Τοιαῦτα λόγια ἔγραφεν ἡ ἐπιστολὴ τῆς βασιλίσσης. Ὁ δὲ Ἅγιος, γνωρίζων τὸν ἑαυτόν του ἀναίτιον εἰς ὅσα τὸν διέβαλεν, ἡ βασίλισσα καὶ θέλων νὰ ἡμερώσῃ τὸν θυμόν της, ἀντέγραψε πρὸς αὐτὴν μὲ τοιαύτην ἔννοιαν· «Γίνωσκε, εὐσεβεστάτη βασίλισσα, τέκνον μου, ὅτι ἂν ἐγὼ ἠγάπων περιουσίαν, δὲν ἤθελον διαμοιράσει εἰς τοὺς πτωχοὺς τὴν πατρικήν μου κληρονομίαν, ἥτις ἦτο οὐχὶ ὀλίγη καὶ νὰ ζητῶ τώρα τὰ ξένα. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐνδιαφέρομαι διὰ πλοῦτον πρόσκαιρον καὶ τὴν πατρικήν μου κληρονομίαν κατεφρόνησα καὶ ἄλλους διδάσκω νὰ μὴ τὸν ἀγαπῶσι. Περὶ δὲ τοῦ Θεοδωρίχου γνώριζε, ὅτι ἐγὼ δὲν ἔλαβον τὸν πλοῦτόν του, οὐδὲ ἄλλος τις ἄνθρωπος, ἀλλὰ μόνος του τὸν ἐχάρισεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἂν θέλῃς νὰ τὸν λάβῃς, καθὼς βλέπω τὸν σκοπόν σου, ποίησον ὅπως θέλεις· ὁ δὲ Χριστὸς εἶναι δίκαιος μισθαποδότης ἑκάστου ἀνθρώπου». Αὐτὰ τὰ λόγια ἔγιναν δίστομος μάχαιρα εἰς τὴν καρδίαν τῆς βασιλίσσης καὶ παρώργισαν αὐτὴν περισσότερον εἰς ἔχθραν κατὰ τοῦ Ἁγίου. Συνέβη δὲ καὶ ἄλλη τις ὑπόθεσις μεταξὺ τοῦ Ἁγίου καὶ τῆς βασιλίσσης, ἡ ὁποία ηὔξησεν ἔτι περισσότερον τὴν ἔχθραν.
Εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτο χήρα πλουσία, Καλλιτρόπη ὀνομαζομένη, ὁ δὲ ἔπαρχος τοῦ τόπου, Παυλάκιος ὀνόματι, θέλων νὰ ἀδικήσῃ αὐτὴν καὶ νὰ λάβῃ τὸν πλοῦτόν της, ἀδίκως τὴν εἰσήγαγεν εἰς δίκας καὶ τῆς ἀφῄρεσε φλωρία πεντακόσια. Ἐκείνη δέ, γυνὴ οὖσα χήρα καὶ ἔρημος, μὴ ἔχουσα τινὰ νὰ τὴν βοηθήσῃ, ἐζήτει καιρὸν ἐπιτήδειον διὰ νὰ λάβῃ ὀπίσω τὸ δίκαιόν της. Μετὰ δύο ἔτη ἔπαυσεν ὁ βασιλεὺς τὸν Παυλάκιον ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν, τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ τὸν προσεκάλεσε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν νὰ δώσῃ ἀπολογίαν διὰ τὰ εἰσοδήματα τόσων ἐτῶν. Τότε εὗρε καιρὸν ἡ χήρα ἐκείνη καὶ ἀνέβη καὶ αὐτὴ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν νὰ ζητήσῃ τὸ δικαίωμά της. Ἀνέφερε δὲ τὴν ὑπόθεσίν της πρὸς τὸν βασιλέα· ὁ δὲ βασιλεὺς διέταξε τὸν Παυλάκιον νὰ ἐξετάσῃ περὶ τῆς ὑποθέσεως τῆς χήρας, μάλιστα δὲ παρήγγειλε καὶ εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς πόλεως νὰ ἐπιβλέψῃ εἰς τὴν ὑπόθεσιν, ἕως οὗ ἀποδοθῶσι τὰ φλωρία. Ὁ ἔπαρχος ὅμως, ποιῶν φιλοπροσωπίαν, συμπεριεφέρθη ἐχθρικώτερον πρὸς τὴν γυναῖκα παρὰ εἰς τὸν Παυλάκιον καὶ ἐκινδύνευε νὰ ἀδικηθῇ ἡ χήρα ἐκείνη. Ταῦτα βλέπουσα αὐτὴ καὶ μὴ ἔχουσα καταφύγιον ἔβαλε κατὰ νοῦν, ὡς γυνή, νὰ δράμῃ εἰς τὴν βασίλισσαν, ἥτις ἴσως, ὡς γυνὴ καὶ ἐκείνη, ἤθελε λυπηθῆ τὴν ὁμοίαν της· καὶ δὲν ἐγνώριζεν ἡ πτωχή, ὅτι φεύγουσα τὸν λύκον, θέλει πέσει εἰς τὴν λέαιναν·