Τῇ ΙΒ’ (12ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας τοῦ Ἐλεήμονος.

Οὕτω λοιπὸν ἦτο ἐστολισμένος ὁ Ἰωάννης μὲ πάσας τὰς ἀρετὰς καὶ ὅλοι τὸν ἐθαύμαζον, διότι ἦτο πρότερον κοσμικὸς μὲ γυναῖκα καὶ χωρὶς νὰ εἶναι Κληρικὸς τὸν ἐψήφισαν Πατριάρχην καὶ αὐτὸς ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν τελειότητα καὶ ἀρετὴν ἐκείνους, οἵτινες ἦσαν ἔτη πολλὰ εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν καὶ Κληρικοὶ ἐκ νεότητος.

Ἡμέραν τινὰ ἐπῆγε πτωχός τις θυμώδης καὶ ὀργίλος κατὰ πολὺ καὶ ἐζήτησεν ἐλεημοσύνην τοῦ Πατριάρχου, ὅστις εἶπε τοῦ ἀνθρώπου του νὰ τοῦ δώσῃ δέκα δηνάρια, τὰ ὁποῖα ἐφάνησαν τοῦ πτωχοῦ ὀλίγα καὶ ἦλθεν εἰς τόσην θρασύτητα, ὥστε ὕβρισε τὸν Ἅγιον ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ τὸν ὠνείδισεν ὁ ἀναίσχυντος. Οἱ δὲ ὑπηρέται ἐσκανδαλίσθησαν καὶ ἠθέλησαν νὰ τὸν ξυλίσουν, καθὼς τοῦ ἔπρεπεν. Ὁ δὲ ἀνεξίκακος καὶ πρᾳότατος τοὺς κατεδίκασε, λέγων· «Ἀφῆτέ τον νὰ μὲ ὑβρίζῃ· διότι μοῦ πρέπει, ἐπειδὴ ἑξήκοντα ἔτη εἶναι σήμερον ὅπου μὲ τὴν φαύλην καὶ κακὴν πολιτείαν μου βλασφημῶ σχεδὸν τὸν Δεσπότην μου καὶ εἶμαι ἄξιος παντὸς ὀνειδισμοῦ καὶ κολάσεως». Ταῦτα εἰπὼν ἔλυσεν ἕνα σάκκον ἀργυρίου καὶ λέγει τοῦ πτωχοῦ· «Λάβε, τέκνον, ὅσα χρειάζεσαι». Ὁ δὲ ἔλαβεν ὅσα ἠθέλησε καὶ ἀνεχώρησεν. Ὄχι δὲ μόνον οὗτος ἦτο πρᾷος καὶ ἀμνησίκακος, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἐμηχανᾶτο μὲ κάθε τρόπον νὰ εἰρηνεύῃ διὰ νὰ μὴ ἔχουν κανὲν σκάνδαλον.

Ἀκούσας δέ ποτε ὅτι ὁ ἡγεμὼν τῆς Ἀλεξανδρείας εἶχεν ἔχθραν μεγάλην μὲ ἄλλον ἄρχοντα, ἔστειλεν ἀνθρώπους, παρακαλῶν νὰ κάμῃ ἀγάπην. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἠθέλησεν· ὅθεν προσεκάλεσεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου τὸν ἤθελε διὰ κρατικὴν ὑπόθεσιν. Ἀπελθὼν λοιπὸν ὁ ἄρχων, εὗρεν εἰς τὴν λειτουργίαν τὸν Ἅγιον καὶ ἐστάθη ἕως τέλους. Ὅταν λοιπὸν ἔλεγεν ὁ ἡγεμὼν τὸ «Πάτερ ἡμῶν», καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ σημεῖον ἔνθα λέγει: «Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν», στρέφεται πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος καὶ τοῦ λέγει μὲ πολλὴν πρᾳότητα· «Βάλε εἰς τὸν νοῦν σου αὐτὸν τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον ἐλάλησες, νὰ συγχωρήσῃ ὁ Θεὸς σὲ καθὼς καὶ σὺ τὸν πλησίον σου». Τότε κατενύχθη πολὺ ὁ ἄρχων καὶ πίπτει μετὰ δακρύων εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, ζητῶν τὴν συγχώρησιν, μετὰ δὲ τὴν λειτουργίαν ἔκαμεν ἀγάπην μὲ τὸν ἐχθρόν του καὶ τὸν ἐσυγχώρησεν ἐκ καρδίας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πέτρος ὁ Κναφεὺς ὑπῆρξε Πατριάρχης Ἀντιοχείας (465-455, 474-475, 475), εἰσαγαγὼν εἰς τὸν Τρισάγιον ὕμνον τὴν θεοπασχιτικὴν φράσιν «ὁ Σταυρωθεὶς δι’ ἡμᾶς» (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἐν τῷ ἐκεῖ Συναξαρίῳ καὶ τῇ ἀκολουθούσῃ ὑποσημειώσει).

[2] «Οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν... οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες· διὰ τοῦτο ὃν τρόπον καυθήσεται καλάμη ὑπὸ ἄνθρακος πυρός, καὶ συγκαυθήσεται ὑπὸ φλογὸς ἀνειμένης...» (Ἡσ. εʹ 22-24).

[3] Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ἑορτάζεται τὴν καʹ (21ην) Μαρτίου (βλέπε Τόμον Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[4] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ.Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ.

[5] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ. Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ, § 3.