Ὁ δὲ ἐλεήμων Θεὸς τοῦ ἔκαμε καὶ τὴν χάριν ταύτην, ἤτοι, ὁσάκις ἤθελε λυπηθῆ διὰ τὰς ὕβρεις, τὰς ὁποίας τοῦ ἔκαμναν, ἐφαίνετο εἰς τὸ ὅραμά του ἐνδεδυμένος ἐκεῖνο τὸ ἐπανωφόριον, τὸ ὁποῖον ἔδωκε τοῦ πτωχοῦ καὶ κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του τὰ ἀργύρια, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἠγόρασεν ὁ Ζωΐλος, τοῦ ἔλεγεν· «Ἀδελφέ μου Πέτρε, μὴ θλίβεσαι. Ἐγὼ ἐπῆρα τὴν πληρωμήν σου, καὶ ἔχε ὑπομονήν, ἕως ὅτου τοὺς κάμω νὰ σὲ γνωρίσωσι».
Μετ’ ὀλίγον ἦλθον ἔμποροι χρυσοχόοι ἀπὸ τὸν τόπον του νὰ προσκυνήσουν τὸν Ἅγιον Τάφον, τοὺς ὁποίους ὁ Ζωΐλος ὡς συντεχνίτας ἐφιλοξένησε καὶ καθεζόμενοι εἰς τὴν τράπεζαν τοὺς ὑπηρέτει ὁ Πέτρος. Ἐκεῖνοι δὲ στοχαζόμενοι πολλάκις αὐτόν, τὸν ἐγνώρισαν καὶ εἶπον πρὸς τὸν Ζωῖλον· «Αὐτὸς ὁ αἰχμάλωτός σου εἶναι ἕνας πλούσιος καὶ μεγάλος πραγματευτὴς τοῦ τόπου μας καὶ ὄχι μόνον ὁ κοινὸς λαὸς ἐπικράνθησαν, ὅταν ἐχάθη, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς ἔλαβε θλῖψιν ἀνείκαστον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Πέτρος, φέρων τὸ μαγείρευμα, ἔφυγεν εὐθὺς πρὸς τὴν θύραν τοῦ οἴκου, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκάθητο κωφὸς καὶ βωβός τις, ὅστις μὲ νεῦμα ἤνοιγε καὶ ἐσφάλιζε. Σπουδάζων λοιπὸν ὁ Πέτρος νὰ φύγῃ εἶπε πρὸς τὸν κωφόν· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἄκουσόν μου καὶ ἄνοιξον». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη καὶ ἤνοιξε. Καὶ φεύγων ὁ Πέτρος, ἔμεινεν ὁ κωφὸς ὑγιὴς καὶ μὲ πολλὴν ἀγαλλίασιν ἔδραμεν εἰς τὴν τράπεζαν λέγων· «Ἐγέρθητε ταχέως νὰ φθάσητε τὸν ὑπηρέτην τοῦ μαγειρείου, ὅτι εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος καὶ ἐκεῖνος μὲ ἐθεράπευσε· διότι καθὼς μοῦ ἐφώναξε ν’ ἀνοίξω τὴν θύραν, εἶδα φλόγα πυρὸς ἐξελθοῦσαν ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ ὡς ἡ φλὸξ αὕτη εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα καὶ τὰ ὦτα μου, εὐθὺς ἀνεμποδίστως ἐλάλησα καὶ ἤκουσα». Τότε ἔδραμον ἅπαντες νὰ τὸν εὕρουν, ἀλλὰ ὁ Κύριος τὸν ἐσκέπασε, διὰ νὰ φυλάξῃ τὴν ἀρετήν του ἕως τέλους καὶ ἔφυγεν εἰς ἄγνωστον τόπον, ὅπου πλέον δὲν τὸν εἶδέ τις ἀπὸ ὅσους τὸν ἐγνώριζαν».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα ἔλεγεν ὁ Πατριάρχης, νουθετῶν τὸν λαόν, διὰ νὰ εὐσπλαγχνίζωνται ἀλλήλους. Ἔλεγε δε καὶ τοῦτο· «Ἐὰν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Δεσπότου καὶ τοῦ πλησίον ἔχυσαν τὸ αἷμα των ἀναρίθμητοι Μάρτυρες, πόσῳ μᾶλλον ἡμεῖς χρεωστοῦμεν νὰ δώσωμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς διὰ τὸν Χριστὸν τὸν πλοῦτον μας, ἵνα λάβωμεν μισθὸν ἑκατονταπλάσιον ἐν ἡμέρᾳ ἀνταποδόσεως, ὅτι ὅστις σπείρει ὀλίγον, ὀλίγον θερίζει καὶ ὅστις σπέρνει πολύ, θέλει ἀπολαύσει τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν νὰ ἀγάλλεται αἰωνίως. Οὕτω λέγων παρεκίνει τοὺς παρεστῶτας εἰς ἔλεος μὲ ψυχωφελῆ διηγήματα.