηρ του ἔμεινε χήρα, νέα δὲ οὖσα εἰκοσαετής, μόνον τὸν Ἅγιον εἶχε πρὸς παρηγορίαν. Ὅθεν ἀνέτρεφεν αὐτὸν μὲ μεγάλην ἐπιμέλειαν καὶ παρέδωκεν αὐτὸν πρὸς μαθητείαν εἰς Λιβάνιον τὸν σοφιστὴν καὶ Ἀνδραγάθιον τὸν φιλόσοφον, διὸ εἰς ὀλίγον καιρὸν διῆλθεν ὅλην τὴν σοφίαν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἔγινεν ἄκρος κατὰ τὴν λογικὴν καὶ ρητορικὴν τέχνην καὶ πᾶσαν ἐπιστήμην [1]. Ἀφοῦ δὲ ἐτελείωσε τὰς σπουδάς του ἀπεφάσισε νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν μοναχικὴν πολιτείαν τὴν ὁποίαν τόσον ἠγάπα.
Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος φίλον τινά, ὀνόματι Βασίλειον, οὐχὶ τὸν Μέγαν Βασίλειον, διότι ἐκεῖνος ἦτο παλαιότερος, ἀλλ’ ἕτερον ἐξ Ἀντιοχείας, ὅστις ἦτο συμμαθητὴς καὶ φίλος τοῦ Ἁγίου. Αὐτὸν συνεβουλεύθη ὁ Ἅγιος καὶ ἔγινε Μοναχός, διότι ὑπεσχέθη καὶ ἐκεῖνος νὰ τὸν μιμηθῇ. Καὶ τοῦτο τὸ διηγεῖται ὁ ἴδιος εἰς τοὺς περὶ Ἱερωσύνης λόγους του. Διὰ δὲ τὴν πολλὴν ἀρετήν του ἐξέλεξε Μοναστήριον τὸ πλέον πτωχότερον καὶ διῆγε μὲ περισσοτέραν σκληραγωγίαν, εἰς αὐτὸ δὲ καὶ ἐρρασοφόρησεν. Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος ἀκατάπαυστον τὴν μελέτην τῶν θείων Γραφῶν καὶ ἐξήγει αὐτὰς πρὸς ὠφέλειαν τῶν ἀναγινωσκόντων. Ἐκεῖ εἰς τὸ Μοναστήριον ἔγραψε καὶ τοὺς περὶ Ἱερωσύνης λόγους, εἰς τοὺς ὁποίους ἐκθέτει μὲ σαφήνειαν πόσον καὶ μέγα σεβαστὸν εἶναι τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης. Τότε πρὸς χήραν πλουσίαν, ἡ ὁποία ἐχήρευσε καὶ ἐλυπεῖτο πολύ, ἔγραψε λόγον διὰ τοῦ ὁποίου τὴν παρηγόρει καὶ ἀπεδείκνυε διὰ τοῦ λόγου, πῶς ἡ χήρα εἶναι ἀξία ἐπαίνου, ἐὰν φυλάξῃ αὕτη τὴν πρὸς τὸν πρότερον ἄνδρα ἀγάπην καὶ τιμὴν καὶ δὲν δευτεροϋπανδρευθῇ. Ἔγραψε δὲ καὶ βιβλίον «Περὶ Παρθενίας», εἰς τὸ ὁποῖον ἐπαινεῖ πολὺ τὴν παρθενίαν.