Νύκτα τινὰ λοιπὸν εἶδεν ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος εἰς τὸ ὅραμά του σεβάσμιόν τινα ἄνθρωπον ὅμοιον τοῦ Αγίου, καὶ τοῦ λέγει· «Ἀδελφέ, διατί ἀθυμεῖς τοσοῦτον καὶ θλίβεσαι; δὲν μοῦ εἶπες νὰ δεηθῶ τοῦ Θεοῦ νὰ σωθῇ τὸ τέκνον σου; γνώριζε λοιπὸν ὅτι ἐσώθη καὶ πίστευσόν μοι ὅτι ἐὰν ἤθελε ζήσει ἀκόμη, θὰ ἐγίνετο κακὸς καὶ μοχθηρὸς καὶ θὰ ἐκολάζετο. Περὶ δὲ τοῦ πλοίου γνώριζε, ὅτι ἐὰν δὲν ἤθελα παρακαλέσει τὸν Κύριον διὰ τὴν ἐλεημοσύνην, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔδωκες, ἔμελλε νὰ καταποντισθῇ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, νὰ πνιγῇ καὶ ὁ ἀδελφός σου. Λοιπὸν μὴ λυπεῖσαι, ἀλλὰ εὐχαρίστει τὸν Κύριον, ὅστις ἔλαβε τὸ τέκνον σου ἀπὸ τοῦτον τὸν μάταιον κόσμον καὶ τὸ ἀνέπαυσεν εἰς τὴν Βασιλείαν αὐτοῦ τὴν αἰώνιον. Γίνωσκε δέ, ὅτι ποτὲ δὲν γίνεται τίποτε χωρὶς τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα καὶ ὅσαι θλίψεις ἔλθουν εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἔρχονται μὲ αἰτίαν δικαίαν καὶ εὔλογον, ἀλλ’ ἡμεῖς δὲν τὸ ἐννοοῦμεν». Ἔξυπνος γενόμενος ὁ ἀνήρ, παρηγορήθη θαυμασίως καὶ ἐγερθεὶς τῆς κλίνης ταχύτερον ἔδραμε πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ διηγούμενος τὴν ὀπτασίαν τὸν ηὐχαρίστησεν. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Μὴ νομίσῃς ὅτι ἤμουν ἐγὼ αἴτιος τῆς ἐργασίας αὐτῆς, ἀλλ’ ὁ Πανάγαθος Θεὸς καὶ ἡ πίστις σου». Τοῦτο εἶπεν ὁ ταπεινόφρων, διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἔπαινον· ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος, ὡς γνωστικός, ἠννόησε τὴν ὑπόθεσιν.
Ἡμέραν τινὰ μεταβαίνων εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Κύρου καὶ Ἰωάννου διὰ νὰ προσκυνήσῃ τὸν ὑπήντησε γυνή τις πενιχρὰ ἐνδεδυμένη, ἥτις ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του λέγουσα· «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, δίκασον τὴν δεῖνα ὕβριν καὶ ἀδικίαν, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔκαμεν ὁ γαμβρός μου». Οἱ δὲ παρεστῶτες εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἄφες τώρα, Πάτερ, καὶ ὅταν ἐπιστρέψῃς νὰ ἀκούσῃς αὐτῆς τὴν καταγγελίαν». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Καὶ πῶς νὰ ἐπακούσῃ ὁ Κύριος τῆς δεήσεως ἡμῶν, ἐὰν ἐγὼ δὲν ἀκούσω αὐτὴν τὴν πτωχήν; τίς μοῦ δίδει τὴν ἐγγύησιν νὰ ζήσω ἕως τὴν αὔριον; καὶ ἐὰν ἀποθάνω σήμερον, δὲν ἔχω νὰ δώσω περὶ τούτου ἀπολογίαν;». Οὕτω λοιπὸν ἐσταμάτησε καὶ ἔκαμε κρίσιν εἰς αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν. Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος δύο συμβούλους γνωστικοὺς καὶ γραμματισμένους, τοὺς ὁποίους ἔστειλεν ὁ Θεὸς ὄντως κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν του, Ἰωάννην καὶ Σωφρόνιον καλουμένους, καὶ ἐκράτει τὴν βουλὴν αὐτῶν πάντοτε καὶ τοὺς ἐπήκουε μὲ ταπείνωσιν. Αὐτοὶ δὲ ὡς ἐνάρετοι καὶ σοφώτατοι διελέγοντο κατὰ τῶν αἱρετικῶν καθ’ ἑκάστην καὶ πολλοὺς ἐλύτρωσαν ἁπὸ τὴν πλάνην καὶ ἔφεραν αὐτοὺς πρὸς εὐσέβειαν· ὅθεν ὁ Ἅγιος τοὺς ἠγάπα καὶ τοὺς εἶχεν εἰς εὐλάβειαν.