ἔτι δὲ καὶ ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ ὄρους τῆς Κιλικίας τοῦ λεγομένου Ἀμανόν, τοῦ ὁποίου οἱ κάτοικοι ἦσαν πρότερον μὲν ἄγριοι ὡς θηρία ἀνήμερα καὶ εἰδωλολάτραι, ὕστερον ὅμως τόσον κατενύχθησαν ἀπὸ τὴν διδαχὴν τοῦ Ἁγίου, ὥστε οὐχὶ μόνον ἐβαπτίσθησαν καὶ ἐγένοντο Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ Μοναχοὶ ἐγένοντο οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἀπέθανεν ὁ Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης ὀνόματι Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἦτο διάδοχος τοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Οἱ δὲ ἄρχοντες εἶχον μεγάλην φροντίδα ποῖον νὰ ἀναγορεύσωσι Πατριάρχην. Τέλος μετὰ πολλοὺς ἀγῶνας καὶ ἵνα παύσωσι τὰ σκάνδαλα, πάντες συνεφώνησαν νὰ φέρωσι τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν νὰ τὸν χειροτονήσωσι. Καὶ παρευθὺς μὲ τὴν θέλησιν τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου, υἱοῦ τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ψήφῳ καὶ ἀποφάσει πάντων τῶν Ἀρχιερέων καὶ ἀρχόντων, ἐστάλησαν διαταγαὶ εἰς τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Φλαβιανόν, αἱ ὁποῖαι ἀνέφερον μὲν καὶ ἐδηλοποίουν τὸν θάνατον τοῦ Πατριάρχου Νεκταρίου, τοῦ ἔλεγον δὲ νὰ στείλῃ τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, νὰ τὸν χειροτονήσωσι. Ταύτας τὰς διαταγὰς ὡς ἀνέγνωσεν ὁ Πατριάρχης, τὰς ἔδωκε καὶ εἰς χεῖρας τοῦ Ἁγίου· αὐτὸς δὲ στενάξας ἐκ βάθους καρδίας, δακρύων εἶπε· «Ἀνάξιος εἶμαι ἐγὼ τοιαύτης τιμῆς, διότι κίνδυνος μέγας εἶναι νὰ φορτώσῃ τις φορτίον μέγα εἰς πλοῖον μικρόν. Μόλις θὰ δυνηθῶ νὰ σώσω ἐγὼ τὴν ἰδίαν μου ψυχήν, τόσην δὲ μέριμναν τῆς οἰκουμένης καὶ τὴν προστασίαν τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, τίς εἶναι ἄξιος νὰ τὴν ἀναδεχθῇ;».
Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ἁγίου, τίς τῶν περιεστώτων δὲν ἐδάκρυσε; παρηγορίαν δὲν εἶχον τὰ δάκρυά των, συμφορὰν μεγάλην ἐνόμιζον τὴν στέρησιν τοῦ Ἁγίου. «Τὸν πατέρα μας, τὸν διδάσκαλόν μας, τὸν φωστῆρά μας, τὸν διδάσκαλον τῆς μετανοίας, τὸν κήρυκα τῆς ἀληθείας, δὲν τὸν ἀφήνομεν νὰ τὸν πάρετε», ἔλεγον πρὸς τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ βασιλέως. Ταῦτα ἔλεγεν ὁ λαὸς καὶ ὤμνυον, ὅτι ἂν ἦτο ἀνάγκη καὶ τὸ αἷμα των νὰ χύσουν, μόνον νὰ μὴ τὸν ἀφήσωσι. Πολλὰ τοὺς ἐδίδαξεν ὁ Πατριάρχης Φλαβιανός, πολλὰ τοὺς εἶπε νὰ μὴ φαίνωνται ἐναντίοι τῆς βασιλικῆς διαταγῆς καὶ τῆς ψήφου τῶν Ἀρχιερέων, ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι οὐδόλως ἐπείθοντο, μόνον μία φωνὴ ἠκούετο παρὰ πάντων, ὅτι μὲ τὸ θέλημά μας δὲν προδίδομεν τὸν διδάσκαλόν μας· τέλος, ἰδόντες οἱ βασιλικοὶ ἄνθρωποι τὴν ὁρμὴν τοῦ λαοῦ καὶ βλέποντες ὅτι καὶ εἰς φόνους μέλλει νὰ καταντήσῃ ἡ σύγχυσις, μάλιστα δὲ ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἐδέχετο, ἔστρεψαν ὀπίσω ἄπρακτοι.