ποταμοὶ ὕδατος ζῶντος ἔρρεον ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καθ’ ἑκάστην· ὄχι μόνον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ τῆς γῆς ἐξήπλωνε τὴν διδαχήν του. Διότι μίαν φροντίδα εἶχεν ὁ Ἅγιος· πῶς νὰ κερδήσῃ ψυχάς, νὰ τὰς παραδώσῃ εἰς χεῖρας Θεοῦ, τὸν δὲ φθαρτὸν βίον ἢ τὰς πολυεξόδους τραπέζας ἢ τὰ πολυτελῆ ἐνδύματα τὰ ἐμίσει καὶ τὰ κατηγόρει εἰς πᾶσαν διδαχήν.
Μαθὼν ὁ Ἅγιος ὅτι εἰς τὰ μέρη τῆς Φοινίκης, Τύρον, Σιδῶνα, Γάζαν, Τρίπολιν καὶ τὰ ἐπίλοιπα, εἶναι ἄνθρωποι κατὰ πολλὰ βεβυθισμένοι εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν καὶ ἔχουσι πολλοὺς βωμοὺς εἰδωλικούς, ἐποίησε παντοίους τρόπους διὰ νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ ἀφανίσῃ ἐκ θεμελίων τοὺς λαοὺς ἐκείνους· διὰ τοῦτο ἐδεήθη τοῦ βασιλέως καὶ ἔστειλε στρατιώτας, οἵτινες τοὺς μὲν εἰδωλικοὺς ναοὺς ἐκρήμνισαν, Ἐκκλησίας δὲ καὶ Μοναστήρια ᾠκοδόμησαν, εἰς δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος· μετὰ ταῦτα ἔστειλε καὶ κήρυκας Μοναχοὺς εἰς τὰ Μοναστήρια ταῦτα, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν τοὺς Ἕλληνας ἐκείνους εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως. Ὁμοίως ἀκούσας ὅτι καὶ εἰς τὰ μέρη τῆς Οὐγγαρίας ἐπλεόναζε τὸ δηλητήριον τῆς ἀρειανικῆς αἱρέσεως, παρευθὺς ἔστειλεν ἐκεῖ ἀνθρώπους Ὀρθοδόξους, γινώσκοντας τὴν γλῶσσαν αὐτῶν, τοὺς ὁποίους ἐχειροτόνησε Διακόνους καὶ Ἱερεῖς, οἵτινες ἐντὸς ὀλίγου προσείλκυσαν αὐτοὺς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Καὶ οἱ Σκῦθαι δὲ καὶ οἱ Τάταροι ἦσαν καὶ αὐτοὶ εἰδωλολάτραι, ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἔστειλε καὶ πρὸς αὐτοὺς κατηχητὰς σοφούς, οἵτινες τοὺς προσήγαγον εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὁμοίως καὶ εἰς τὴν Ἀνατολὴν ἦσαν πολλοὶ Μαρκιωνισταί, περὶ τῶν ὁποίων ἔγραψεν εἰς τοὺς πέριξ Ἀρχιερεῖς, νὰ τοὺς διδάσκωσι, καὶ διὰ τῆς διδασκαλίας βοηθοῦντος τοῦ Θεοῦ ἀπέπτυσαν τὴν αἵρεσιν. Εἶχε δὲ καὶ ταύτην τὴν συνήθειαν ὁ Ἅγιος· δὲν ἐκάθητο εἰς τράπεζαν νὰ φάγῃ, οὔτε μὲ ἄρχοντα, οὔτε μὲ ἄλλον ἄνθρωπον. Καὶ τοῦτο ἐποίει διὰ δύο αἰτίας: πρῶτον μέν, διότι ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας του οὔτε οἶνον ἔπινεν, οὔτε στερεάν τινα τροφὴν ἔτρωγε, εἰμὴ μόνον τὸν χυλὸν τοῦ κριθαρίου τὸ ὁποῖον ἔβραζε, ἐκ τούτου δὲ ἠσθένησεν ὁ στόμαχός του καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ φάγῃ ἄλλην τροφήν· δεύτερον δέ, διότι ἐὰν ἤθελε νὰ συγκαταβῇ νὰ τρώγῃ μὲ πλουσίους, ἀνάγκη ἦτο νὰ φάγῃ καὶ μὲ πτωχούς· καὶ διὰ τὰς δύο ταύτας αἰτίας, λέγει ὁ Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, ὅτι δὲν ἤθελεν ὁ Ἅγιος νὰ συμφάγῃ μετά τινος ἀνθρώπου.