Τῇ ΙΒ’ (12ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΟΥ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας τοῦ Ἐλεήμονος.

Ἔπειτα λέγει πρὸς τὸν Πατρίκιον· «Σὺ μέν, ὦ λαμπρότατε, ἐσπούδαζες νὰ ὑπάγωμεν πρὸς τὸν ἐπίγειον βασιλέα, ἐμὲ ὅμως προσεκάλεσεν ὁ ἐπουράνιος Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων». Ὁ δὲ Πατρίκιος ἐλυπήθη πολὺ τοιούτου ἀνθρώπου τὴν στέρησιν, ὅμως τοῦ εἶπε καὶ τὸν ηὐλόγησε καὶ τὸν ηὐχήθη, οὕτω δὲ ἀπεχαιρέτησαν ἀλλήλους ἐν ἁγίῳ φιλήματι. Καὶ ὁ μὲν ἔπαρχος ἀπῆλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὁ δὲ Ἅγιος εἰς τὴν πατρίδα του τὴν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου.

Εὐθὺς λοιπὸν ὡς ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα του ὁ Ἅγιος προσέταξε τὸν ὑπογραφέα νὰ γράψῃ τὴν διαθήκην του, ἥτις ἔλεγε ταῦτα· «Ἰωάννης δοῦλος μὲν ἀτελὴς τῶν τοῦ Θεοῦ δούλων διὰ τὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα, ἐλεύθερος δὲ Χάριτι Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὁ Θεός μου, ὅτι μὲ ἠξίωσας καὶ ἔδωκά σοι τὰ ἰδικά σου χαρίσματα, καὶ δὲν μοῦ ἔμεινεν ἀπ’ ἐκεῖνα τι, εἰμὴ μόνον τρία νομίσματα, τὰ ὁποῖα κελεύω νὰ δοθῶσι καὶ αὐτὰ εἰς τοὺς πτωχοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μου. Γινώσκεις, Κύριέ μου, ὅτι ὁπόταν μὲ ἔκαμες Ἐπίσκοπον, εὗρον ὀκτὼ χιλιάδας λίτρας χρυσίου, τὸ ὁποῖον ὅλον διεμοίρασα εἰς τοὺς πτωχούς. Ὄχι δὲ μόνον αὐτά, ἀλλὰ καὶ ὅσας μυριάδας μοῦ ἔστειλεν ἡ Χάρις σου ὕστερον, γινώσκων ὅτι εἶναι ἰδικά σου, τὰ ἔδωσα εἰς τοὺς ἀδελφούς μου δι’ ἀγάπην σου. Δέξαι λοιπὸν τὴν ψυχήν μου, Ἅγιε Δέσποτα». Ταῦτα εἰπὼν ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ ὁ μακάριος Ἰωάννης ἐν ἔτει χιθ’ (619), ἐτῶν ἑξήκοντα τεσσάρων. Ὦ ἁγιωτάτη ψυχή! Ὦ ἀνείκαστος εὐλάβεια! Ἔπραξεν ὡς καλὸς δοῦλος καὶ διανομεὺς πιστότατος. ᾨκοδόμησε Μοναστήρια καὶ νοσοκομεῖα· ἔκτισε πανδοχεῖα καὶ ἄλλους οἴκους διὰ τοὺς ἀπόρους καὶ πένητας· ἐπροίκισε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐβοήθησε τοὺς πτωχοὺς, ἄφθονα καὶ πλουσιοπάροχα· ὅθεν καὶ ὁ πλουσιόδωρος ἀνταποδότης Θεὸς τὸν ἐδόξασεν εἰς τὴν ζωήν του καὶ μετὰ θάνατον, καὶ ἐτέλεσε σημεῖα μεγάλα καὶ ἐξαίσια θαύματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα νὰ εἴπωμεν ἕνα ἢ δύο εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων.

Ἀφοῦ ἔψαλαν κατὰ τὴν τάξιν τὸ ἅγιον αὐτοῦ καὶ ἱερώτατον λείψανον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου καὶ θαυματουργοῦ Τύχωνος, ἐπῆγαν νὰ τὸν ἐνταφιάσουν εἰς τάφον τινά, εἰς τὸν ὁποῖον ἦσαν θαμμένοι πρότερον δύο Ἐπίσκοποι καὶ καθὼς ἔβαζαν τὸν Ἅγιον, ἐσύρθησαν τὰ δύο ἐκεῖνα λείψανα τὸν μὲν πρὸς τὰ δεξιά, τὸ δὲ πρὸς τὰ ἀριστερὰ καὶ ἀφῆκαν εἰς τὸ μέσον των τόπον καὶ ἐδέχθησαν τὸν Ἅγιον. Ἀκούσατε δὲ καὶ ἄλλο θαυμασιώτερον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πέτρος ὁ Κναφεὺς ὑπῆρξε Πατριάρχης Ἀντιοχείας (465-455, 474-475, 475), εἰσαγαγὼν εἰς τὸν Τρισάγιον ὕμνον τὴν θεοπασχιτικὴν φράσιν «ὁ Σταυρωθεὶς δι’ ἡμᾶς» (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἐν τῷ ἐκεῖ Συναξαρίῳ καὶ τῇ ἀκολουθούσῃ ὑποσημειώσει).

[2] «Οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν... οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἕνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες· διὰ τοῦτο ὃν τρόπον καυθήσεται καλάμη ὑπὸ ἄνθρακος πυρός, καὶ συγκαυθήσεται ὑπὸ φλογὸς ἀνειμένης...» (Ἡσ. εʹ 22-24).

[3] Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ἑορτάζεται τὴν καʹ (21ην) Μαρτίου (βλέπε Τόμον Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[4] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ.Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ.

[5] Βλέπε «Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ. Γʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Αʹ, § 3.