ἀφ’ οὗ δὲ ἐσαρκώθη ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐτάφη καὶ ἀνελήφθη, εἶναι τώρα εἰς τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν ἁγίαν σάρκα ἐκείνην, εἷς καὶ ὁ αὐτὸς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, προσκυνούμιενος ὑπὸ πάστης κτίσεως ὁρατῆς καὶ ἀοράτου. Οὕτως ἔπρεπε νὰ τοὺς διδάσκῃ, νὰ εἶναι ἐν εἰρήνῃ ἀμφότερα τὰ μέρη· ἀλλ’ ἐκεῖνος, ὡς ὄφις σκολιόβουλος, ὁτὲ μὲν εἰς τὸ ἓν μέρος ὁτὲ δὲ εἰς τὸ ἄλλο μέρος ἐστρέφετο.
Ἀκούσατε δὲ καὶ ἄλλο συμβάν. Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας τέσσαρες Μοναχοὶ καὶ ἀδελφοὶ κατὰ σάρκα, πρῶτοι καὶ εἰς τὴν μάθησιν καὶ εἰς τὴν ἀρετὴν πάντων τῶν κατὰ τὴν Αἴγυπτον Μοναχῶν, τοὺς ὁποίους ἀπεκάλουν διὰ τὸ ὑψηλὸν ἀνάστημά των Μακροὺς (ὠνομάζοντο δὲ Διόσκορος, Ἀμμώνιος, Εὐθύμιος καὶ Εὐσέβιος), οὗτοι οὐχὶ μόνον εἰς τὰ μέρη τῆς Ἀλεξανδρείας ἦσαν ἐπαινετοί, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ Θεόφιλος κατ’ ἀρχὰς τόσον τοὺς ἠγάπησεν, ὥστε δὲν ἐχωρίζετο ἀπ’ αὐτούς, συνομιλῶν καὶ ἀκροαζόμενος τοὺς γλυκεῖς των λόγους. Θέλων δὲ νὰ δείξῃ τὴν πολλὴν ἀγάπην τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς αὐτούς, τὸν μὲν Διόσκορον ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον Ἑρμουπόλεως τῆς Αἰγύπτου, τὸν δὲ Ἀμμώνιον καὶ Εὐθύμιον Ἱερεῖς καὶ οἰκονόμους τοῦ Πατριαρχείου. Οὗτοι μὲν ἐνόσῳ ἔβλεπον τὸν Θεόφιλον ὅτι εἶχεν ὀλίγην καλωσύνην, συγκατῴκουν μετ’ αὐτοῦ· βλέποντες δὲ ἡμέραν παρ’ ἡμέραν ὑποκριτήν, ἄδικον, πλεονέκτην καὶ φιλάργυρον μᾶλλον τὶ Φιλόθεον τὸν Θεόφιλον γινόμενον, ἔφευγον τὴν μετ’ αὐτοῦ συγκοινωνίαν, ἵνα μὴ φθείρωσι τὰ καλά των ἤθη· ἀνεχώρησαν δὲ ἐξ Ἀλεξανδρείας καὶ κατῴκησαν εἰς τὸ ὄρος τῆς Νιτρίας καὶ ἠσκήτευον ἐκεῖ. Ὁ δὲ Θεόφιλος, βλέπων ὅτι ἐγνώρισαν τὴν κακήν του διαγωγὴν καὶ θέλων νὰ τοὺς ἐκδικηθῇ, ἔστειλεν ἐπιστολὰς πρὸς τοὺς ἀνθρωπομορφιανοὺς διαβάλλων αὐτούς, ὅτι εἶναι ὠριγενισταὶ καὶ αἱρετικοὶ καὶ νὰ μὴ τοὺς ἔχωσι διὰ Χριστιανοὺς οὐδὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ τοὺς ἐμβάζωσι.
Μετὰ ταῦτα καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ὁμόφρονάς του Ἐπισκόπους ἔγραψε, νὰ προσπαθήσωσι νὰ ἐκδιώξωσι τοὺς Μακροὺς ἀδελφοὺς ἀπὸ τὸ ὄρος. Ἐκεῖνοι δέ, βλέποντες τὴν τόσην μανίαν τοῦ Θεοφίλου, ἐπῆγον εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ νὰ τὸν συναντήσωσι καὶ ἴδωσι τί εἶναι τὸ τοσοῦτον μῖσος πρὸς αὐτούς· ὁ δὲ Θεόφιλος, θυμοῦ πλησθείς, ἐν ᾧ ἐλειτούργει, λαμβάνει μὲ τὸ ὠμοφόριόν του καὶ τυλίσσει τὸν Ἀμμώνιον ἀπὸ τὸν λαιμόν, καὶ μὲ τὴν μιαράν του χεῖρα τοῦ ἔδιδε πολλὰ ραπίσματα, λέγων πρὸς αὐτόν· «Ἀναθεμάτισον τὸν Ὠριγένην».