Θρηνοῦσα λοιπὸν καὶ προσευχομένη εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ἡ γυνὴ ἐκείνη τρία ἡμερονύκτια χωρὶς ποσῶς νὰ κοιμηθῇ ἢ νὰ δοκιμάσῃ ὕδωρ ἢ βρώσιμον, τὴν τρίτην νύκτα βλέπει ὀφθαλμοφανῶς τὸν Ἅγιον ἐξερχόμενον, ὤ τοῦ θαύματος! ὥσπερ ζῶντα μὲ τοὺς ἄλλους δύο Ἐπισκόπους καὶ τῆς λέγει· «Ἕως πότε, ὦ γύναι, δὲν θὰ παύῃς νὰ βοᾷς καὶ νὰ μᾶς δίδῃς ἐνόχλησιν, καὶ δὲν μᾶς ἀφήνεις νὰ ἡσυχάσωμεν, καταβρέχουσα τὰς στολὰς ἡμῶν μὲ τὰ τόσα σου δάκρυα;». Ταῦτα εἰπών, τῆς ἔδωκε τὸ γραμματεῖον ἐσφραγισμένον καθὼς τὸ ἔλαβε καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἄνοιξον αὐτό, νὰ ἴδῃς ἐὰν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μοῦ ἔδωκες, καὶ δόξαζε τὸν ποιοῦντα ἔργα παράδοξα». Ἡ δὲ γυνὴ ἔκθαμβος γενομένη βλέπει τοὺς Ἁγίους καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸ μνημεῖον· ἔπειτα ἀνοίγει τὸ γράμμα, καὶ βλέπει τὴν μὲν ἁμαρτίαν ἐξηλειμμένην τελείως, ἀντὶ δὲ ἐκείνων τῶν λογίων ἦσαν γεγραμμένα ταῦτα· «Διὰ Ἰωάννην τὸν δοῦλον μου σοῦ ἐσυγχώρησα τὸ μέγα ἁμάρτημα». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ὅμοια θαύματα ἔκαμεν ὁ Παντοδύναμος Θεὸς διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλόν του, ὄχι μόνον εἰς τὸν τάφον αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλοις τόπους καὶ μὲ τρόπους διαφόρους.

Ἄνθρωπός τις, Σαβῖνος καλούμενος, Μοναχὸς ἐγκρατὴς καὶ φιλάρετος, κατῴκει εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Οὗτος γενόμενος εἰς ἔκστασιν τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος ἐτελεύτησεν, εἶδεν αὐτὸν ἐκ τῆς Ἐπισκοπῆς ἐξερχόμενον μὲ ὅλους τοὺς Κληρικούς, ἔχοντας λαμπάδας καὶ κηρία εἰς τὰς χεῖράς των, καὶ νέος τις λαμπρότατος προσεκάλει αὐτὸν πρὸς τὸν βασιλέα. Τότε βλέπει καὶ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν Ἐπισκοπὴν κόρη τις ὡραιοτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον, βαστάζουσα εἰς τὴν κορυφήν της στέφανον ἐλαίας, ἥτις λαβοῦσα ἀπὸ τὴν χεῖρα τὸν Ἅγιον, τοῦ ἔβαλεν εἰς τὴν κεφαλὴν τὸν στέφανον καὶ ἐπήγαιναν εἰς τὸν Βασιλέα ἀμφότεροι. Εἰς ἑαυτὸν δὲ γενόμενος ὁ Σαβῖνος ἠννόησε τὴν σημασίαν τῆς ὀπτασίας καὶ διὰ περισσοτέραν βεβαίωσιν τῆς ἀληθείας ἔγραψε τὴν ἡμέραν καὶ τὴν ὥραν, κατὰ τὴν ὁποίαν εἶδε τὴν ὅρασιν· καὶ ὅταν ἦλθαν Κύπριοι, τοὺς ἠρώτησε πότε ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος καὶ εὗρεν, ὅτι αὐτὴν τὴν ὥραν, ὁποὺ εἶδε τὴν ὅρασιν. Ἐγνώρισε δέ, ὅτι ἡ κόρη ἐκείνη, ἥτις εἶχε τὸν στέφανον, ἦτο ἡ Ἐλεημοσύνη, ἥτις ἐφάνη εἰς τὸν Ἅγιον καὶ πρότερον, ὡς ἠκούσατε, καὶ τοῦ ὑπεσχέθη νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς τὸν Βασιλέα· ὅθεν ἐτέλεσε τὴν ὑπόσχεσιν καὶ τὸν ἐπῆγεν ἔμπροσθεν τοῦ αἰωνίου Βασιλέως Χριστοῦ μὲ παρρησίαν καὶ δόξαν ἄφραστον, διότι ἦτο πρὸς τοὺς πτωχοὺς τοσοῦτον ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος.