Ἀφοῦ λοιπὸν ἔθαψαν τὸ Ἅγιον λείψανον, ἐπῆγεν εἰς τὸ μνῆμα καὶ ἔκλαιεν ὁ δαιμονισθείς, ἕως οὗ συνεχώρησεν αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον. Ὅθεν βλέπων τὴν δικαιοσύνην καὶ εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ ἠρνήθη τὸν κόσμον καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἀββᾶ Σερίδωνος, ἔνθα καλῶς ἀγωνισάμενος εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἀββᾶ Βιταλίου ἐτελείωσε τὸν βίον ἐνάρετα. Ὁ δὲ μακάριος Ἰωάννης ἐδόξασε τὸν Κύριον, ὅτι δὲν τὸν ἀφῆκε νὰ πταίσῃ εἰς τοιαύτην κατὰ τοῦ Ὁσίου κατάκρισιν καὶ διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην τοῦ Βιταλίου πολλοὶ διωρθώθησαν καὶ πλέον δὲν κατέκρινον. Πολλὰ δὲ σημεῖα καὶ θαύματα ἐποίησεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν τάφον τοῦ Βιταλίου καὶ πολλοὶ διὰ πρεσβειῶν αὐτοῦ ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας ἐθεραπεύθησαν. Ἀπὸ τότε δὲ καὶ ἔμπροσθεν ἐφυλάττετο ὁ μακάριος Ἰωάννης περισσότερον ἀπὸ τὴν κατάκρισιν καὶ οὐδαμῶς ἤκουε τοὺς καταλαλοῦντας.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἔτυχεν εἷς νέος ἀσελγὴς καὶ ἀκόλαστος, ὅστις ἐπῆρε μίαν καλογραῖαν παρθένον καὶ ἔφυγε, διὰ νὰ κάμουν τὰ σαρκικά των θελήματα. Αὐτὴ ἡ πρᾶξις ἐλύπησε τὸν Ἅγιον πολὺ καὶ ἐπικραίνετο. Καθεζόμενος δὲ μὲ τοὺς Κληρικούς, ἀνέφερεν εἴς τινας ἀπ᾽ ἐκείνους τὴν ὑπόθεσιν τῆς Μοναχῆς, καὶ ὅλοι ἐκαταρῶντο τὸν νέον, λέγοντες ὅτι ὄχι μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ταύτης ἀπώλεσεν. Ὁ δὲ Ἅγιος τοὺς κατεδίκασε λέγων· «Σιωπᾶτε, τέκνα μου, διότι ἁμαρτάνετε κατακρίνοντες, ὅτι δὲν ἠξεύρετε, ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὴν ἁμαρτίαν ἢ ἐπέστρεψαν πρὸς μετάνοιαν καὶ ἀκούσατε ἕνα παράδειγμα, ὅπερ ἀνέγνωσα εἰς ἓν βιβλίον [5] διὰ ἕνα Μοναχὸν ἐνάρετον, ὅστις ἀπερχόμενος εἰς τὴν Τύρον, τὸν ὑπήντησε μία πόρνη, Πορφυρία τὸ ὄνομά της, καὶ τοῦ λέγει· «Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, Πάτερ, σῶσόν με, ὡς ἔσωσε τὴν πόρνην ὁ Κύριος καὶ ἐξάγαγέ με ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν». Λέγει λοιπὸν εἰς αὐτὴν ὁ Ἀββᾶς· «Ἀκολούθει μοι». Ἔλαβε λοιπὸν αὐτήν, διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς Μοναστήριον. Οἱ δὲ ἄνθρωποι ἐκείνης τῆς πόλεως τοὺς κατέκριναν. Εἰς ὀλίγας ἡμέρας εὗρεν ἡ Πορφυρία ἕνα βρέφος ἐρριμμένον εἰς τὸν δρόμον καὶ εὐσπλαγχνισθεῖσα ἔλαβεν αὐτὸ καὶ τὸ ἀνέτρεφε. Τινὲς δὲ ἀπὸ τὴν Τύρον, ἰδόντες αὐτό, ἐνόμισαν ὅτι μὲ τὸν Μοναχὸν τὸ ἔκαμε καὶ τῆς ἔλεγον· «Καλὸν τέκνον ἐγέννησες τοῦ Μοναχοῦ». Τοῦτον τὸν λόγον διεφήμισαν πανταχοῦ οἱ ἀσύνετοι, ὀμνύοντες, ὅτι τὸ βρέφος ἦτο καθ’ ὅλα ὅμοιον τοῦ Μοναχοῦ εἰς τοὺς χαρακτῆρας τῆς ὄψεως.