Μετὰ ταῦτα ἐπλησίασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸν νεκρὸν καὶ εἶπε τὴν προσευχὴν ταύτην· «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ ἔχων ἄμετρον συμπάθειαν καὶ πέλαγος εὐσπλαγχνίας ἀνεκδιήγητον, μὴ παρίδῃς τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν σου, ἀλλ’ ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου σου, καὶ ἀνάστησον τὸν νεκρὸν τοῦτον, ἵνα δοξάζηταί σου τὸ πανάγιον ὄνομα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». Καὶ παρευθὺς ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου εἶπεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ὅτι δὲν μὲ ἄφησες τὸν ἁμαρτωλὸν εἰς τὸν φρικτὸν καὶ πικρὸν ἐκεῖνον τόπον τοῦ ᾍδου, ἀλλὰ παρακαλῶ σε ὁδήγησόν με, διὰ νὰ τύχω τῆς σωτηρίας μου». Τότε ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπεν· «Ἐπειδή, τέκνον, ἐδοκίμασες τὴν νύκτα ταύτην τὰ βασανιστήρια τῆς κολάσεως καὶ εἶδες τὸ μεγάλον κακόν, τὸ ὁποῖον προξενοῦν εἰς τὸν ἄνθρωπον αἱ ἁμαρτίαι, διὰ τοῦτο μετανόησον ἀξίως, κλαῦσον τὰς ἁμαρτίας σου, βδελύξου καὶ μίσησον αὐτὰς καὶ κάμε ἀπόφασιν ἀπὸ τῆς σήμερον νὰ ἀπέχῃς ἀπὸ αὐτάς». Δίδων δὲ εἰς αὐτὸν τὸν πρέποντα κανόνα καὶ καθοδηγῶν αὐτὸν πολὺ εἰς τὸ πῶς νὰ πολιτεύεται καὶ νὰ κάμῃ τὰ ἔργα τῆς μετανοίας, ἀπέλυσεν αὐτὸν ἐν εἰρήνῃ.

Προσκληθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος ἀπὸ ἄλλην πολιτείαν, διὰ νὰ ὑπάγῃ νὰ τοὺς διδάξῃ τὰ πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του καὶ ἐπήγαινε· κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν εὗρεν ἄνθρωπον νεκρόν, τὸν ὁποῖον ἐθανάτωσε δράκων τις, ὅστις ἐνεφώλευεν εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον· βλέπων δὲ τὸν νεκρὸν ὁ Ἅγιος εἶπε· «Τοῦτο τὸ κακὸν ὁ ἐχθρὸς ἡμῶν διάβολος τὸ ἔκαμεν». Ἀλλ’ ἐπειδὴ κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην εἶδεν εἰς τὸ ὅραμά του ὁ Ἅγιος, ὅτι φοβερὸς δράκων ὑψώθη ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ὅτι μὲ τὴν προσευχὴν τὴν ὁποίαν ἔκαμεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸν Θεὸν κατ’ αὐτοῦ ἔπεσε κάτω εἰς τὴν γῆν, διὰ τοῦτο ἀφῆκε τὸν δρόμον καὶ ἐπήγαινεν ἐκεῖ ποὺ ἐφώλευεν ὁ δράκων, ὁ ὁποῖος καθὼς τὸν εἶδεν ὕψωσε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸν ἀέρα καὶ ἔγινεν ὡς καμάρα, ἤνοιξε δὲ τὸ στόμα του διὰ νὰ τὸν καταπίῃ· ὁ δὲ Ἅγιος τὸν ἐφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ ἐνεκρώθη. Τότε ὁ Ἅγιος καταπατῶν τὴν κεφαλήν του εἶπεν· «Ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καὶ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα» (Ψαλμ. ϟ’ 13). Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὸν νεκρὸν καὶ λαμβάνων αὐτὸν ἀπὸ τὴν χεῖρα εἶπεν· «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν καὶ ζωοποιῶν τοὺς νεκρούς, ἂς ἀναστήσῃ καὶ σέ».