Ὑψώσας λοιπὸν ὁ Ἅγιος τὰς χεῖράς του εἰς τὸν οὐρανόν, προσηυχήθη λέγων· «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ αἴτιος σωτηρίας γενόμενος πᾶσιν ἀνθρώποις, ἀνάστησον καὶ τοῦτο τὸ ζῷον, πρὸς ἐπιστροφὴν καὶ ἐπίγνωσιν τοῦ ἀνθρώπου τούτου· διότι διὰ τούτου τοῦ θαύματος θέλει γνωρίσει τὴν παντοδυναμίαν σου καὶ πιστεύσει εἰς σέ». Καὶ καθὼς εἶπε ταῦτα, ἀνέστη τὸ ὀνάριον καὶ ἐπεριπάτει, βλέπων δὲ ὁ Ἕλλην τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου καὶ εἶπε· «Τώρα ἐγνώρισα, ὅτι αὐτὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ παντοδύναμος καὶ παρακαλῶ σε, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, νὰ μοῦ δείξῃς αὐτόν, διὰ νὰ ἀκούσω τὴν φωνήν του καὶ πιστεύσω εἰς αὐτόν». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε, πρὸς αὐτόν· «Ὅστις ἀκούει εἰς ἡμᾶς τοὺς ταπεινοὺς δούλους του, ἀκούει αὐτόν· διότι ὁ Θεὸς δὲν φαίνεται εἰς κανένα μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, ἀλλὰ κατανοεῖται μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς, οἵτινες εἶναι ὁ νοῦς καὶ ἡ διάνοια· ὅθεν καὶ σύ, τέκνον, ἐὰν ποθῇς νὰ τὸν ἴδῃς, πίστευσον εἰς αὐτὸν καὶ θέλεις τὸν ἴδει μὲ τοὺς νοητούς σου ὀφθαλμοὺς καὶ θέλεις ζήσει εἰς τὸν αἰῶνα». Τότε τοῦ λέγει ἐκεῖνος· «Παρακαλῶ σε, Δέσποτα ἅγιε, νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν χώραν μας, διὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας».

Ἔχων δὲ ὁ Ἅγιος τὸν αὐτὸν σκοπόν, ἐπῆγεν εἰς τὴν χώραν ἐκείνην μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ μὲ τὸ ἀναστηθὲν ὀνάριον· το ὁποῖον βλέποντες οἱ εἰδωλολάτραι καὶ μαθόντες, ὅτι τὸ ἀνέστησεν ὁ Ἅγιος ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ πρὸς τούτοις ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἐκήρυξεν ὁ Ἅγιος, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἕως χίλιοι ἄνδρες, χωρὶς τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδία, κατηχήσας δὲ τούτους ὁ Ἅγιος τοὺς ἐβάπτισεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ μένων ἐκεῖ ἡμέρας πολλὰς τοὺς ἐδίδασκε καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἕως οὗ κατενύχθησαν καὶ οἱ ἐπίλοιποι εἰδωλολάτραι καὶ ἐβαπτίσθησαν καὶ αὐτοί. Μετὰ ταῦτα ὁμιλῶν ὁ Ἅγιος περὶ θανάτου καὶ ἀναστάσεως καὶ τῆς μελλούσης κρίσεως καὶ περὶ τῆς κολάσεως καὶ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, τοὺς ἐστερέωσεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ οὕτως ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν αὐτοῦ δοξάζων τὸν Θεόν.

Ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν καιρὸν τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἔκαμε καὶ ἄλλο θαῦμα ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπροξένησε μεγάλην χαρὰν καὶ παρηγορίαν εἰς τοὺς ἐπαρχιώτας του, ἐπειδὴ ἦτο τότε καὶ μεγάλη ἀνομβρία εἰς τὸν τόπον των καὶ ἦσαν ὅλοι εἰς πολλὴν λύπην καὶ ἀπορίαν.