Λέγει ὁ Γαϊνᾶς· «Ἀλλ’ ἐγὼ εἶμαι ἄλλης θρησκείας, καὶ θέλω νὰ ἔχω χωριστὰ Ἐκκλησίαν νὰ προσκυνῶ μὲ τοὺς ὁμοπίστους μου· ἔπειτα οὐδὲ δωρεὰν σᾶς ζητῶ ταύτην τὴν χάριν, ἀλλὰ πρέπει νὰ μοῦ τὴν δώσητε, διότι ἐγὼ πολλοὺς κινδύνους ὑπέμεινα διὰ τὸ συμφέρον τῆς πόλεως καὶ πολλὰς ἀνδραγαθίας ἐποίησα εἰς τοὺς πολέμους, ὡς σεῖς οἱ ἴδιοι γλωρίζετε». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Δὲν σοῦ πρέπει, ὦ Γαϊνᾶ, νὰ μᾶς ὀνειδίζῃς διὰ τὰς ἀνδραγαθίας σου, διότι ἂν καὶ ἐκοπίασας, ὡς λέγεις, εἰς τοὺς πολέμους καὶ ἐκινδύνευσας διὰ τὸν βασιλέα καὶ τὴν πόλιν, ἀλλὰ ἰδὲ πόσην τιμὴν ἔχεις, ἐν ᾧ δὲν ἤσουν αὐτῆς ἄξιος· καὶ συλλογίσου, τίς ἦσο πρότερον, καὶ ποίαν θέσιν κατέχεις σήμερον· ἡσύχαζε λοιπὸν μὲ τὴν ἀξίαν τὴν ὁποίαν ἔχεις σήμερον καὶ μὴ ζητεῖς πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν σὲ ὠφελοῦσι».
Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ Γαϊνᾶς, τότε μὲν δὲν ὡμίλησε, ὡς καὶ ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ ἄρχοντες, ἐθαύμασαν δὲ πῶς τὸν ἐφίμωσεν οὕτω μὲ ὀλίγους λόγους. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ἀρκετὸς καιρός, ἐτέλεσεν ὅ,τι εἶχε κατὰ νοῦν καὶ ἔγινεν ἀποστάτης τοῦ βασιλέως, συνάξας δὲ ἴδιον αὐτοῦ στρατόν, ἐλεηλάτει τὰ μέρη τῆς Θράκης καὶ τῆς Μακεδονίας, τὰ ὁποῖα περιήρχετο ὁ Γαϊνᾶς αἰχμαλωτίζων. Ὁ δὲ βασιλεύς, μὴ δυνάμενος νὰ τὸν καταδιώξῃ διὰ πολλὰς αἰτίας, ἐσκέφθη νὰ στείλῃ ἀπεσταλμένους διὰ νὰ εἰρηνεύσωσιν αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ ὑπάγῃ γνωρίζων αὐτὸν βάρβαρον καὶ ἀνήμερον ἄνθρωπον. Τότε λέγει ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν βασιλέα· «Ἐγώ, βασιλεῦ, ὑπάγω, νὰ καταμαλάξω καὶ νὰ ἡμερώσω τὴν ἀνήμερον ψυχήν του». Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ Ἅγιος ἔχων βοηθὸν καὶ φύλακα τὸν Θεόν· καὶ ὅταν ἐπλησίασεν εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ Γαϊνᾶ, καὶ ὡς τὸν εἶδεν ἀπὸ τὸ σχῆμα καὶ ἀπὸ τὸ βάδισμα σεμνὸν καὶ ἐνθυμούμενος τὴν παρρησίαν του, ὅλως ἠλλοιώθη καὶ παρευθὺς ἠγέρθη καὶ προϋπήντησε τὸν Ἅγιον ἔξω ἀπὸ τὴν σκηνήν, καὶ τὴν ἁγίαν του χεῖρα ἠσπάσθη, καὶ τὸ πρόσωπόν του ἔτριβε μετ’ αὐτῆς θέλων νὰ ἁγιασθῇ. Ὁμοίως δὲ καὶ ὅλοι οἱ ἐκλεκτοὶ ἄρχοντές του προσέπεσον εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, ζητοῦντες εὐχὴν καὶ εὐλογίαν. Τέλος ἦλθον καὶ εἰς συνομιλίαν καὶ τόσον ἔσταξαν ἐκ τοῦ στόματος του λόγια χρυσᾶ καὶ γλυκύτερα μέλιτος, ὥστε μετέστρεψε τὸν ποτὲ λύκον Γαϊνᾶν εἰς ἡμερώτατον ἀρνίον καὶ ἐποίησεν ἀγάπην μετὰ τοῦ βασιλέως. Γενομένου δὲ τοῦ Ἁγίου ἐγγυητοῦ, τότε μὲν ἡσύχασεν ὁ Γαϊνᾶς, ὕστερον δὲ μετὰ καιρὸν πάλιν μεταχειρισθεὶς τὰ πρότερά του ἔργα καὶ λεηλατῶν τοὺς τόπους, τοὺς ὁποίους προείπομεν, συνελήφθη ὑπὸ τοῦ βασιλικοῦ στρατεύματος καὶ ἐφονεύθη, ἀπολαβὼν ἐκεῖνο ὅπερ ἐζήτει.