Ἡ δὲ βασίλισσα, ὡς ἔμαθεν ὅτι εὑρίσκονται εἰς δυσαρέσκειαν μεταξύ των, ἡμέραν τινὰ καλεῖ τὸν Ἐπιφάνιον καὶ τοῦ λέγει· «Βλέπεις, Τίμιε Πάτερ, ὅτι ὁ κόσμος ὅλος ὑποτάσσεται εἰς ἡμᾶς, μόνος δὲ ὁ Ἰωάννης δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ; εἶναι δίκαιον νὰ εἶναι αὐτὸς Πατριάρχης, ὅστις εἶναι αἱρετικός; ἀπὸ σήμερον σοῦ δίδω τὴν ἐξουσίαν ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, νὰ συνάξῃς Σύνοδον νὰ τὸν καθαιρέσῃς». Ταῦτα ἔλεγεν ἡ βασίλισσα μετὰ μεγάλου θυμοῦ, νομίζουσα ὅτι θέλει ἑλκύσει αὐτὸν πρὸς ἑαυτήν. Ὁ δὲ Ἅγιος, βλέπων ὅτι δὲν εἶναι κατὰ Θεὸν οἱ λόγοι της, ἀλλὰ ἀπὸ κακίαν καὶ ἔχθραν, τὴν ὁποίαν ἔχει κατὰ τοῦ Χρυσοστόμου, λέγει πρὸς αὐτήν· «Μὴ βαρυνθῇς, τέκνον μου, ἐὰν σοῦ εἴπω λόγον σκληρόν. Ἐὰν μὲν ὁ Ἰωάννης εἶναι, ὡς λέγεις, αἱρετικὸς καὶ τὸν καλέσωμεν εἰς τὴν Σύνοδον καὶ δὲν παρουσιασθῇ, ἵνα εὑρεθῇ ἀθῷος, πρέπει νὰ καθαιρεθῇ· ἐὰν δέ, διότι σὲ ἤλεγξεν εἰς κανὲν παράπτωμα, ὅπου ἔσφαλες καὶ σὺ ὡς ἄνθρωπος, θέλεις νὰ τὸν καθαιρέσῃς, ἐγὼ δὲν ἐπεμβαίνω· διότι οἱ βασιλεῖς πρέπει νὰ μὴ εἶναι μνησίκακοι, ἀλλὰ νὰ ὑπομένωσι καὶ αὐτοὶ ἐλεγχόμενοι, ὅταν σφάλωσιν, ἐπειδὴ ὑπόκεινται εἰς τοὺς νόμους τῶν Ἁγίων Πατέρων».

Ταῦτα ἀκούσασα ἡ βασίλισσα ἀπὸ τοῦ Ἁγίου τὸ στόμα, μετὰ θυμοῦ εἶπε πρὸς τὸν Ἐπιφάνιον· «Ἐὰν δὲν καθαιρεθῇ καὶ ἐξορισθῇ ὁ Ἰωάννης, ἐγὼ ἀνοίγω τοὺς ναοὺς τῶν εἰδώλων». Ἀκούσας τὸν τοιοῦτον λόγον ὁ Ἐπιφάνιος ἀπεκρίθη· «Ἀθῷος εἶμαι ἐγὼ ἀπὸ τὴν τοιαύτην ἄδικον κρίσιν», καὶ ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν. Τούτων οὕτω γεγενημένων, φήμη ψευδὴς διεδόθη ὅτι ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος συνεφώνησε μετὰ τῆς βασιλίσσης εἰς τὴν καθαίρεσιν τοῦ Ἁγίου. Γράφει λοιπὸν ὁ θεῖος Χρυσόστομος πρὸς τὸν Ἅγιον Ἐπιφάνιον οὕτω· «Ἀδελφὲ Ἐπιφάνιε, ἤκουσα ὅτι καὶ σὺ συνεφώνησας εἰς τὴν ἐξορίαν μου, ἀλλὰ γίνωσκε, ὅτι καὶ σὺ δὲν θέλεις ἴδει πλέον τὸν θρόνον σου». Ἀπήντησε καὶ ὁ Ἐπιφάνιος· «Ἀθλητὰ Ἰωάννη, ἂς σὲ κρούουν καὶ σὺ νίκα, πλὴν οὐδὲ σὺ θέλεις φθάσει εἰς τὸν τόπον τῆς ἐξορίας σου». Αὐτοὶ οἱ λόγοι ἠλήθευσαν· διότι ὁ μὲν Ἐπιφάνιος, ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Κύπρον, ἐν μέσῳ τῆς ὁδοῦ ἐτελεύτησεν. Ὁμοίως καὶ ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἐξωρίσθη διὰ δευτέραν φοράν, δὲν ἔφθασεν εἰς τὸν τόπον τῆς ἐξορίας, ἀλλ᾽ ἐκοιμήθη ἐν τῷ μέσῳ τῆς ὁδοῦ, ὡς θέλετε ἀκούσει.

Μετὰ ταῦτα ἔφθασε καὶ ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν μὲ πολὺ θάρρος καὶ πολλοὺς Ἐπισκόπους, διότι τὸν εἰδοποίησεν ἡ βασίλισσα νὰ μὴ φοβῆται τὰ ἰδικά του ἐγκλήματα, μόνον νὰ ποιήσῃ τὸ θέλημά της, τοῦθ’ ὅπερ ὁ Θεόφιλος ἤθελεν· ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὴν βασίλισσαν, ὡμίλησε, συνεβουλεύθη καὶ τέλος συνεφώνησε·