Ἐπειδὴ ὅμως ὁ συκοφάντης ἐκεῖνος ἰσχυρίζετο ἔτι περισσότερον ὅτι δὲν ἔλαβε τὰ χρήματα, τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Ἐὰν ἀναστηθῇ ὁ νεκρὸς καὶ ἀποδείξῃ, ὅτι ἔλαβες τὰ χρήματά σου, τί νὰ παθαίνῃς;». Ὁ δὲ συκοφάντης αὐθαδιάζων εἶπεν· «Ἀνίσως καὶ ἀναστηθῇ ὁ νεκρός, καθὼς λέγεις, νὰ ἀποθάνω ἐγὼ καὶ ἂς ζήσῃ αὐτός». Εἶπε δὲ τοῦτο, διότι δὲν ἐπίστευεν ὅτι θὰ ἀνίστατο ὁ νεκρός. Τότε εἶπεν ὁ Ἅγιος πρὸς αὐτόν· «Οὔτε ὁ νεκρὸς ἦτο ἀνάγκη νὰ ἀναστηθῇ, οὔτε σὺ νὰ καταβῇς εἰς τὸν ᾍδην, ταλαίπωρε· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ μόνος σου ἀπὸ τὴν αὐθάδειάν σου προέκρινες τὸν θάνατον ἀντὶ τῆς ζωῆς καὶ δὲν ἀφήνεις τὸν νεκρὸν νὰ ταφῇ ἂς γίνῃ καθὼς ἠθέλησες». Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἐπλησίασεν εἰς τὸν νεκρόν, καὶ εἶπε τὴν προσευχὴν ταύτην: «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Μάρτυς τῆς ἀληθείας καὶ Σωτὴρ τῶν ἀδικουμένων· ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν καὶ διδάσκαλος τῶν ζώντων ὁ μόνος γινώσκων τὰ βάθη τῆς καρδίας, καὶ ζωοποιῶν τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ· πρόσταξον ἐν τῷ ὀνόματί σου τῷ Ἁγίῳ καὶ φοβερῷ νὰ ἐγερθῇ οὗτος ὁ νεκρὸς πρὸς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιστροφὴν τῶν παρεστώτων, ὅπως θεωρήσαντες τὰ θαυμάσιά σου, δοξάσωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Ἀφοῦ εἶπε ταῦτα ὁ Ἅγιος ἔλαβεν, ἀπὸ τὴν δεξιὰν χεῖρα τὸν νεκρὸν καὶ σύρας αὐτὸν ὀλίγον, ὤ τοῦ θαυματος! παρευθὺς ἀνεστήθη ὁ νεκρός, καὶ καθήσας ἐπάνω εἰς τὸ νεκροκράββατον εἶδε τὸν συκοφάντην, ὅστις ἵστατο ἀντικρύ του, καὶ τοῦ λέγει· «Ὕπαγε, πονηρὲ ἄνθρωπε, εἰς τὸν σκοτεινὸν τόπον τῆς κολάσεως, ὅστις σοῦ εἶναι ἡτοιμασμένος, διότι μὲ ἠνώχλησες καλῶς ἡσυχάσαντα· ἀλλ’ ὁ δίκαιος καὶ Ἅγιος Μαρτῖνος, μὲ τὴν πρὸς Θεὸν δέησίν του, μὲ παρέλαβεν ἐκεῖθεν, διὰ νὰ σὲ ἐλέγξω διὰ τὰ χρήματα, ἅπερ σοῦ ἔδωκα καὶ δὲν ἠθέλησες νὰ μοῦ δώσῃς τὴν ὁμολογίαν μου, προσμένω τὸν θάνατόν μου· ὅμως δίκαιος εἶναι ὁ Θεός, ὅστις ἀποδίδει εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα του, καὶ κάμνει γρήγορα τὴν ἐκδίκησιν τῶν ἀδικουμένων». Καὶ ταῦτα εἰπών, ἠγέρθη ἀπὸ τὸ κρεββάτι καὶ πλησιάζων εἰς τὸν Ἅγιον, ἔκλινε τὴν κεφαλήν του ἕως τὴν γῆν καὶ τὸν προσεκύνησε καὶ παρευθὺς ὁ συκοφάντης πίπτων κάτω ἐξέψυξεν. Ἡ δὲ γυναῖκα αὐτοῦ ἐφώναζεν· «Ὤ, ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, διὰ τὴν φοβερὰν καὶ πικρὰν ταύτην ἀνταλλαγὴν τῶν νεκρῶν! Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, δός μοι τὸν ἄνδρα μου ζωντανὸν καὶ δίδω τὴν ὁμολογίαν καὶ τὰ τριακόσια φλωρία μὲ τὸ διάφορόν των καὶ ἄλλα περισσότερα». Ὁ δὲ Ἅγιος τῆς εἶπε· «Ματαίως φωνάζεις, ὦ γύναι· διότι ὁ Κύριος, ὅστις ἀνέστησε τοῦτον, προσέταξε καὶ ἐκεῖνον νὰ ἀποθάνῃ, καθὼς τὸ ἠθέλησεν ὁ ἴδιος». Τότε οἱ παρεστῶτες βλέποντες τὰ τοιαῦτα ἐξέστησαν δοξάζοντες τὸν Θεόν.