Καὶ διὰ νὰ εἴπω μὲ συντομίαν, μὲ τὴν διδασκαλίαν τῶν θείων λόγων του τὴν ἔφερεν εἰς τόσην κατάνυξιν καὶ εἰς τοιαύτην ἄκραν μετάνοιαν, ὥστε ὄχι μόνον ἀπεστράφη καὶ ἐμίσησε τὰς ἁμαρτίας της, ἀλλὰ ἀπηρνήθη καὶ τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ ἐξομολογηθεῖσα εἰς τὸν Ἅγιον ὅλας τὰς ἁμαρτίας της καὶ καθοδηγηθεῖσα ἀπὸ αὐτόν, διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλα της τὰ ὑπάρχοντα, κλεισθεῖσα μέσα εἰς ἕνα κελλίον μικρὸν καὶ κλαίουσα ὠδύρετο τὰς ἀνομίας της, λέγουσα ταῦτα· «Ἆρά γε πόσαι βρύσεις καὶ πόσοι ποταμοὶ δύνανται νὰ ἐκπλύνουν τὰς ἀμετρήτους ἀκαθαρσίας μου καὶ πόσοι κλαυθμοὶ καὶ πόσα δάκρυα ἠμποροῦν νὰ ἐξιλεώσουν τὸν δικαιοκρίτην Θεὸν διὰ τὰς τοσαύτας καὶ τοιαύτας ἀνομίας μου;».
Οὕτω λοιπὸν συνεχῶς γονυπετοῦσα καὶ φοροῦσα σάκκον, παρεκάλει τὸν Θεὸν μετὰ δακρύων λέγουσα· «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῇ ἁμαρτωλῇ καὶ μὴ συναπολέσῃς με ταῖς ἀνομίαις μου, Δέσποτα, μηδὲ καταγάγῃς με εἰς βυθὸν ᾅδου διὰ τὰς ἁμαρτίας μου, ἀλλ’ ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος σῶσόν με διὰ τὸ πέλαγος τοῦ ἐλέους σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου». Καὶ τόσην μετάνοιαν ἔκαμεν ἡ μακαρία Ζωὴ (διότι τοῦτο ἦτο τὸ ὄνομά της), ὥστε δὲν ἔπαυσε παντελῶς ἀπὸ τὸ νὰ ἀγωνίζεται μὲ νηστείας, χαμαικοιτίας, ἀγρυπνίας, γονυκλισίας, προσευχάς, κλαυθμοὺς καὶ δάκρυα ἀκατάπαυστα εἰς χρόνους ὁλοκλήρους δώδεκα καὶ μὲ τὸ ἰδικόν της παράδειγμα ἔσυρε πολλοὺς εἰς μετάνοιαν. Ὅθεν καὶ ὁ πολυέλεος Κύριος, προσδεξάμενος τὴν ἀληθινήν της μετάνοιαν, ὄχι μόνον ἐσυγχώρησε τὰς ἁμαρτίας της, ἀλλὰ τῆς ἐχάρισε καὶ τὴν χάριν τῶν ἰαμάτων καὶ διὰ μέσου τῆς προσευχῆς της ἐθεράπευσε πολλοὺς ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας· οὕτω λοιπὸν πολιτευομένη ἡ μακαρία Ζωή, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.
Εἰς ὅσον δὲ καιρὸν ἔμεινεν ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος εἰς ἐκείνην τὴν πολιτείαν, δὲν ἔπαυσεν ἀπὸ τοῦ νὰ σπείρῃ καθ’ ἑκάστην τὸν σπόρον τοῦ θείου Λόγου καὶ κοινῶς καὶ κατ’ ἰδίαν, εἰς τὰς κεχερσωμένας καὶ ἐξηγριωμένας καρδίας ἐκείνων τῶν πολιτῶν καί, συνεργούσης τῆς θείας Χάριτος, ἀπέφερε πολλοὺς καὶ μεγάλους καρπούς· διότι τοὺς ἀγρίους ἡμέρωσε, τοὺς θυμώδεις κατεπράϋνε, τοὺς ἀσπλάγχνους καὶ ἀνελεήμονας ἔδειξεν εὐσπλάγχνους καὶ ἐλεήμονας, τοὺς μεθύσους καὶ ἀσώτους ἐσωφρόνισε, τοὺς ἀνευλαβεῖς ἔκαμεν εὐλαβεῖς, τοὺς ἀμελεῖς παρεκίνησε νὰ συντρέχουν εἰς τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας καὶ ἁπλῶς ὅλους τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἔφερεν εἰς μετάνοιαν καὶ διόρθωσιν καὶ οὕτως ἐπέστρεψεν εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, χαίρων καὶ εὐλογῶν τὸν Θεόν.