Τοῦτο ὡς εἶδον οἱ ἑκατόνταρχοι καὶ οἱ στρατιῶται ἐπέστρεψαν μετὰ φόβου καὶ τρόμου καὶ εἶπον εἰς τὴν βασίλισσαν τὸ μυστήριον ἐκείνη δὲ ἀκούσασα καὶ φοβηθεῖσα, τότε μὲν ἡσύχασε, τὴν δὲ ἐπαύριον ἐκάλεσεν ἄρχοντά τινα τῆς πόλεως, Φρουμέντιον ὀνόματι, φίλον τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ εἶπε· «Ὕπαγε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Δεσπότην μας, διατί εἶναι ἐναντίος τῆς βασιλείας; διατί παρέχει σκάνδαλα;». Τοιούτους καὶ ἄλλους περισσοτέρους λόγους τοῦ παρήγγειλε νὰ εἴπῃ. Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ ἄρχων ἐκεῖνος καὶ τὰ εἶπε. Ἀκούσας δὲ ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐγώ, ὦ Φρουμέντιε, οὐδὲ φιλόνικος εἶμαι, οὐδὲ τὰ σκάνδαλα ἀγαπῶ· μόνον δὲν δύναμαι νὰ παραβλέπω τὰ δάκρυα τῆς πτωχῆς χήρας, διότι ἔχει ὀρφανὰ τέκνα καὶ ἀπέμεινεν ἔρημος· ἀγαπῶ δὲ καὶ τὴν ψυχὴν τῆς βασιλίσσης, ἵνα μὴ κολασθῇ ὡς ἄδικος».
Ταῦτα καὶ πλείονα τούτων εἰπόντος τοῦ Ἁγίου, ἐπέστρεψεν ὁ Φρουμέντιος, λέγων πρὸς τὴν βασίλισσαν· «Εὐκολώτερον θέλει μαλάξει τις τὸν σίδηρον, παρὰ τὴν γνώμην τοῦ Πατριάρχου». Τότε ὡς εἶδεν ὁ Παυλάκιος, ὅτι πλέον ἄλλην βοήθειαν δὲν ἔχει, παρήγγειλεν εἰς τὸν οἶκον του καὶ ἔφερον τὰ ἐλλείποντα φλωρία τῆς χήρας, καὶ δοὺς ταῦτα, ἀφέθη τῆς φυλακῆς. Ἡ δὲ βασίλισσα πάλιν διεμήνυσεν εἰς τὸν Ἅγιον μὲ ἀνθρώπους αὐτῆς τὰ ἑξῆς· «Εἴπετε εἰς τὸν Δεσπότην μας νὰ παύσῃ ἀπὸ τὸ πεῖσμα, ὅπερ ἔχει κατ’ ἐμοῦ καὶ νὰ μὴ μὲ κατακρίνῃ συχνάκις εἰς τὴν διδαχήν του καὶ ἂς λείπῃ ἀπὸ τὰ βασιλικὰ καὶ κοσμικὰ πράγματα, καθὼς λείπομεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τὰ Ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἂς ἔχῃ καὶ αὐτὸς ἐντροπὴν πρὸς ἡμᾶς, ὅπως τὸν τιμῶμεν καὶ ἡμεῖς καὶ τὸν ἔχομεν πατέρα μας, ἐὰν δὲ πράξῃ ἀλλέως, ἂς γνωρίζῃ, ὅτι δὲν θέλω πλέον ὑπομείνει». Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ Ἅγιος τοὺς λόγους ἐκ στόματος τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, στενάξας ἐκ βάθους καρδίας εἶπεν· «Ἐμὲ λέγει νὰ λείπω ἀπὸ τὰ βασιλικὰ καὶ καὶ κοσμικὰ πράγματα; τόσον ἀπέχω ἐγὼ ἀπ’ αὐτά, ὅσον ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴν γῆν· ἢ τόσον ἐνδιαφέρει ἐμὲ διὰ τὰς βασιλικὰς ὑποθέσεις, ὅσον ἐνδιαφέρει τοὺς ἀποθαμένους διὰ τὰς ὑποθέσεις τοῦ κόσμου. Ἐπειδὴ ὅμως εἶμαι ἐπιτηρητὴς τῶν ψυχῶν, δὲν δύναμαι νὰ σιωπῶ, ὅταν βλέπω νὰ γίνηται παρανομία· τὸ δὲ ὄνομα τῆς βασιλίσσης ἐγὼ δὲν τὸ ἀναφέρω εἰς τὰς διδαχάς μου, οὐδὲ εἰς ἄλλον τινὰ εἶπόν τι, ἀλλ’ ὅστις εἶναι πταίστης, μόνος του ἐγγίζεται· καὶ τί τοῦ πταίω ἐγώ;».