Μετὰ δύο ἡμέρας ὁ Πέτρος ἠσθένησε καὶ εἶδεν ὀπτασίαν, ὅτι τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸ κριτήριον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐστάθμιζαν εἰς τὸ ζύγι ὅλα τὰ ἔργα του καλὰ καὶ κακὰ καὶ ἐσυνάχθησαν πλῆθος δαιμόνων φοβερῶν, φέροντες γεγραμμένας πάσας τὰς ἁμαρτίας του, τὰς ὁποίας καὶ ἔβαλαν εἰς τὸ ἕνα μέρος τῆς πλάστιγγος, ἀπὸ δὲ τὸ ἄλλο ἵσταντο ὀλίγοι Ἄγγελοι φωτοφόροι, οἵτινες ἐζήτουν νὰ εὕρουν, ἐὰν ἔκαμε ποτε ἀγαθοεργίαν τινὰ καὶ μὴ εὑρίσκοντες ἐλυποῦντο βλέποντες ὅτι ἦσαν πολλὰ τὰ ἁμαρτήματα του. Τότε εἶπεν ὁ φύλαξ αὐτοῦ· «Πρὸς τοὺς ἄλλους δὲν ἔκαμεν ἄλλο καλόν, εἰμὴ μόνον ἕνα ἄρτον, τὸν ὁποῖον ἔρριψεν ἑνὸς πτωχοῦ». Τότε βάλλοντες οἱ Ἄγγελοι εἰς τὸ ἄλλο μέρος τῆς ζυγαριᾶς ἐκεῖνον τὸν ἄρτον, ἐβάρυνε τόσον ὥστε ἦτο ἴσα μὲ ὅλα του τὰ ἁμαρτήματα. Εἶπον λοιπὸν πρὸς αὐτὸν οἱ Ἄγγελοι· «Ὕπαγε, κάμε καὶ ἄλλας ἐλεημοσύνας καὶ πρόσθεσε εἰς τὸν ἄρτον τοῦτον, εἰδεμὴ θὰ σὲ πάρουν οὗτοι οἱ ζοφεροὶ καὶ ἄσπλαγχνοι δαίμονες». Ἀναστὰς λοιπὸν ὁ Πέτρος ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν καὶ ἐδόξασε τὸν Θεὸν διὰ τὴν τοιαύτην εὐεργεσίαν, λέγων· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν σκληρὸν καὶ ἀπερίσκεπτον! ἐὰν ὁ ἄρτος, τὸν ὁποῖον ἠκόντισα κατὰ τοῦ πτωχοῦ θυμωμένος, μοῦ ἔδωσε τοσαύτην ὠφέλειαν, πόσην θὰ λάβω ἐὰν δώσω πολλὴν ἐλεημοσύνην μὲ καλὴν γνώμην καὶ ἀγαθὴν ποοαίρεσιν;».
Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἔγινε, τοσοῦτον ἐνάρετος καὶ εὔσπλαγχνος ὁ εὐλογημένος Πέτρος, ὥστε ἐγυμνώνετο πολλάκις καὶ ἔδιδεν εἰς τοὺς πτωχοὺς τὰ ἱμάτιά του. Ἐξόχως δὲ μίαν πρωΐαν, ἐνῷ ἀπήρχετο εἰς τὸ ἐργαστήριον, τὸν ὑπήντησε γυμνός τις, ὅστις ἐναυάγησεν εἰς τὸ πέλαγος καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐζήτησεν ἔλεος. Ὁ δὲ Πέτρος ἔβγαλεν εὐθὺς τὸ ἐπανωφόριόν του καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε, τὸ ὁποῖον ἦτο ἀκριβὸν πρᾶγμα καὶ πολυτίμητον. Ὁ δὲ πτωχός, ἐντραπεὶς νὰ φορῇ τοιοῦτον ἱμάτιον, τὸ ἔδωσεν εἰς τὴν ἀγορὰν νὰ πωληθῇ. Ἐπιστρέφων δὲ ὁ Πέτρος εἰς τὸν οἶκον του καὶ ἰδὼν αὐτὸ ἐπικράνθη τόσον, ὥστε δὲν ἔφαγε τίποτε, ἀλλ’ ἐσφαλίσθη καὶ ἔκλαιε, συλλογιζόμενος ὅτι ὁ πτωχὸς ἐπώλησε τὸ ἔνδυμά του διὰ νὰ κερδήσῃ. Μὲ τὴν θλῖψιν ταύτην ἀπεκοιμήθη καὶ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του νέον τινὰ ἐνδοξότατον, ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμποντα, μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ ἐφόρει τοῦ Πέτρου τὸ ἐπανωφόριον, λέγων πρὸς αὐτόν· «Διατί κλαίεις;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «διότι βλέπω ὅτι τὴν ἐλεημοσύνην, τὴν ὁποίαν δίδομεν, τὴν λαμβάνουν τινὲς διὰ κέρδος καὶ ὄχι διὰ τὴν ἀνάγκην των».