Πρωΐαν δέ τινα, ἐξερχόμενος ὁ Βιτάλιος ἀπὸ μίαν πόρνην, τὸν συνήντησεν εἷς κακὸς ἄνθρωπος, ὅστις εἰσήρχετο νὰ πορνεύσῃ καὶ τοῦ δίδει ἕνα ἰσχυρὸν ράπισμα, λέγων· «Πλᾶνε καὶ ἀπατεὼν ψευδομοναχέ, ἕως πότε δὲν διορθώνεσαι, νὰ μετανοήσῃς τὴν ἀνομίαν σου;». Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Πίστευσόν μοι, ὅτι ἐγὼ θέλω σοῦ ἀνταποδώσει τοιοῦτον ράπισμα, ὥστε νὰ συναχθῇ εἰς τὰς φωνάς σου ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια». Εἰς ὀλίγον καιρὸν εὑρισκόμενος εἰς τὸ κελλίον αὐτοῦ ὁ Ὅσιος παρέδωκε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ παρευθὺς ἐπῆγεν εἷς δαίμων εἰς σχῆμα Αἰθίοπος σκοτεινοῦ καὶ ζοφερωτάτου καὶ δίδει ἕνα φοβερώτατον ράπισμα εἰς ἐκεῖνον ὅστις ἐκτύπησε τὸν Ὅσιον καὶ τοῦ λέγει εἰς ἐπήκοον πάντων· «Τοῦτο τὸ ράπισμα σοῦ στέλλει ὁ Ἀββᾶς Βιτάλιος». Καὶ εὐθὺς ἐδαιμονίσθη. Πεσὼν ὅθεν ἐπὶ τῆς γῆς ἤφριζε τὸ στόμα καὶ ἐξέβαλλε τόσον μεγάλας φωνάς, ὥστε συνηθροίσθη ὅλη ἡ χώρα κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου καὶ οὕτω βοῶν ἔμεινεν ὡς ἀποθαμένος. Ἠκούσθη δὲ ὁ κτύπος τοῦ ραπίσματος μακρὰν εἰς τόξου βολήν, καὶ μετὰ πολλὴν ὥραν ἐγερθεὶς ὁ δαιμονιζόμενος ἐξέσχισε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸ ἅγιον λείψανον ἐβόα ταῦτα· «Σπλαγχνίσου με, Ἀββᾶ Βιτάλιε, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔπταισα». Τότε ἔπεσε πάλιν εἰς την γῆν ἀφρίζων καὶ τρίζων τοὺς ὀδόντας. Εἰσελθόντες δέ τινὲς εἰς τὸ κελλίον, εὗρον ἀποθαμένον τὸν Ὅσιον καὶ ἵστατο γονατιστός, ὥσπερ νὰ ἔκαμνε προσευχήν, ἔχων πρὸς οὐρανὸν ὑψωμένας τὰς χεῖρας καὶ τὸ πρόσωπον, καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἦτο γράμμα καὶ ἔλεγεν· «Ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, μὴ κρίνετε πρὸ καιροῦ, ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ δίκαιος ἁπάντων Κριτής». Ὡμολόγησε δὲ τὴν ἁμαρτίαν του ὁ δαιμονιζόμενος καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου πρόρρησιν.

Ἔδραμον λοιπόν τινες καὶ ἀνήγγειλαν ταῦτα εἰς τὸν Πατριάρχην, ὅστις ἦλθε μὲ ὅλους τοὺς Κληρικοὺς εἰς τὸ ἅγιον λείψανον καὶ ἰδὼν ἐκεῖνο τὸ γράμμα, ἐχάρη πολὺ καὶ ἐβόησεν· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὅτι δὲν ἐπίστευσα τῶν σῶν κατηγόρων, οὔτε σὲ ἔκρινα, ὅτι, ἐὰν ἤθελα τοὺς πιστεύσει, ἐλάμβανα ἐγὼ τὸ ράπισμα, ὅπερ αὐτὸς ὁ δαιμονιζόμενος ἔλαβε». Μετὰ ταῦτα ἠκούσθη ἡ φήμη αὕτη εἰς ὅλην τὴν πόλιν, καὶ ἦλθεν ὄχλος πολύς, ἐξόχως δὲ ἐκεῖναι αἱ πόρναι, τὰς ὁποίας εἶχε κάμει νὰ μετανοήσουν, καὶ ἐβαστοῦσαν κηρία δακρυρροοῦσαι καὶ λέγουσαι· «Οὐαὶ εἰς ἡμᾶς τὰς ἁμαρτωλάς, ὅτι τὴν σωτηρίαν μας ἀπωλέσαμεν». Τότε ὡμολόγησαν ἐνώπιον πάντων, ὅτι ἐκεῖνος δὲν ἡμάρτανε μὲ αὐτάς, ἀλλὰ τὰς ἐδίδασκε νὰ ἀφήσουν τὴν βδελυρὰν πρᾶξιν καὶ ὅλην τὴν νύκτα μετὰ δακρύων ὑπὲρ αὐτῶν προσηύχετο.