Λέγει ὁ Ἅγιος· «Καὶ ποῖος ἦτο ἐκεῖνος ὅστις μοῦ ὡμίλει;». Τοῦ λέγει ὁ Πρόκλος· «Δέσποτά μου, τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον δὲν τὸν γνωρίζω, ἀλλὰ συμπεραίνω ὅτι ὁμοιάζει πρὸς τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, τοῦ ὁποίου τὴν εἰκόνα ἔχεις ἄνωθέν σου καὶ τὴν βλέπεις ὅταν γράφῃς». Τότε ἐγνώρισεν ὁ Ἅγιος ὅτι ἐπήκουσεν ὁ ὁ Θεὸς τὴν προσευχήν του καὶ εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ ἐξηγήσῃ τὰς Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἀπὸ τότε ὁ Ἅγιος συνέγραψε τὸ βιβλίον ὅπερ εὑρίσκεται ἕως σήμερον, ἤτοι «Τὰς δεκατέσσαρας ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου», αἱ ὁποῖαι εἶναι θησαυρὸς μέγας καὶ πλοῦτος ἀδαπάνητος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ· διώρθωσε δὲ καὶ τὴν ὑπόθεσιν τοῦ ἄρχοντος ἐκείνου, διότι παρεκάλεσε τὸν βασιλέα καὶ τὸν διώρισε πάλιν εἰς τὴν προτέραν του τιμήν.
Οὗτος ὁ τῆς Ἐκκλησίας λαμπρὸς ἀστὴρ καὶ τῆς ἀρετῆς Διδάσκαλος, ζήλῳ θείω κινούμενος, οὐδὲ τοὺς Ἱερεῖς ἠμέλει νὰ ἐλέγχῃ ὅταν ἔπταιον· καὶ ὄχι μόνον μὲ λόγους τοὺς ἐτιμώρει, ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα, διότι τοὺς ἔκαμνεν ἀργοὺς καὶ τοὺς ἐξέβαλλεν ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, διὰ τοῦτο καὶ εἴς τινας ἐφαίνετο βαρετός. Ὅταν δὲ ἤρχισε νὰ ἐλέγχῃ καὶ τοὺς ἄρχοντας, τότε πολλοὶ τὸν κατέκριναν καὶ τὸν ἐφθόνουν. Ἀλλ’ αὐτὸς ἐμιμεῖτο τὸν Προφήτην Δαβίδ, ὅστις λέγει· «Ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων, καὶ οὐκ ᾐσχυνόμην» (Ψαλμ. ριη’ 46). Ἐκεῖνοι δέ, κακοὶ ὄντες, ἅρπαγες καὶ πλεονέκται, καὶ ἀδικοῦντες τοὺς πτωχοὺς καὶ ὀρφανοὺς καὶ χήρας, ἀντὶ νὰ διορθωθῶσι καὶ νὰ εὐγνωμονῶσι τὸν Ἅγιον, ὅστις τοὺς ἔλεγε τὴν ἀλήθειαν, τὸν κατέκρινον καὶ τὸν ἔλεγον ὑπερήφανον καὶ ἀναίσχυντον.
Συνήθεια ἦτο ἀπὸ τὸν καιρὸν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὅτι ὅστις ἤθελε πταίσει καὶ γίνει ἄξιος φυλακῆς ἢ θανάτου, ἐὰν προέφθανε καὶ κατέφευγεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Πατριαρχείου, δὲν ἐτόλμα τις νὰ ἐξαγάγῃ αὐτὸν ἔξω ἢ νὰ τοῦ προξενήσῃ κακόν τι· αὕτη ἡ συνήθεια ἐπικρατεῖ καὶ ἕως τῆς σήμερον εἰς τὰ μέρη τῆς Ἰταλίας, καὶ εἶναι πολὺ ἐπαινετή. Ὁ ὕπατος τοῦ βασιλέως, Εὐτρόπιος ὀνόματι, θέλων νὰ ἐκδικηθῇ ἐχθρούς του τινάς, οἵτινες τοῦ ἔπταισαν καὶ κατέφυγον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, παρεκίνησε τὸν βασιλέα Ἀρκάδιον καὶ ἐξέδωκε διαταγήν, ἵνα ὁ νόμος καὶ ἡ συνήθεια ἀκυρωθῇ καὶ ἵνα ὁ πταίστης τιμωρῆται κατὰ τὸ πταίσιμόν του. Ἀλλὰ δὲν παρῆλθεν ὀλίγος καιρὸς καὶ ἔπταισεν ὁ Εὐτρόπιος εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἐκινδύνευσεν εἰς θάνατον. Ὅθεν μὴ ἔχων ἄλλην καταφυγήν, ἔδραμεν εἰς τὴν καταφρονηθεῖσαν παρ’ αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἵνα σωθῇ ἐκ τοῦ θανάτου.