Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, διερχόμενος ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸ κέντρον τῆς πολιτείας, εἶδε πτωχόν τινα, τον ὁποῖον ἐστενοχωροῦσαν πολὺ οἱ δανεισταί του διὰ τριακόσια φλωρία ποὺ τοὺς ἐχρεωστοῦσε καὶ δὲν εἶχε νὰ τοὺς τὰ δώσῃ· λυπηθεὶς δὲ τοῦτον ὁ Ἅγιος, παρεκάλεσε τοὺς δανειστάς του νὰ λάβωσιν ὀλίγην ὑπομονήν· καὶ ὑψώσας τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπε· «Κύριε, ὁ βρέξας ἄνωθεν τὸ μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ θρέψας τὸν λαόν σου τεσσαράκοντα ἔτη, καὶ διὰ τοῦ Ἀποστόλου σου Πέτρου ἐκβαλὼν τὸν στατῆρα ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ἰχθύος, ἐξαπόστειλον καὶ νῦν ἐξ ὕψους τοῦ πτωχοῦ τούτου τὸ χρέος εἰς δόξαν τοῦ Ἁγίου σου ὀνόματος, ὅτι σὺ εἶ Θεὸς μόνος ἔνδοξος καὶ θαυμαστὸς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ καὶ σοὶ πρέπει δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν». Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς κατέβη μία περιστερά, καὶ ἐκάθησεν εἰς τὸν δεξιὸν ὦμον τοῦ Ἁγίου, καὶ λαμβάνων αὐτὴν μὲ τὴν χεῖρά του, μετεβλήθη ἡ περιστερὰ καὶ ἔγινεν ὅλη χρυσῆ. Λαβὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἅγιος ἐπῆγεν εἰς ἕνα χρυσοχόον, καὶ τοῦ λέγει· «Δέξαι τὴν περιστερὰν ταύτην ὡς ἐνέχυρον καὶ δάνεισόν μοι τριακόσια φλωρία, τὰ ὁποῖα θέλω σοὶ δώσω αὔριον». Θαυμάσας δὲ ὁ χρυσοχόος τὴν ἐπιτηδειότητα τοῦ τεχνίτου, ὅστις τὴν κατεσκεύασε, τοῦ ἔδωκε τὰ τριακόσια φλωρία μετὰ χαρᾶς, ἐλπίζων ὅτι θὰ τὴν ἀποκτήσῃ. Ὁ δὲ Ἅγιος, λαμβάνων τὰ χρήματα, τὰ ἔδωκεν εἰς τοὺς δανειστὰς ἐκείνους καὶ ἠλευθέρωσε τὸν πτωχὸν ἀπὸ τὸ χρέος.

Τὴν ἑπομένην ἡμέραν ἦλθον Χριστιανοὶ τινες ἀπὸ μακρινοὺς τόπους διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἅγιον καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ θεόπνευστα λόγια του, οὗτοι δὲ τοῦ προσέφερον χρήματα πολλὰ χάριν ἐλεημοσύνης καὶ δεξάμενος αὐτοὺς ὁ Ἅγιος μὲ ἱλαρότητα, τοὺς ἐδίδαξεν ἱκανῶς καὶ τοὺς καθωδήγησε, καθὼς ἔπρεπεν, εἰς ὅλα τὰ ἀναγκαῖα πρὸς σωτηρίαν· ἔπειτα εὐξάμενος αὐτούς, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ· εὐθὺς δὲ πηγαίνων εἰς τὸν χρυσοχόον εἶπε· «Λάβε, τέκνον, τὰ τριακόσια φλωρία καὶ ἄλλα τριάκοντα ἀκόμη διὰ τὴν καλωσύνην, τὴν ὁποίαν μᾶς ἔκαμες, καὶ δός μοι τὸ ἐνέχυρον». Ὁ δὲ χρυσοχόος, περίλυπος γενόμενος, ἔλαβε τὰ χρήματα καὶ ἔδωκε τὴν ὁλόχρυσον περιστεράν, τὴν ὁποίαν λαμβάνων είς τὰς χεῖράς του ὁ Ἅγιος, καὶ ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμούς του εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὅτι εἰσήκουσας τῆς δεήσεώς μο». Ἔπειτα εἶπεν εἰς τὴν περιστεράν· «Ὕπαγε καὶ σὺ ζῷον εἰς τὴν κατοικίαν σου». Καὶ εὐθὺς ἐπέταξεν ἡ περιστερὰ ἀπὸ τὰς χεῖράς του.