Ἀκούσαντες ταῦτα οἱ ἀπεσταλμένοι, δὲν ἐτόλμησαν νὰ ὑπάγωσιν αὐτοπροσώπως νὰ τὰ εἴπωσιν εἰς τὴν βασίλισσαν, τῆς ἔστειλαν μόνον ἐγγράφως τὴν ἀπάντησιν τοῦ Πατριάρχου, προσέθεσαν δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ὅστις θέλει νὰ καταπιασθῇ μὲ τὸν Πατριάρχην Ἰωάννην, ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον, ὅστις τοξεύει εἰς τὸν οὐρανόν, διότι οὐδεμία ἀπειλὴ δύναται νὰ σαλεύσῃ τὴν γνώμην του· μόνον δὲ τὸν Θεὸν φοβεῖται, πάντα δὲ τὰ ἄλλα τὰ ἔχει ὡς παίγνιον. Ἀναγνοῦσα ταῦτα ἡ βασίλισσα ἐπλήσθη θυμοῦ καὶ ἐσυλλογίζετο πῶς νὰ ἐκδικηθῇ τὸν Ἅγιον, διὰ τὰ ὅσα ὑπενόει κατ’ αὐτῆς· συνεφώνησαν δὲ καί τινες Ἀρχιερεῖς καὶ Διάκονοι καὶ ἔγιναν ἐχθροὶ τοῦ Ἁγίου, ἦσαν δὲ καὶ ἄλλοι κρυφοὶ ἐχθροί, ἐξόχως ὅμως ἐφαίνοντο εἰς τὸ φανερὸν Θεόφιλος ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, ὅστις, ὡς λέγουσιν, ἦτο συγγενὴς τῆς βασιλίσσης καὶ πονηρὸς εἰς τὸ ἄκρον, Ἀκάκιος ὁ Μητροπολίτης Βερροίας (νῦν Χαλέπιον), Σεβηριανὸς Μητροπολίτης Γαβάλων, Ἀντίοχος Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος (νῦν Ἄκρα), αἵτινες καὶ αἱ τρεῖς εἶναι πόλεις τῆς Συρίας· Κυρῖνος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος (τὸ νῦν Καδδί-Κιοΐ, κείμενον ἐπὶ τῆς Ἀσιατικῆς ἀκτῆς ἔναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως). Μετ’ αὐτῶν ἦσαν καὶ δύο Κληρικοὶ καὶ πέντε Διάκονοι. Ὁ δὲ πρῶτος κατήγορος τοῦ Ἁγίου ἦτο ὁ Διάκονός του Ἰωάννης ὀνόματι, τὸν ὁποῖον εἷχεν ἀφορίσει ὁ Ἅγιος διὰ πολλὰς αἰτίας· αὐτὸς δὲ ἔλεγεν ὅτι ἀδίκως τὸν ἀφώρισεν.
Ὁ δὲ Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος ἐγένετο ἐχθρὸς τοῦ Ἁγίου διὰ τὴν ἑξῆς αἰτίαν: Εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτο Ἱερεύς τις ὀνόματι Πέτρος, οἰκονόμος τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου· τοῦτον μισήσας διά τινα αἰτίαν ὁ Θεόφιλος, ἐζήτει νὰ εὕρῃ ἔγκλημα νὰ τὸν καθαιρέσῃ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἠδύνατο νὰ εὕρῃ σαρκικὸν ἔγκλημα νὰ τὸν κατηγορήσῃ ὁ ἕτοιμος εὑρετὴς εἰς πᾶσαν κακίαν, τὸν καθῄρεσε διότι συνέφαγε μετὰ γυναικὸς πλουσίας, οὔσης ἐκ τῆς τῶν Μανιχαίων αἱρέσεως καὶ μήπω βαπτισθείσης. Οἱ δὲ Μανιχαῖοι ἔλεγον πολλὰς βλασφημίας, ἐξόχως δὲ καὶ ταύτας, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ· ὅτι εἶναι δύο θεοί, ἕνας πονηρὸς καὶ ἕνας ἀγαθός· ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔλαβεν ἀνθρωπίνην σάρκα· ὅτι ὁ μὲν κάτω κόσμος εἶναι τοῦ πονηροῦ Θεοῦ ποίημα, ὁ δὲ ἄνω κόσμος εἶναι κτίσμα τοῦ ἀγαθοῦ· ὅτι ὁ Θεὸς τῆς παλαιᾶς Γραφῆς δὲν ἔχει τὴν προορατικὴν δύναμιν, διότι ἐρωτᾷ τὸν Ἀδάμ, ποῦ εἶ; ὅτι εὗρεν ὁ Θεὸς τὴν ὕλην προϋπάρχουσαν καὶ ἔκτισε τὰ κτίσματα ὅλα, ὥσπερ ὁ τεχνίτης, ὅστις εὑρίσκει ὕλην καὶ ποιεῖ ἕκαστον εἶδος καὶ ἄλλας τοιαύτας βλασφημίας. Ὁ δὲ οἰκονόμος Πέτρος ἔλεγεν, ὅτι αὕτη ἦτο βαπτισμένη καὶ ἀπεδείκνυε μάρτυρα τὸν Ἅγιον Ἰσίδωρον τὸν Πηλουσιώτην [7], ὅστις ἦτο χειροτονημένος ἀπὸ τὸν μέγαν Ἀθανάσιον καὶ ἡσύχαζεν εἰς τὸ Πηλούσιον ὄρος, τὸ ὁποῖον εἶναι εἰς τὸ στόμα τοῦ Νείλου ποταμοῦ.